tips for wine newbies

Don't fill your cellar with the wines you like at the moment. The temptation may be strong to buy cases and half-cases, but I guarantee that your tastes will change, and then you'll be left with a cellar full of wines that, no matter how well rated by the critics, you won't feel like drinking.

For this reason, buy experimental bottles in preference to full cases. There are just so many wines out there, of so many different styles, that it makes sense to buy plenty of 'educational' bottles.

Attend as many tastings as you can. Taste and learn. But remember to spit!

Remember to take the opinions and advice of wine 'experts' with a pinch of salt. If any wine 'expert' is worth listening to, they'll be humble enough to acknowledge that they are fallible and that their expertise can by necessity only cover certain areas.

Don't fall into the trap of exclusively seeking out highly-rated or expensive wines. The temptation to do this can be strong, especially if you have plenty of disposable income. Instead, drink widely and build up a context from which to then fully appreciate the more stellar wines. You'll also find it easier to mould your own opinion.

Get good advice on what to try, either from a merchant who you trust, or from a critic whose palate seems to match with yours.

Keep notes on all the wines you try. At first you may not be very sure of what you are writing, but gradually your confidence will grow. It is also interesting to see how your perception of certain wines changes with experience!

Read as much as you can. There are many excellent reference works around.

If you get the chance, visit some wine country. There is nothing like visiting the vineyards where the grapes are grown -- putting wine in its natural context -- to bring a wine to life.

from: http://www.wineanorak.com

Πώς θα συντηρήσετε με τον καλύτερο τρόπο το κρασί που περίσσεψε ;

Tι κάνεις όλα αυτά τα κρασιά που δοκιμάζεις; Τα χύνεις ή τα φυλάς και πώς;» ρωτούν συχνά με εύλογη απορία φίλοι και γνωστοί, ανοίγοντας μια μεγάλη συζήτηση γύρω από το πώς... πρέπει να φερόμαστε στο κρασί που μένει σ' ένα ήδη ανοιγμένο μπουκάλι.
Φυσικά και δεν χύνουμε τα κρασιά που περίσσεψαν. Υπάρχουν τρόποι να τα διατηρήσουμε σε αρκετά καλή κατάσταση για μερικές μέρες και να τα απολαύσουμε σε κάποιο από τα επόμενα γεύματά μας.
Κλείστε, λοιπόν, το μπουκάλι με τον φελλό του και βάλτε το στο ψυγείο όρθιο. Σε αντίθεση με τις σφραγισμένες φιάλες κρασιού, που τις αποθηκεύουμε σε πλάγια θέση για να μην ξεραίνεται ο φελλός, οι ανοιγμένες πρέπει να μένουν όρθιες, εξασφαλίζοντας ότι μια όσο το δυνατόν μικρότερη επιφάνειά του θα έρχεται σε επαφή με τον αέρα - ο οποίος, όπως έχουμε πει τόσες φορές, είναι ο μεγάλος εχθρός! Για τον ίδιο λόγο, προσπαθήστε να έχετε σε ένα ντουλάπι μερικά καθαρά μπουκάλια των 250, 300 ή 500 ml - αν γίνεται, με βιδωτό καπάκι. Εκεί θα μεταγγίσετε το υπόλοιπο της φιάλης. Η καλύτερη λύση είναι βέβαια οι μικρές οικιακές αντλίες από καουτσούκ, με τα ειδικά πώματα που αφαιρούν τον αέρα από μια μισογεμάτη φιάλη. Θα τις βρείτε σε καταστήματα ειδικευμένα σε οινικά αξεσουάρ και σε κάβες. Οι τιμές τους κυμαίνονται στα 15 ευρώ και μπορείτε να προμηθευτείτε όσα ειδικά πώματα θέλετε.
Ετσι, θα μπορείτε να αφαιρείτε τη μεγαλύτερη ποσότητα αέρα από τη φιάλη και θα δώσετε περισσότερες ευκαιρίες «επιβίωσης» στο υπόλοιπο κρασί. Βέβαια, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μπορείτε ακόμα και έτσι να κρατήσετε μια φιάλη για μήνες. Τέλος, πρέπει να θυμάστε ότι τα κόκκινα κρασιά αντέχουν περισσότερο από τα λευκά και ότι, τελικά, καλύτερος ο τρόπος για να μη χαλάσει το κρασί μιας ανοιχτής φιάλης είναι να... καταναλωθεί όλο!

from: www.kathimerini.gr από  Mερόπη Παπαδοπούλου

Ας δοκιμάσουμε να φτιάξουμε δικό μας κρασί

Στο κρασί δεν ισχύει το ότι η «χειροποίητη» εκδοχή είναι συνήθως η καλύτερη. Επειδή όμως η οινοποιία είναι ευλογία και αξίζει τον κόπο και το χρόνο, ας κάνουμε μια συνοπτική καταγραφή της πορείας που θα ακολουθήσει το δημιούργημά σας από το αμπέλι μέχρι το ποτήρι.

Σήμερα που η παγκόσμια παραγωγή κρασιού έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα και οι γευστικοί μας κάλυκες έχουν συνηθίσει σε φινετσάτες γεύσεις και αρώματα, είναι δυνατόν να εισπράξουμε τις ίδιες απολαύσεις από ένα οικιακό, χειροποίητο κρασί; Σήμερα που, εξαιτίας αυτής της μεγάλης παραγωγής, οι τιμές του κρασιού είναι σε εξαιρετικά προσιτά επίπεδα, αξίζει να ξοδέψουμε μια μικρή περιουσία για το «δικό μας» κρασί;

Ξεκινώντας, θέλω όλοι εσείς που φλερτάρετε με την ιδέα του «δικού» σας κρασιού να απαντήσετε στον εαυτό σας με το χέρι στην καρδιά: Γιατί θέλετε να το κάνετε;...
Αν έχετε ένα πατρογονικό αμπέλι που μένει ανεκμετάλλευτο, αν έχετε χρόνο, χρήμα, αγάπη, μεράκι και στοιχειώδεις γνώσεις περί οίνου, τότε συζητήστε το. Αν θεωρείτε ότι με αυτό τον τρόπο θα πίνετε φθηνότερο και καλύτερο κρασί από εκείνο του εμπορίου, σας συνιστώ να το σκεφτείτε καλά και να αναθεωρήσετε. Γιατί η προσωπική μου θέση είναι ότι υπάρχουν πράγματα, όπως το κρασί, που η «χειροποίητη» εκδοχή τους συνήθως δεν είναι η καλύτερη.


Η ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ

Εν αρχή ην η άμπελος
Η σύγχρονη αντίληψη και η αδιαμφισβήτητη αρχή στην παγκόσμια οινοποιία είναι ότι το καλό κρασί γίνεται στο αμπέλι. Η καλή πρώτη ύλη, το καλό σταφύλι δηλαδή, μπορεί να δώσει καλό κρασί, το κακό σταφύλι αποκλείεται! Ο ερασιτέχνης οινοποιός πρέπει λοιπόν να έχει έλεγχο του σταφυλιού που θα αποτελέσει τη βάση του εγχειρήματός του.


1) Αγοράζοντας μούστο

Επιλογή του παραγωγού. Ψάξτε στην περιοχή για τον βιοκαλλιεργητή.

Ενημερωθείτε για τη στρεμματική απόδοση του αμπελιού (έχει μεγάλη σημασία για την ποιότητα του μούστου). Μικρές στρεμματικές αποδόσεις = συμπύκνωση = ποιότητα. Μεγάλες στρεμματικές αποδόσεις = πλαδαρότητα = μεσαία έως χαμηλή ποιότητα.

Ρωτήστε για:
● Τις μεθόδους καλλιέργειας και τα φυτοφάρμακα που τυχόν έχουν χρησιμοποιηθεί.
● Τι ποικιλίες σταφυλιών έχει βάλει στο πατητήρι.
● Σε τι ποσοστό είναι ήδη θειωμένος ο μούστος.
● Πότε έχει παραχθεί (από αυτό εξαρτάται η δυνατότητα μεταφοράς του).

