Η ΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ

H φύλαξη κρασιών, σε χώρους όπου οι θερμοκρασίες ξεπερνούν περίπου τους 20°C, έχει δειχτεί ότι προκαλεί σταδιακά ζημιά στην ποιότητα τους αφού επιδρά αρνητικά στα αρώματα, στο χρώμα  και στη γεύση.    

 Όταν η θερμοκρασία του μπουκαλιού αυξομειώνεται το κρασί διαστέλλεται (άνοδος θερμοκρασίας) και πιέζει τον φελλό προς τα έξω. Όταν συστέλλεται (πτώση θερμοκρασίας) ο φελλός αναρροφάται προς το εσωτερικό. Η συνεχής αυξομείωση  χαλαρώνει σταδιακά τον φελλό, επιτρέποντας στο οξυγόνο να εισέλθει στο μπουκάλι, να διαλυθεί στο κρασί και να το οξειδώσει.
Σταθερή θερμοκρασία 12^oC-14^oC
Σχετική υγρασία 60 to 80 %

Σκοτάδι και αερισμό

Πλήρης απαλλαγή από οσμές

Απουσία κραδασμών
Η φύλαξη κρασιών κάτω από σκάλες και σε ντουλάπια όπου, μπορεί να επικρατήσουν ψηλές θερμοκρασίες, είναι συνταγή για σίγουρη ζημιά στα κρασί

Η γιορτή του Beaujolais Nouveau

Την τρίτη Πέμπτη κάθε Νοεμβρίου, ένα σλόγκαν ακούγεται σε διάφορες χώρες του κόσμο και ιδιαίτερα στη Γαλλία: "Το Beaujolais Nouveau (νέο Μποζολέ) έφτασε!". Η φράση αυτή παραπέμπει σ' ένα κάλεσμα για οινοποσία με το ομώνυμο κρασί, το πρώτο κρασί της σοδειάς, από την ερυθρή ποικιλία Gamay, της ιστορικής οινοποιητικής επαρχίας Beaujolais, βόρεια της Λυών.
Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, φίλοι συνευρίσκονται για να πιουν Beaujolais Nouveau. Μπορεί το έθιμο αυτό να ξεκινά από πολύ παλιά, αλλά επισημοποιείται σαν ένα γαλλικό οινογευστικό έθιμο στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Λέγεται ότι η συνήθεια αυτή ήρθε με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, όταν καλλιτέχνες και διανοούμενοι της Γαλλίας, που ως γνωστόν λάτρευαν το κρασί, μετέφεραν αυτό το δρώμενο στο Παρίσι.

Υπάρχει όμως και μια πιο κυνική άποψη. Οι πλέον μυημένοι στα μυστικά του κρασιού δεν αναγνωρίζουν την αξία αυτής της παραγωγής. Πρόκειται μάλλον για ένα "εύκολο" κρασί, λένε, που άνθισε πριν από λίγες δεκαετίες σαν ένα προϊόν του Marketing. 

Πάντως, την μεταπολεμική περίοδο σίγουρα βόηθησε, με την εύκολη κατανάλωσή του, τους ταλαιπωρημένους Γάλλους να δουν τη ζωή λίγο πιο αισιόδοξα.

 

Το "ανώριμο" κρασί της Βουργουνδίας

Το χρώμα του είναι ρουμπινί κόκκινο με ζωηρές ιώδεις ανταύγειες, συγκεντρωμένο και πολύ έντονο.

Στη μύτη είναι ευδιάκριτα τα κόκκινα φρούτα, το γλυκό κεράσι και μια δόση γαρίφαλου αρκετά έντονη και φίνα.

Στο στόμα κυριαρχούν αρώματα βατόμουρου, κερασιού και μαύρης σταφίδας που υπογραμμίζουν την προέλευσή του - ποικιλία Gamay - και την αρωματική φινέτσα του Nouveau.

Είναι μαλακό, αρωματικό, έχει δροσιστική οξύτητα και κλείνει με μια ευχάριστη επίγευση που θυμίζει μαρμελάδα.

Μπορείτε αν το πιείτε και ελαφρώς δροσερό, είτε μαζί με φαγητό, είτε και μόνο του.

Προσοχή όμως: το Beaujolais Nouveau δεν παλαιώνει, οπότε πιείτε το σχετικά σύντομα, όσο διαρκούν τα φρέσκα του αρώματα.