Zητήστε να:
● Δείτε τα σταφύλια πριν συνθλιβούν.
● Είστε παρόντες την ώρα που θα παράγεται ο δικός σας μούστος.


2)Το δικό σας αμπέλι

● Αν σκοπεύετε να φυτέψετε, θα πρέπει να ενημερωθείτε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης αν στην περιοχή σας επιτρέπεται η φύτευση αμπελιού. Στη θετική περίπτωση, θα πρέπει να γίνει μελέτη για την καταλληλότητα του εδάφους και την επιλογή από ειδικό του κλώνου της ποικιλίας ή των ποικιλιών που θα φυτευτούν.

Η χρονιά που το αμπέλι θα δώσει άξιο για οινοποίηση καρπό είναι από την τρίτη και μετά.

Οινολόγος: Ο ακρογωνιαίος λίθος σε κάθε επίπεδο της διαδικασίας. Σε αυτόν βασίζονται όλες οι ελπίδες για ένα αξιοπρεπές τελικό αποτέλεσμα.

Τρύγος: Είναι κάτι περισσότερο από τραγούδια και γέλια, ληνούς με κορίτσια και αγόρια στεφανωμένα με κληματσίδες, που θυμίζουν πίνακες του Τσαρούχη. Ο οινολόγος σας θα επιλέξει την κατάλληλη στιγμή που θα γίνει ο τρύγος.
// Νωρίς το πρωί, για να μη ζεσταθούν τα σταφύλια.
//Μικρά τελάρα, για να μην κακοποιούνται τα σταφύλια από το βάρος.
// Διαλογή και απομάκρυνση άγουρων και χαλασμένων καρπών.

3) Εξοπλισμός:
● Πατητήρι-μια τσιμεντένια ρηχή δεξαμενή με δυνατότητα απορροής του μούστου.
● Σπαστήρας για τα λευκά σταφύλια - αν δεν κάνετε παραδοσιακό τρύγο με τα πόδια.
● Αποραγγιστήρα για τα ερυθρά σταφύλια, αν και το σωστό είναι να ξεραγιάζετε τα τσαμπιά με το χέρι.
● Στροφιλιά, μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με την ποσότητα των σταφυλιών σας, χειροκίνητη ή υδραυλική.
● Δοχεία από πλαστικό τροφίμων, για να μεταφέρεται ο μούστος από το πατητήρι και τη στροφιλιά στις δεξαμενές.
● Οργανο μέτρησης αλκοόλης (γράδο, αλκοολόμετρο).


ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

A) Ο χώρος

● Η δεξαμενή ή το βαρελάκι σας απλώς δεν πρέπει να μπει ούτε στην αποθήκη τροφίμων του σπιτιού δίπλα σε κρεμμύδια, πατάτες, σκόρδα κ.λπ. ούτε κοντά στο πλυντήριο με τους κραδασμούς και τη ζέστη, πόσω μάλλον δίπλα στον καυστήρα του καλοριφέρ. Χρειάζεται ειδικός χώρος με εύκολη πρόσβαση σε αυλή ή κήπο, γιατί η διαδικασία οινοποίησης «λερώνει» και απαιτείται σχολαστική καθαριότητα.

● Αν δεν έχετε ένα δροσερό κελάρι, ο χώρος πρέπει να φροντίσετε να είναι ψυχόμενος, ώστε να αποφευχθεί ο γρήγορος και σε υψηλές θερμοκρασίες βρασμός του μούστου που θα καταστρέψει τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά της πρώτης ύλης.

● Ιδανικά, ο χώρος πρέπει να είναι επενδεδυμένος με πλακάκια που καθαρίζονται εύκολα. Εναλλακτικά, τσιμεντένιο πάτωμα και ασβεστωμένοι τοίχοι.

Β) Ο εξοπλισμός

● Δεξαμενή ή δεξαμενές ανοξείδωτες ανάλογου μεγέθους με το μούστο που έχετε, με πνευματικό καπάκι.
● Αντλία ηλεκτρική για μεταγγίσεις.
● Κάδοι από πλαστικό τροφίμων για διευκόλυνση στις μεταγγίσεις.
● Απαγορεύεται ρητά η χρήση κάθε είδους μεταλλικού αντικειμένου.

Γ) Λευκή οινοποίηση

Ο μούστος για το λευκό κρασί προέρχεται από σύνθλιψη των σταφυλιών αρχικά στο σπαστήρα (ή με πάτημα των ποδιών) και στη συνέχεια στη στροφιλιά. Αφού μπει στη δεξαμενή, καλό είναι να απολασπωθεί πριν αρχίσει ο βρασμός.

Δ) Ερυθρή οινοποίηση

Στην παραγωγή μούστου για ερυθρό κρασί γίνεται αποραγισμός του τσαμπιού και οι ρώγες μαζί με το χυμό παραμένουν στις δεξαμενές όσο χρόνο κριθεί απαραίτητο από τον οινολόγο, ώστε το κρασί να αποκτήσει το επιθυμητό χρώμα, τις απαραίτητες τανίνες κ.λπ. Στη συνέχεια, ο σταφυλοπολτός θα πιεστεί στη στροφιλιά και ο μούστος που θα προκύψει θα μπει στη δεξαμενή για να προχωρήσει στο βρασμό.

Σε όλα τα προηγούμενα στάδια χρειάζεται συνεχής έλεγχος και καθημερινή ανάδευση του πολτού, γιατί οι ρώγες βγαίνουν στην επιφάνεια, ξεραίνονται και οξειδώνονται.

Σημειώστε:

//Σε όλα τα στάδια λευκής και ερυθρής οινοποίησης χρειάζεται συχνός οινολογικός έλεγχος, ώστε να υπάρχει πάντα η ενδεικνυόμενη ποσότητα θειώδους που προστατεύει το μούστο και μέχρι στιγμής είναι το «αναγκαίο κακό» στη διεθνή οινοποιία, μια και δεν έχει βρεθεί κάποια άλλη ουσία να το αντικαταστήσει.
//Λευκός και ερυθρός μούστος βράζουν στις δεξαμενές.
// Μετά το τέλος του βρασμού και το σφράγισμα των δεξαμενών, θα ακολουθήσουν οι απαραίτητες 2 - 3 απολασπώσεις και θειώσεις.
// Μετά την οινοποίηση στη δεξαμενή, ειδικά τα κόκκινα κρασιά -αλλά και τα λευκά σε αρκετές περιπτώσεις- μεταφέρονται σε δρύινα καινούργια βαρέλια για να ωριμάσουν.
// Τα βαρέλια χρησιμοποιούνται μάξιμουμ 3 - 4 χρονιές για να έχει νόημα η ύπαρξή τους.
//Ο «μύθος» του παλιού βαρελιού, και μάλιστα αυτού που είχε φιλοξενήσει αποστάγματα όπως ουίσκι ή κονιάκ, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε καταστροφή του κρασιού. Αν έχετε τέτοια βαρέλια, να τα κάνετε γλάστρες.


Ε) Εμφιάλωση

Οσο όμορφα γραφικό και αν μοιάζει να κατεβαίνετε στην αποθήκη και από την κάνουλα του βαρελιού να γεμίζετε καράφες για να πίνετε με τους φίλους, θα πρέπει να εμφιαλώσετε το κρασί σας όταν είναι έτοιμο.

Ο αέρας που θα μπει στο βαρέλι με το πρώτο τράβηγμα θα αρχίσει το έργο του. Οξείδωση! Αργά και σταθερά το κρασί θα αλλάζει και θα γίνεται «σαν κονιάκ!». Συνηθισμένη έκφραση αδαών, προσβλητική τόσο για το κονιάκ όσο και για το κρασί, μια και στο προκείμενο το μόνο καταπληκτικό που διαθέτει είναι μια καταπληκτική οξείδωση.

Απαραίτητη διαδικασία λοιπόν είναι η εμφιάλωση, έτσι ώστε να έχετε το κρασί που ετοιμάσατε σε καλή κατάσταση. Πρέπει, φυσικά, να επισημάνουμε ότι ένα οικιακό κρασί -ειδικά λευκό- δεν έχει ζωή περισσότερο από ένα χρόνο.

Εξοπλισμός

Φιάλες
Φελλοί
Μικρό χειροκίνητο εμφιαλωτικό
Φίλτρο
Γεμιστικό

Από τη δεξαμενή (ή το βαρέλι) στο μπουκάλι

● Πριν από την εμφιάλωση, ιδιαίτερα για τα λευκά κρασιά, καλό είναι να γίνει μια διαδικασία διαύγασης (κολλάρισμα) και φιλτραρίσματος.
● Η διαύγαση μπορεί να γίνει με παραδοσιακό τρόπο, χρησιμοποιώντας ολόφρεσκα ασπράδια αυγών με ελάχιστο αλάτι. Ελαφρά χτυπημένα, δημιουργούν μια λεπτή «μεμβράνη» στην επιφάνεια του κρασιού που, καθώς κατεβαίνει, παρασύρει όλα τα αιωρήματα.
● Στο επόμενο στάδιο του φιλτραρίσματος θα χρησιμοποιήσετε μια μικρή ειδική συσκευή που υπάρχει στο εμπόριο ακόμη και σε ερασιτεχνικό μέγεθος.
● Στη συνέχεια, το κρασί μπαίνει στα μπουκάλια, με τη βοήθεια ενός μικρού γεμιστικού, που θα το ρυθμίσετε ανάλογα με την περιεκτικότητα των φιαλών.
● Οι φιάλες θα κλείσουν με φρεσκοεπεξεργασμένους φελλούς, με τη βοήθεια ενός εμφιαλωτικού μηχανήματος.
● Θα αποθηκεύσετε τις φιάλες σας πλαγιαστές, ώστε να μη στεγνώσει ο φελλός, σε έναν δροσερό, σκοτεινό χώρο, με αρκετή υγρασία, καλά αεριζόμενο και με σταθερή θερμοκρασία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ρωτήστε τον οινολόγο σας για καθετί που αφορά το αμπέλι και το κρασί σας. Πηγαίνετε δείγματα όποτε σας συμβουλεύει για τις απαραίτητες αναλύσεις τις οποίες πρέπει να ακολουθήσετε κατά γράμμα. Αν σκοπεύετε όμως να μην τις ακολουθήσετε, να του το πείτε, γιατί, ακόμη και τότε, εκείνος θα σας δώσει την εναλλακτική πρόταση.

Αν κάνετε αναλύσεις σε κάποιο οινολογικό εργαστήριο (όπως οι περισσότεροι ερασιτέχνες ανά την Ελλάδα παραγωγοί), ρωτήστε να μάθετε με ακρίβεια τι περιέχουν τα «άσπρα χάρτινα σακουλάκια» που θα σας δώσουν με τις οδηγίες «το 1 σήμερα, το 2 αύριο, το 3 σε μία εβδομάδα».
Μην μπείτε στη διαδικασία οικιακής οινοποίησης αν δεν έχετε τα τρία χ: χρήμα, χρόνο, χώρο.ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
from : www.kathimerini.gr 

Στα 100 καλύτερα κρασιά το "Ασσύρτικο"

Στα εκατό καλύτερα κρασιά του κόσμου βρίσκεται το «Ασσύρτικο Κουτσογιαννόπουλος Σαντορίνη» σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό «Wine Spectator» και συγκεκριμένα στην 86η θέση με 91 βαθμούς.
Σύμφωνα με το Βήμα, το περιοδικό χαρακτηρίζει το κρασί ως πρεσβευτή της Ελλάδας στον κόσμο του οίνου. Μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που ελληνικό κρασί μπαίνει στην πρώτη 100αδα του συγκεκριμένου περιοδικού.

Το «Wine Spectator» επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την καταναλωτική συνείδηση και όσοι οινοπαραγωγοί περιλαμβάνονται στο έντυπο το θεωρούν ως κατόρθωμα.

Όπως είπε στο Βήμα ο Γ. Κουτσογιαννόπουλος, ιδιοκτήτης του οινοποιείου: «Αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Είναι μεράκι και θέμα αγάπης να ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει. Αν το χόμπι σου είναι η δουλειά σου, θα είσαι πάντα ευτυχισμένος.

Πετάξαμε από τη χαρά μας με τη βράβευση. Σκεφθείτε ότι είμαστε ένα μικρό οινοποιείο, όπου το καλοκαίρι δουλεύουν 10 άνθρωποι και τον χειμώνα επτά.  Όλες οι παιδικές αναμνήσεις είναι αμπέλια, οινοποιεία και γαϊδουράκια».

Προσέθεσε πως ετησίως παράγονται 80.000 φιάλες και 50 τόνοι χύμα κρασιού.

Η ιστορία του οινοποιείου έχει ως εξής: Το 1870 ο προπάππους του από τη Σύρο βρέθηκε στη Σαντορίνη όπου άρχισε να ασχολείται με το κρασί ενώ μέχρι το 1917 έκανε εξαγωγές στην Οδησσό. Στη συνέχεια, οι εξαγωγές έγιναν προς τη Δυτική Ευρώπη και την Αίγυπτο.

«Εμένα δεν με πειράζει να βάζουν μεγάλους φόρους, όμως με ενοχλεί όταν τηρούν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μακάρι και το κράτος να ήταν βοηθός και όχι χειρόφρενο. Στον χώρο του κρασιού υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός. Εάν υπάρχει ένας χώρος που δεν έχει "καεί", αυτός είναι η Σαντορίνη. Στο εξωτερικό γνωρίζουν ότι έχει διαφορές από άλλα σημεία της χώρας. Έτσι σιγά σιγά η Σαντορίνη εξάγει με χαλαρούς ρυθμούς. Ωστόσο αυτό που έχει “πεθάνει” είναι η Ευρώπη. Αντίθετα, οι χώρες που έχουν προοπτική είναι η Αμερική, η Ρωσία, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Κορέα» σημείωσε.

«Σε εμάς, την τέταρτη γενιά, κληροδοτήθηκαν πολλά σκεύη και αντικείμενα. Μας μπήκε λοιπόν η ιδέα να δημιουργήσουμε ένα μουσείο, να τοποθετήσουμε σε σειρά κάθε μηχάνημα και σκεύος και να δούμε πώς εξελίχθηκε το κρασί της Σαντορίνης, αλλά και η ιστορία της οικογένειας. Πήγαμε και πήραμε και άλλα εκθέματα, τα φέραμε εδώ και ύστερα από 21 ολόκληρα χρόνια και μεγάλα ποσά επένδυσης τελειοποιήσαμε το μουσείο και δείχνουμε όλη την ιστορία του κρασιού στη Σαντορίνη» προσέθεσε.

Στο μουσείο του οινοποιείου βρίσκεται το πρώτο πιεστήριο που έφεραν στη Σαντορίνη Φράγκοι καλόγεροι το 1660 το οποίο στη συνέχεια απέκτησε ο παππούς του κ. Κουτσογιαννόπουλου.

«Για να τον ευχαριστήσουν, του έδωσαν ένα ξύλινο πιεστήριο, χειροποίητο και χειροκίνητο, φτιαγμένο από βελανιδιά στο Λακεντόκ της Γαλλίας. Υπάρχουν κινητά και ακίνητα ομοιώματα που δίνουν σε μεγαλύτερη έμφαση αυτό που θέλουμε να παρουσιάσουμε, καθώς και ήχοι και οσμές που αντιστοιχούν σε αυτό που βλέπεις. Η τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει τον επισκέπτη να πάρει πληροφορίες σε μήκος 300 και βάθος οκτώ μέτρων κάτω από την επιφάνεια της γης!» υπογράμμισε.