 

Στην Ελλάδα

Το ραντεβού λοιπόν για ένα ποτήρι Beaujolais Nouveau δίνεται πια σε όλες τις χώρες του κόσμου, όπου αγαπιέται το κρασί. Στη χώρα μας εδώ και μια δεκαετία περίπου οι κάβες, τα ειδικά γευσιγνωστικά μαγαζιά, ακόμα και οι δήμοι οργανώνουν βραδιές για να πιούνε το κρασί αυτό, συνήθως μεταξύ 15 και 25 Νοεμβρίου. 

Τα Beaujolais Nouveau είναι γαλλικά κρασιά. Όμως έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες για παρόμοιες παραγωγές και σε άλλες χώρες, όπως στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα έχουν υπάρξει άλλοτε καλά, άλλοτε όχι. Έχουν ουσιαστικά παραχθεί κρασιά "σαν" το Beaujolais Nouveau. Έχουν δηλαδή τα χαρακτηριστικά του "νέου" κρασιού, που δεν επιδέχεται παλαίωση.

Tο Beaujolais

Η περιοχή αυτή της Βουργουνδίας έχει πλουσιότατη παραγωγή οίνου. Και προφανώς όχι μόνο το "πρώιμο" κρασί. Υπάρχουν 12 κύριοι τύποι κρασιών Beaujolais που καλύπτουν την παραγωγή 95 χωριών της περιοχής και 20.000 εκτάρια. 

 

from: http://www.wine.gr/

Νέες εποχές με ένα γλυκό Μοσχάτο

Τον τελευταίο καιρό ζούμε την αλλαγή. Τη βιώνουμε κάθε μέρα. Ζούμε μια μεταβατική περίοδο προς νέες εποχές ή ζούμε άραγε ήδη στις νέες εποχές; Οι προτάσεις για δείπνα σε σπίτια πληθαίνουν. Τα μαγειρέματα κατ' οίκον αυξάνονται και οι συνευρέσεις "ρεφενέ" είναι κοινός τόπος. Βρισκόμαστε με άνεση σε χώρους οικείους, αγκαλιαζόμαστε, τσακωνόμαστε, θυμώνουμε, φωνάζουμε. Προσαρμοζόμαστε στην αλλαγή και αυτό είναι ζωή. Χωρίς δουλειά, με λίγα λεφτά, με δάνεια και με άγχος για το τι θα γίνει αύριο. Βάζω το κρασί, βάζεις το τυρί και την παρέα; Η απάντηση είναι ναί κι έτσι κάνουμε καλή παρέα!!!
Τα περισσότερα κρασιά ταιριάζουν γάντι σε μια κουβέντα με φίλους. Ένα εύθυμο και χαμογελαστό Αγιωργίτικο, ένα Μerlot όλο θαλπωρή ή ένα μυρωδάτο χαρμάνι από λευκές ποικιλίες φτιαγμένο για να αγκαλιάζει τον ουρανίσκο και τη ψυχή, πλαισιώνουν μια χαρά τις κουβέντες μας και τα φαγητά μας. Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που δεν αρκούν αυτά, που το "μέσα" σου απαιτεί γλύκα πληθωρική, να σε κατακλύσει, να σε ξελογιάσει, να σε μαγέψει. Απαιτεί το κρασί να γίνει βάλσαμο, να ανοίξει πανιά και να σε ταξιδέψει. Είναι η ώρα για ένα γλυκό Μοσχάτο. Γεμάτο από αρώματα, με ζωηρές καμπύλες και ναζιάρα οξύτητα, το γλυκό Μοσχάτο έχει αυτό το "κάτι παραπάνω" που σβήνει τις αιχμηρές γωνίες της γεύσης και της καθημερινότητας. Προικισμένο από τη φύση του με τη γοητεία της γενναιοδωρίας, προσφέρει απλόχερα τα αρώματα και τις γεύσεις του.

Για τις περιστάσεις που το φαγητό ή το γλυκό δίνουν τον πρωταγωνιστηκό ρόλο στην εκ βαθέων συζήτηση προτιμώ την πιο ελαφριά εκδοχή του Μοσχάτου, όπως το Μοσχάτο Σάμου Grand cru. Θέλω να είναι γλυκό και τρυφερό, αλλά να μην με λιγώνει με τα σακχαρά του. Βάζω πλάι τους ξηρούς καρπούς, μήλα και αχλάδια ή κανένα πικάντικο τυράκι και αφήνω το να κάνει αυτό που τόσο καλά ξέρει...να στολίσει την καθημερινότητα με τη λάμψη του.

from: http://www.wine.gr  Της Μαρίας Δήμου