«Αυτή τη στιγμή έχουμε το παλαιότερο Βινσάντο του κόσμου, παραγωγής 1959. Ο πατέρας μου το είχε φυλάξει σε ένα βαρέλι και το εμφιαλώσαμε για να το σώσουμε. Αυτό το κρασί είναι το μοναδικό που μπορείς να παλαιώσεις για περισσότερο από 100 χρόνια και να συνεχίζει να δίνει περισσότερες γεύσεις και αρώματα χωρίς να χαλάει. Δε θα ήθελα να το πουλήσω, προτιμώ να μας μείνει και κάθε γενιά να ανοίγει από ένα μπουκάλι» κατέληξε.

from: www.inews.gr

χωρίς αλκοόλ ??????

Περιοχή: Catalunya Ισπανία
Ποικιλία: Μuscat

Ένα ακόμα «κρασί» χωρίς αλκοόλ από την Ισπανία.
Το Natureo ακολουθεί τις κλασσικές μεθόδους λευκής οινοποίησης. Τα σταφύλια μαζεύονται τον Αύγουστο και ωριμάζουν σε ανοξείδωτες δεξαμενές σε χαμηλές θερμοκρασίες για να εξασφαλιστεί ένα αρωματικό κρασί. Μία τεχνική πού ονομάζεται

"Rotating Cone Column" χρησιμοποιείται στη συνέχεια για την εξαγωγή του αλκοόλ.

Κρασί και Μόδα

Τίποτα δε γλυτώνει από τις σκληρές προσταγές της μόδας, αν θέλει να επιβιώσει. Ούτε καν το κρασί, που προσαρμόζεται ανάλογα τουλάχιστον τις τελευταίες 2 χιλιετίες. Ακολουθεί και αυτό την ανθρώπινη ιστορία, τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές, τις ανακαλύψεις

Οι αλλαγές στις προτιμήσεις συγκεκριμένων τύπων κρασιών αναπόφευκτα οδήγησαν και σε αλλαγές που αφορούσαν την επιλογή συγγκεκριμένων ποικιλιών από τους καλλιεργητές, τρόπους παραγωγής κ.α., με απόγειο τη σχεδόν στιγμιαία πια αντίδραση των οινοπαραγωγών στη μόδα που κάθε φορά εμφανίζεται.
Ξεκινώντας από τους αρχαίους χρόνους η Ρώμη έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση στα άσπρα κρασιά και ειδικότερα στα παλαιωμένα, γλυκά, άσπρα κρασιά. Στην αρχή του Μεσαίωνα οι πότες της Βόρειας Ευρώπης ήταν υποχρεωμένοι να πίνουν τα αδύνατα και δριμύα σε γεύση κρασιά της τοπικής παραγωγής, αφού από τη μια το εμπόριο ήταν τελείως υποτυπώδες και από την άλλη τα κρασιά του Ρήνου θεωρούνταν ό,τι πιο «in» εκείνη την περίοδο. Από τη στιγμή όμως που δοκίμασαν τα μεσογειακά γλυκά κρασιά, το εμπόριο των κρασιών αυτών αναπτύχθηκε τόσο, που καθιερώθηκαν ως μόδα σε όλη την Ευρώπη. Έτσι τον 16ο αιώνα τα αλσατικά κρασιά θεωρούνταν τελείως εκτός μόδας (!) από τους Γερμανούς, οι οποίοι άρχισαν να δείχνουν προτίμηση στα κόκκινα. Προς το τέλος του Μεσαίωνα η μόδα πρόσταζε όχι μόνο τα υπολειμματικά σάκχαρα των γλυκών κρασιών, αλλά και την αλκοολική ενδυνάμωσή τους. Ήταν η ώρα των δυνατών κρασιών από τη νότιο Ισπανία να πρωταγωνιστήσουν στην πασαρέλα της οινικής σκηνής, αν και στο τέλος του 17ου αιώνα οι θαλασσοπόροι έφεραν από τις καινούριες χώρες νέα ποτά που εκθρόνισαν τα κρασί από τις προτιμήσεις των Ευρωπαίων. Η εποχή απαιτούσε καινούρια είδη και τα πιο ανθεκτικά από αυτά αποδείχθηκαν ότι ήταν τα French Clarets, ένα είδος ανοιχτόχρωμων κόκκινων κρασιών, που οφείλουν στη μόδα τη μεγάλη τους επιτυχία.
Τον 18ο αιώνα τίποτα δε θεωρείτο πιο μοντέρνο από τα αποκαλούμενα «ειδικά εμπορεύματα», όπως τα Ουγγρικά Tokay ή τα κρασιά Constantia της νοτίου Αφρικής. Κρασιά που αποδείχθηκαν ικανά να κατευθύνουν την παραγωγή ανάλογων τύπων κρασιών όπως του Port, Madeira, Malaga, Marsala, που διακρίνονται για το χρώμα τους, το αυξημένο αλκοόλ και συχνά τη γλυκύτητά τους.
Το 19ο αιώνα οι ειδικές πληροφορίες, η κατάταξη, η σύγκριση διαφόρων κρασιών, αλλά κυρίως οι τιμές τους ήταν αυτές που κατεύθυναν τη μόδα. (Οι τιμές των κρασιών αντικατοπτρίζουν πάντα τη μόδα.) Μπορεί να ξαφνιάζει, όμως είναι γεγονός ότι στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου τα γερμανικά κρασιά απέφεραν πολύ μεγαλύτερες τιμές σε σύγκριση με τα Bordeaux. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο η σαμπάνια θεωρείτο εξαιρετικά της μόδας στη Βόρειο Ευρώπη και ειδικότερα στην Αγία Πετρούπουλη.
Τις δεκαετίες του ‘20 και του ’30 τα κρασιά ήταν από κάθε άποψη τελείως εκτός μόδας. Από τη μια πλευρά του Ατλαντικού βασίλευαν τα κοκτέιλ και από την άλλη πλευρά η ποτοαπαγόρευση. Το φαινόμενο αυτό σε σχέση και με την παγκόσμια οικονομική κρίση απείλησε τους περισσοτέρους μικρούς παραγωγούς με εξαθλίωση και σε αυτή την περίοδο καθιερώθηκαν, όχι τυχαία, οι συναιτερισμοί.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την οικονομική ανάκαμψη άρχισε και πάλι να καθιερώνεται το κρασί, για να φθάσουμε στην οικονομική έκρηξη του ’80 που ευνόησε πολλούς στη συλλογή σπάνιων κρασιών.
Η ειδικότερη γνώση των μυστικών του κρασιού, η συλλογή τους, οι γευσιγνωσίες, οι βαθμολογίες και η κατάταξή τους είναι τώρα η μόδα της εποχής. Η πιο σημαντική όμως προσαρμογή της παραγωγής στις επιταγές της μόδας, είναι η αυξημένη ζήτηση ποικιλιακών κρασιών. Έτσι οι διάφορες ποικιλίες «μετανάστευσαν» από τους τόπους καταγωγής τους σε ολόκληρο τον οινοπαραγωγικό κόσμο, με δικαίως να έχουν κερδίσει τον τίτλο «πάγκόσμιες» οι ποικιλίες Chardonnay και, σε μικρότερο βαθμό, Cabernet Sauvignon.
Δεν υπάρχει ούτε μία οινοπαραγωγός χώρα που να σέβεται τον εαυτό της και να μην έχει καλλιεργήσει και παράγει έστω και κάποιες ποσότητες από τις ανωτέρω ποικιλίες. Φυσικά η μόδα αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και ό,τι είναι της μόδας στη Νότιο Ευρώπη δε σημαίνει ότι είναι και της μόδας στο San Francisco ή στο Sydney. Αλλά σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους υπήρξαν τύποι κρασιών που ήταν τελείως εκτός εποχής πέρα από τα σύνορα της περιοχής που παράγονται. Η «παράνοια» της μόδας φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο στην περίπτωση των κρασιών Beaujolais, των περισσοτέρων γερμανικών κρασιών και των sherry, τα οποία ενώ στις αρχές του 1994 βρέθηκαν στο παρασκήνιο, όλοι οι προβολείς της δημοσιότητας στράφηκαν πάνω τους στα τέλη της ίδιας χρονιάς!!!
Τον 21ο αιώνα φαίνεται ότι η μόδα στους οινοφιλικούς κύκλους προστάζει Syrah και Merlot, δύο εντυπωσιακές ποικιλίες (ότι ακριβώς χρειάζεται για να γίνουν μόδα), που πρωταγωνιστούν στις προτιμήσεις τόσο των παραγωγών, όσο και στις δικές μας. Τα κρασιά αυτά είναι μαλακά στη γεύση και πιο «εύκολα» και υπακουούν στην τάση της εποχής που δε θέλει τα στυφά και πιο «δύσκολα» π.χ. Cabernet ή Ξινόμαυρα. Ασχέτως πάντως από τα γυρίσματα των εποχών το καλό κρασί θα είναι πάντοτε στη μόδα, τουλάχιστον στις καρδιές μας.

from: http://www.yumm.gr/

"Σαν το παλιό καλό κρασί...".

Παλιό αλλά όχι πάντα καλό. Το κρασί είναι ζωντανός οργανισμός, με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια ζωής και φάσεις «νεότητας», «ακμής» και «ωριμότητας» και «τέλους», όταν ξεπεράσει το χρονικό όριο μέσα στο οποίο μπορεί να καταναλωθεί.
Ο ήλιος, το χώμα και το κλίμα της περιοχής επηρεάζουν την τελική γεύση του κρασιού. Το δοχείο μέσα στο οποία το κρασί θα υποστεί τη διαδικασία της ζύμωσης έχει και αυτό το ρόλο του και μάλιστα σημαντικό. O ανοξείδωτος χάλυβας, ένα σχετικά ουδέτερο υλικό, βοηθά στη διατήρηση των γεύσεων των νωπών καρπών ενός σταφυλιού, καθώς αυτό μετατρέπεται σε κρασί.
Κυρίως αυτό γίνεται με τα λευκά τα οποία διατηρούνται σε δεξαμενές ανοξείδωτου χάλυβα μέχρι την εμφιάλωση. Αντίθετα, για τα περισσότερα κόκκινα κρασιά ισχύει ότι δεν είναι κατάλληλα για κατανάλωση πριν υποστούν τη διαδικασία παλαίωσης στο βαρέλι, η οποία θα τους επιτρέψει να «μαλακώσουν». Η πολύ αργή οξείδωση που επιτυγχάνεται μέσα στα δρύινα βαρέλια, θα δώσει ουσίες η οποίες θα δώσουν το «μπουκέτο» του κρασιού παλαίωσης. Η διάρκεια της ωρίμανσης στο βαρέλι ποικίλλει. Δεν ισχύει "όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα" -συνήθως μιλάμε για κάποιους μήνες έως και λίγα χρόνια στις ακραίες περιπτώσεις.
Η διαδικασία παλαίωσης συνεχίζεται στη φιάλη, με σημαντικούς παράγοντες την απουσία οξυγόνου (με αεροστεγή φελλό και φιάλη σε πλάγια θέση), καθώς και την απουσία φωτός, οσμών και τρανταγμών, τις συνθήκες δηλαδή οι οποίες απαιτούνται για μια σωστή κάβα. Με τον τρόπο αυτό τα κρασιά θα αποκτήσουν το ύφος τους και του «μπουκέτο» που θα τα χαρακτηρίζει.

from:  http://www.pelopnet.gr/  

Ελληνικοί αμπελώνες σε όλη τη Γη

«Ίσως να εξοικειώσουμε τους Κινέζους με τη γεύση του κρασιού, κάτι που δεν συνέβαινε μέχρι πρόσφατα. Και είναι πολύ λογικό αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των φαγητών τους δεν πηγαίνει καθόλου με το κρασί. Κάποια όμως γλυκά κρασιά θα ταίριαζαν με την κουζίνα τους και εκεί θα στοχεύσουμε».

O κ. Γιάννης Μπουτάρης προσθέτει το όνομά του στη λίστα των οινοποιών που επεκτείνουν τον ελληνικό αμπελώνα εκτός των... συνόρων και τους λόγους για τους οποίους αρχίζει την παραγωγή κρασιού στην Κίνα: «Ο αμπελώνας θα αποτελείται από τέσσερις ελληνικές ποικιλίες αμπελιών: αγιωργίτικο, ξινόμαυρο, ασύρτικο, μοσχοφίλερο (δύο ερυθρές και δύο λευκές) και βρίσκεται κοντά στην πόλη Τιάνσουι. Πρόκειται για μια έκταση 1.500 στρεμμάτων, τα οποία μπορούν να αποδώσουν τουλάχιστον 1.000.000 φιάλες ή 100.000 κιβώτια κρασί». Κοντά στον αμπελώνα θα δημιουργηθεί, σύμφωνα με τον κ. Μπουτάρη, επισκέψιμο οινοποιείο, το οποίο θα είναι «υποδειγματικό παγκοσμίως από άποψη αρχιτεκτονικής, λειτουργίας και εναρμόνισης με το τοπίο». Η νέα επιχειρηματική δραστηριότητα του Ομίλου Μπουτάρη γίνεται σε συνεργασία με κινεζική εταιρεία: «Η συνεργασία αυτή προβλέπει την παροχή τεχνογνωσίας, εκπαίδευση των τεχνικών της κινεζικής εταιρείας και προσπάθεια εξοικείωσης του κινεζικού κοινού με το κρασί». Να σημειωθεί ότι στην Κίνα λειτουργούν 600 επιχειρήσεις κρασιού, εκ των οποίων οι 167 είναι κρατικές.

Πόλος έλξης για τους περισσότερους Έλληνες επιχειρηματίες που στρέφουν το βλέμμα τους στο εξωτερικό είναι οι χώρες χωρίς μεγάλη οινοπαραγωγική παράδοση. Κάποιοι όμως επέλεξαν χώρες με μεγάλη παράδοση στην παραγωγή κρασιού, όπως είναι η Γαλλία. Ο κ. Κώστας Μπουτάρης πριν από τέσσερα χρόνια αγόρασε 700 στρέμματα αμπελώνων και οινοποιείο στην περιοχή Λιμού, με τις ποικιλίες καμπερνέ φρανκ, μερλό, σιρά, σαρντονέ. Τα κρασιά αυτά η εταιρεία εισάγει και στην Ελλάδα, πραγματοποιώντας όμως εξαγωγές στο Βέλγιο, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.

Πέρα από την Αφρική. Τη Νότια Αφρική επέλεξε να δραστηριοποιηθεί ο γνωστός παραγωγός Βαγγέλης Γεροβασιλείου. Σύμφωνα με τον κ. Γεροβασιλείου, η επένδυση αυτή δίνει τη δυνατότητα παραγωγής κρασιού από τοπικές ποικιλίες όπως: «Από την ντόπια ποικιλία πινοτάζ, αλλά και καμπερνέ σοβινιόν, μερλό, σιρά και σοβινιόν μπλανκ. Απώτερος σκοπός μας είναι να ανοιχτούμε και σε άλλες αγορές. Με τον τρόπο αυτό ενισχύουμε και τα ελληνικά κρασιά. Τα νοτιοαφρικανικά κρασιά της εταιρείας τα εξάγουμε στη Γερμανία, τη Σουηδία τις ΗΠΑ κι ευελπιστούμε να μπούμε και σε άλλες χώρες». Όπως λέει ο κ. Γεροβασιλείου, οι επενδύσεις στις χώρες των αναπτυσσόμενων αγορών δίνουν πολλές ευκαιρίες, αφού υπάρχουν και ευνοϊκότερες προϋποθέσεις, όπως η αγορά γης, που σε αυτά τα κράτη είναι ακόμη αρκετά φθηνή. Επιπλέον, όπως εξηγεί ο κ. Γεροβασιλείου, «το έδαφος έχει πολύ καλή ποιότητα, πράγμα που είναι σημαντικό για το συγκεκριμένο προϊόν. Αγοράσαμε έναν έτοιμο αμπελώνα, που η έκτασή του είναι περίπου στα 200 στρέμματα. Οι ποσότητες ακόμη δεν είναι πολύ μεγάλες, διοχετεύονται όμως στο εξωτερικό, ενώ ένα μέρος διατίθεται στην τοπική αγορά της Νότιας Αφρικής ως χύμα». Όπως επισημαίνει ο κ. Γεροβασιλείου, σε χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία και οι ΗΠΑ, όπου η νέα εταιρεία πραγματοποιεί εξαγωγές, τα νοτιοαφρικανικά κρασιά προτιμώνται από τα ελληνικά. «Είναι κοινό μυστικό ότι ενώ τα ελληνικά κρασιά είναι πολύ καλά, δεν έχουν τη θέση που τους αναλογεί στα διεθνή ράφια, αφού δεν ανοίγουν εύκολα οι πόρτες για εξαγωγές. Με την παρουσία μας στη Νότια Αφρική και από την εκεί παραγωγή θεωρούμε ότι θα ενισχυθούν οι εξαγωγές και στα δικά μας». Τα οφέλη όμως από τη δραστηριοποίηση των παραγωγών στις χώρες του εξωτερικού είναι πολλαπλά, αφού αποκτώνται νέες εμπειρίες για την ελληνική οινοποιία. «Ως παραγωγοί του κρασιού, έχουμε τη δυνατότητα να τρυγούμε και να οινοποιούμε δύο φορές τον χρόνο λόγω κλιματολογικών συνθηκών. Άλλωστε η παραγωγή κρασιού στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως είναι η Νότια Αφρική, η Νέα Ζηλανδία κ.ά., έχουν ενδιαφέρον, αφού μπορούν λόγω των διαφορετικών ποικιλιών να προσφέρουν νέες γεύσεις και νέες γευστικές τάσεις. Οι καταναλωτές από την άλλη αρέσκονται να δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα, αφού οι ίδιες γεύσεις προκαλούν κορεσμό».

Παγκοσμιοποίηση. «Στην πρόκληση της παγκοσμιοποίησης και οι Έλληνες παραγωγοί πρέπει να είμαστε παρόντες στο διεθνές ελληνικό γίγνεσθαι. Η αγορά πια του κρασιού είναι μια παγκόσμια ιστορία», λέει ο κ. Νώντας Σπυρόπουλος ιδιοκτήτης του ομώνυμου κτήματος, ο οποίος προχωρά στην επέκταση της παραγωγής του στην Αργεντινή. Όπως λέει, «η επένδυση αυτή πιστεύω ότι σύντομα θα ολοκληρωθεί».

Υπάρχει ανάγκη, τονίζει ο κ. Σπυρόπουλος, όπως οι υπόλοιποι παραγωγοί των άλλων χωρών διεκδικούν τη διείσδυσή τους και σε άλλες αγορές, το ίδιο να κάνουν και οι Έλληνες: «Πρέπει να τονίσουμε ότι πολλοί ομογενείς έχουν μονάδες παραγωγής και στην Αυστραλία και στην Αργεντινή και στην Καλιφόρνια. Να ξεκαθαρίσουμε ότι η ποιότητα του κρασιού σε αυτές τις χώρες δεν είναι καλύτερη των ελληνικών. Είναι όμως διαφορετική, αφού δίνει άλλες ποικιλίες». Με αυτό τον τρόπο γίνεται η δικτύωση στον χώρο του κρασιού διεθνώς. «Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μια χώρα περιχαρακωμένη. Πρέπει οι Έλληνες παραγωγοί να μπουν σε αυτή τη διαδικασία»

from:ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΖΩΗ ΛΙΑΚΑ http://www.tanea.gr/

ΤΑ 5 ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ!!!!!!

  Άν και προσωπική μου άποψη είναι κατά του Βαλεντίνου και άλλων γιορτών

αυτού του τύπου παραθέτω 5 κόκκινα γι αυτούς που θέλουν

 ''να το γιορτάσουν'' .

Οινότρια Γη Cabernet Sauvignon Syrah
Το πάντρεμα του Cabernet Sauvignon με το ελληνικό Αγιωργίτικο δίνει ένα εξαίρετο κρασί.

Μετά από τη δεκαοκτάμηνη παραμονή του στο βαρέλι, εντυπωσιάζει στο ποτήρι, με το βαθύ πορφυρό χρώμα του. Στη μύτη εμφανίζονται αρώματα μπαχαρικών, καπνιστού ξύλου και βύσσινου.

Στο στόμα είναι ογκώδες, βελούδινο με γεύσεις κόκκινου δαμάσκηνου και σοκολάτας, ώριμες, πλούσιες τανίνες και πολύ πλούσια και μακριά επίγευση.

 ΑΦΙΛΤΡΑΡΙΣΤΟ: Προτείνεται μετάγγιση πριν το σερβίρισμ

Γεροβασιλείου Αvaton
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Τοπικός οίνος Επανομής

ΠΟΙΚΙΛΙΑΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ:Παράγεται από τις ελληνικές γηγενείς ποικιλίες Λημνιό, Μαυρούδι και Μαυροτράγανο. Το Λημνιό -η οποία αναφέρεται από τον Αριστοτέλη ως «λημνία άμπελος»- είναι η αρχαιότερη ελληνική ποικιλία.

ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Μετά την εκχύλιση και την ολοκλήρωση της αλκοολικής και της μηλογαλακτικής ζύμωσης σε ειδικές ξύλινες δεξαμενές Βουργουνδίας, το κρασί παλαιώνει από 12 έως 18 περίπου μήνες σε καινούρια δρύινα γαλλικά βαρέλια.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Διαθέτει λαμπερό βαθυπόρφυρο χρώμα, σύνθετο «μπουκέτο» μπαχαρικών με ώριμα μαύρα φρούτα (βατόμουρο), σταφίδα, καφέ και κακάο. Στο στόμα ευγενικές τανίνες υποστηρίζονται από άφθονο φρούτο δημιουργώντας δύναμη και ισορροπία. Η επίγευσή του είναι διαρκής με επανάληψη των μπαχαρικών.

ΠΑΛΑΙΩΣΗ: Παρουσιάζει μεγάλη δυνατότητα παλαίωσης (15-20 χρόνια).

ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ: σερβίρεται στους 16-18 °C με κόκκινα κρέατα κατσαρόλας με πικάντικες σάλτσες, τριχωτό κυνήγι.

   Κτήμα Αποστολόπουλου Λυρωδός

ΠΟΙΚΙΛΙΑΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ: Το κρασί αυτό παράγεται από σταφύλια πιστοποιημένης βιολογικής Γεωργίας.

Τα σταφύλια ωριμάζουν στο οικοσύστημα της ημιορεινής Τριφυλίας, σε γραμμικό αμπελώνα, σε έδαφος ιλυώδους αργιλόπηλου και σε κλίμα με ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια λόγω της γειτνίασης με τη θάλασσα.

ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Μετά την διαδικασία της κλασικής οινοποίησης ερυθρού, με εκχύλιση εκραγισμένων ραγών και σε ελεγχόμενη θερμοκρασία ζύμωσης, ο νέος οίνος παραμένει για 12 μήνες σε γαλλικά δρύινα βαρέλια 227 λίτρων.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Χαρακτηριστικό του «Λυρωδός» είναι το λαμπρό βαθυκόκκινο χρώμα με ένα σύνθετο αρωματικό μπουκέτο που φέρνει στο νου κόκκινα φρούτα, βανίλια και κάστανο, απαλή γεύση και επίγευση βελούδινη διαρκείας.

  Cuvvee Maison Κτήμα Χατζημιχάλη 2006

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Τοπικός Οίνος Οπούντιας Λοκρίδος

ΠΟΙΚΙΛΙΑΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ: Ξινόμαυρο, Syrah, Λημνιό

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΣΤΑΦΥΛΙΩΝ :Από το επιλεγμένο Αμπελοτόπι ‘Χουλέβαινα’ του Κτήματος στην περιοχή της Οπούντιας Λοκρίδας.

ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Κλασσική ερυθρή οινοποίηση σε ελεγχόμενες συνθήκες για την κάθε ποικιλία χωριστά. Το 50% της ποσότητας περνάει από δρύινα γαλλικά βαρέλια για 10-12 μήνες.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Φωτεινό κόκκινο χρώμα. Γινωμένα κόκκινα φρούτα του δάσους, διακριτικές νότες μπαχαρικών και μια ελαφριά υποψία ντομάτας, χαρακτηριστική της συμμετοχής του Ξινόμαυρου στο μίγμα, κυριαρχούν στη μύτη. Μαλακό, ευχάριστο στο στόμα όπου το άρωμα του φρούτου, αρμονικά δεμένο με την αίσθηση μαύρου πιπεριού και τις ελαφριές πινελιές ξύλου, δίνει ένα φινετσάτο αποτέλεσμα με ικανοποιητική επίγευση.

ΠΑΛΑΙΩΣΗ : Μπορείτε να το απολαύσετε μέσα στα 10 πρώτα χρόνια που ακολουθούν τη συγκομιδή.

ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ: Απολαύστε το στους 18 οC. Προτιμά τα πλούσια κοκκινιστά πιάτα ελληνικής κουζίνας όπως το κοκκινιστό μοσχαράκι , πιάτα με μελιτζάνες, κρεατόπιτες, πίτσα με ελιές και πολλές επιλογές από ορεκτικά

΄ Αβαντίς Αρτεμις

Το κρασί που αφιέρωσε με αγάπη ο κος Ανθίδης Κώστας στην κόρη του Άρτεμις και που συνέδεσε το Κτήμα Αβαντίς με την Θεά του Κυνηγιού. Παρόλο του ότι το όνομα του Κτήματος είναι συνυφασμένο με την ποικιλία Syrah, το Merlot αποτέλεσε γοητευτική πρόκληση ενός άλλου πιο φρουτώδους προφίλ. Το Άρτεμις  Merlot είναι ένας άλλος γευστικός προορισμός που πιστεύουμε ότι θα αγαπήσετε όπως και εμείς.


ΠΟΙΚΙΛΙΑΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ : Merlot 100%

ΠΕΡΙΟΧΗ: Καλαπόδι Αταλάντης

ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Προζυμωτική κρυοεκχύλιση 3 ημερών, κλασική ερυθρή οινοποίηση με μακρά εκχύλιση και ωρίμαση 12 μήνες σε νέα δρύινα Ermitage.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Βαθύ ρουμπινί χρώμα με ιώδεις ανταύγειες, συμπυκνωμένη φρουτώδης μύτη κόκκινων φρούτων (δαμάσκηνων – σμέουρων), μαρμελάδας, καφέ και αρώματα κομψού βαρελιού. Στόμα πλούσιο, αρρενωπό με χορταστικές ώριμες ταννίνες που εξασφαλίζουν την μελλοντική εξέλιξη. Επίγευση μακριά.

ΠΑΛΑΙΩΣΗ: 10 χρόνια

Προτείνεται η μετάγγισή του σε καράφα 30 λεπτά πριν την κατανάλωσή το

 e-oinos by ΜΠΡΕΣΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Wine in the Balkans

 

The Balkans region produces some wonderful wines, especially along the Adriatic Sea. In some parts of the Balkans, wines have been produced for thousands of years.

 

Unfortunately, this rich history was interrupted in the last century by two world wars, the fall of communism and the civil war, which led to the disintegration of Yugoslavia. As you might imagine, all of that wreaked havoc on the vineyards.

 

Even though the recent years of conflict have made it difficult for winemakers, this area is once again on the rise and more and more wines from the Balkans are entering the marketplace.

Wines from the Balkans: The Former Yugoslavia

The earthy, dark reds produced by this region have become the best known, with Zilvaka ranking as the most famous. Some wine critics describe Zilvaka as an acquired taste, but others greatly enjoy it.

 

By contrast, the Brda region in Slovenia is a continuation of the famous Venetian wine region Friuli, and it produces some of the best Slovenian wines. Among them is Avia, which can be found in many major supermarkets among the lower-priced bottles of Merlot and Chardonnay.

 

In fact, many wineries around the world actually use barrels made of slow-growth oaks from Slovenian forests to age their wine.

 

Both Slovenia and Croatia have a cool, continental climate, which enables white wines to flourish. The vineyards in both of these countries take advantage of this fact to grow grapes that are popular worldwide, such as Chardonnay, Pinot Grigio and Sauvignon Blanc. But they also produce some wonderful local white wines, such as Rizling, Malvasia and Grasevina, which all have the potential to become popular dessert wines.

 

Croatia also has the advantage of the Dalmation coastline along the Adriatic Sea, where the Mediterranean climate allows red wine grapes to flourish, including Merlot and the traditional grape variety Plavac.

Wines of Bulgaria and Romania

Did you know that Romania is one of the great wine-consuming countries of the world? Some historians also name Bulgaria as the birthplace of winemaking.

 

Two famous Bulgarian wines include Pamid and Gamza. Unfortunately Bulgaria has to export about 80 percent of its wines, including the well-liked Pamid and Gamza, due to its predominantly Muslim population.

Wines of Hungary

Hungary has remained faithful to its traditional winemaking methods rather than adopting the French method, as many other countries did. Perhaps this is what has made Tokay, a sweet wine made from grapes with noble rot, so popular. Ranked among Port and Madeira, Tokay has become a prized after-dinner wine.

 

Along with Tokay, Hungary has also become known for its fiery red wines and the strong flavor of its white wines.

Wines of Greece

For over 4,000 years, wine has been a part of Greek culture. Modern technology has only enriched this long history. As Greece moves into the 21st century, Greek wines are receiving some of the highest awards in international competitions.

 

Approximately 300 indigenous grape varieties grow in Greece. According to some of the world's most discerning wine critics, the distinct flavors found in these grapes help serve as a strong marketing tool for the Greek wine industry.

 

Why does wine grow so well in Greece? The moderate climate, low rainfall levels and abundant sunshine all contribute to an ideal wine grape climate.

Balkan Wines Overall

From Greece to F.Y.R.O.M. to Slovenia and Croatia, many consider the Balkans region to be the birthplace of civilization. While turmoil may have slowed down wine production, you should expect to see some high quality wines emerge in the coming years.

 

from: http://www.tasting-wine.com/

Ενέργεια και από χαλασμένο κρασί

Επιστήμονες από τις ΗΠΑ και την Ινδία κατάφεραν να παράγουν ενέργεια από χαλασμένο κρασί, σύμφωνα με δημοσίευμα του msnbc.
Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας μικρόβια, οι επιστήμονες αξιοποιούν τη ζάχαρη και το ξύδι του κρασιού για να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια και υδρογόνο.
«Δεν είναι κακό να χρησιμοποιούμε βακτήρια. Απλά τους προσφέρουμε ένα ωραίο περιβάλλον για να μεγαλώσουν», τόνισε σε δηλώσεις του ο Bruce Logan, επιστήμονας στο Penn State University.
Σημειώνεται ότι τα βακτήρια παίζουν καθοριστικό ρόλο σε δυο φάσεις της διαδικασίας.
Πρώτον μια ομάδα βακτηρίων χρησιμοποιείται για να μετατρέψει τη ζάχαρη και το ξύδι σε ηλεκτρική ενέργεια, ενώ μια άλλη ομάδα βακτηρίων χρησιμοποιεί την παραγόμενη ενέργεια για να διασπάσει τα μόρια του νερού σε υδρογόνο και οξυγόνο.
«Έτσι μπορουμε να παράγουμε αρκετό μεθάνιο, κατάλληλο για θέρμανση, και υδρογόνο, ιδανικό εναλλακτικό καύσιμο», κατέληξε ο κ.  Logan.

from: http://www.econews.gr/

Κρασί, θρησκεία και πολιτισμός στη Μακεδονία

Η καλλιέργεια της αμπέλου, η δημιουργία του κρασιού από το σταφύλι και οι επιπτώσεις από την οινοποσία στον ανθρώπινο οργανισμό πάντα προκαλούσαν δέος στον άνθρωπο και γι αυτό συνδέθηκαν με το Θείο. Στην αρχαιότητα ο θεός που συνδεόταν με το κρασί ήταν ο Διόνυσος, ένας θεός αγροτικός, που λατρεύτηκε ιδιαίτερα στη Μακεδονία και στη Θράκη, όπου το Δωδεκάθεο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, όσο στη νότιο Ελλάδα.
Σύμφωνα με έναν μύθο, ο Διόνυσος γεννήθηκε στο Παγγαίο και έζησε εκεί λατρευόμενος από τους Ηδωνούς, μια θρακική φυλή. Άλλος μύθος θέλει τη Σεμέλη να ζει στις πλαγιές του Βερμίου, όπου γέννησε το Σειληνό, ο οποίος αργότερα συνελήφθη από τον Μίδα.
Σε κάποιες περιοχές της Μακεδονίας, όπως και της Θράκης τα πρώιμα χρόνια ο Διόνυσος παριστανόταν ζωόμορφος, κατάλοιπο τοτεμικής νοοτροπίας. Λατρευόταν ιδιαίτερα στο Παγγαίο και στον Κισσό μαζί με τις μαινάδες, οι οποίες αναφέρονται ως «Κλώδονες» και «Μιμαλλόνες». Ο Μαιναδισμός επέζησε τους επόμενους αιώνες στη Μακεδονία μέχρι την πτώση του αρχαίου κόσμου και από τις λατρευτικές τελετές μεταφέρθηκε και στο θέατρο. Ο «μαιναδικός» θίασος, πολύ δημοφιλής στη Μακεδονία, αποτελούνταν από γυναίκες, ενώ ο κορυφαίος του χορού ήταν άντρας, που φορούσε «κοθόρνους», «κροκωτόν» και «μήτραν», πρότυπο δηλαδή του γυναικοντυμένου Διονύσου, αντίθετα με άλλες περιοχές της Ελλάδος, όπου επικρατούσε η εικόνα του φαλλικού Διόνυσου. Στις παραστάσεις και στις εορτές καταναλώνονταν μεγάλες ποσότητες κρασιού. Το ίδιο συνέβαινε και στα βακχικά όργια, που ήταν επίσης πολύ δημοφιλή στη Μακεδονία. Η λατρεία του Διονύσου παρέμεινε ζωντανή και στην ελληνιστική εποχή ιδιαίτερα στην Πέλλα, στη Ρωμαϊοκρατία και τους πρώτους Βυζαντινούς χρόνους, ιδιαίτερα στην Αμφίπολη.
Στο Λαγκαδά, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, ακόμη και σήμερα οι πρόσφυγες από τις παράκτιες περιοχές της ανατολικής Θράκης και της Μαύρης θάλασσας στις 21 Μαίου, γιορτή του Κωνσταντίνου και Ελένης τελούν τα αναστενάρια, ένα έθιμο που συνδέεται με τα βακχικά όργια της αρχαιότητας. Ανάμεσα στις άλλες εκδηλώσεις περιλαμβάνονται η άμετρη οινοποσία και η πυροβασία, δυο στοιχεία που συνδέονται άμεσα με τη λατρεία του θεού Διονύσου στη Θράκη.
Στη χριστιανική θρησκεία ο Θεός παρουσιάζεται ως αμπελουργός, και η Εκκλησία ως άμπελος. Οι χριστιανοί στη Θεία Κοινωνία χρησιμοποιούν το κρασί ως αίμα του Θεού. Μάλιστα η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθιερώσει και προστάτη των αμπελιών και των αμπελουργών, τον Άγιο Τρύφωνα, ενσωματώνοντας με αυτό τον τρόπο πανάρχαιες αντιλήψεις για τη βλάστηση και τη γονιμότητα. Ο Άγιος αυτός ήταν ιδιαίτερα γνωστός και σεβαστός στις αμπελουργικές ζώνες της Μακεδονίας από τους προηγούμενους αιώνες. Όμως η εγκατάσταση στη Μακεδονία μετά το 1924 των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας, της ανατολικής Θράκης και του Πόντου είχε ως συνέπεια την ένταση της λατρείας του και την τήρηση σχετικών εθίμων σε ετήσια βάση.
Σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας ακόμη και σήμερα η μνήμη του Αγίου Τρύφωνα γιορτάζεται με μεγάλη επισημότητα και λαμπρότητα. Στη Γουμένισσα την 1^η Φεβρουαρίου γίνεται το κουρμπάνι. Ένα αρσενικό μοσχάρι θυσιάζεται, και βράζεται. Ο παπάς ευλογεί το κρέας το οποίο μοιράζεται σε όλη την κοινότητα, η οποία το καταναλώνει με συνοδεία άφθονου κρασιού. Παραλλαγή του ίδιου εθίμου συναντούμε στον Τρίλοφο και στη Στενήμαχο, κοντά στη Νάουσα. Στη Γέφυρα, ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη, οι κάτοικοι την παραμονή της εορτής του Αγίου Τρύφωνα γλεντούν με κρασί, ενώ ανήμερα της γιορτής περιφέρουν την εικόνα του αγίου και διαβάζουν κόλλυβα. Κόλλυβα φτιάχνουν την ημέρα του Αγίου Τρύφωνα και στην Αγχίαλο και στη Μεσήμβρια, ενώ οι αμπελουργοί ρίχνουν αγιασμό στα αμπέλια τους.
Εκτός όμως από τον εορτασμό του Αγίου Τρύφωνα υπάρχουν πολλά έθιμα στη Μακεδονία που σχετίζονται με το κρασί. Η προέλευσή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, ενώ όλα σχεδόν τελούνται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα. Το κρασί σύντροφος της χαράς και της λύπης, ουσιαστικά συνοδεύει όλες της σημαντικές στιγμές του ανθρώπου, αλλά και την καθημερινότητά του. Στη γέννηση, στη βάφτιση, στον αρραβώνα, στο γάμο, στο θάνατο το κρασί θεωρούνταν και θεωρείται απαραίτητο συμπλήρωμα. Αλλά και κάθε μέρα το κρασί συνόδευε και συνοδεύει ακόμη και σήμερα τα εδέσματα στο μεσημεριανό τραπέζι, κυρίως τα κρεατικά που μαγειρεύονταν τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Αλλά και στις τοπικές εορτές και στα έθιμα της Μακεδονίας το κρασί είναι πάντα παρόν. Στο Αμύνταιο και στο Ξυνό Νερό ακόμη και σήμερα την παραμονή της εορτής της Αγίας Βαρβάρας οι κάτοικοι ανάβουν μεγάλες φωτιές και γλεντούν με όργανα και άφθονο τοπικό κρασί. Στην περιοχή της Νάουσας πάλι την προπαραμονή των Χριστουγέννων οι κάτοικοι ανάβουν μεγάλες φωτιές για να γιορτάσουν το «Κόλντε» και ακολουθεί γλέντι με τη συνοδεία κρασιού και τσίπουρου. Στη δυτική και ανατολική Μακεδονία τα παραδοσιακά καρναβάλια που γίνονται στις αρχές Ιανουαρίου, τα Ραγκουτσάρια, οι Μωμόγεροι, κλπ. πάντα συνοδεύονται τις νυκτερινές ώρες από άκρατη οινοποσία.
Σήμερα που ο κόσμος στρέφεται προς την παράδοση και ψάχνει να βρει τις ρίζες του ο σύνδεσμος μεταξύ του κρασιού και του πολιτισμού γίνεται ολοένα και πιο ισχυρός. Όλες οι εορτές, οι αναβιώσεις λαϊκών δρωμένων περιλαμβάνουν και οινοποσία. Τα μουσεία κρασιού που δημιουργήθηκαν στη Νάουσα, στη Ραψάνη και στο Αμύνταιο προσπαθούν να δείξουν τη διαχρονική πορεία του κρασιού στη ζωή μας στην περιοχή της Μακεδονίας και οι επισκέψεις στα οινοποιεία φιλοδοξούν να μεταβάλλουν την εικόνα του κρασιού από απλό προϊόν κατανάλωσης σε ένα καθοριστικό στοιχείο της πολιτιστικής μας ταυτότητας.

from: http://www.imma.edu.gr/

«Ανακαλύπτω το κρασί»


Bιβλία για το κρασί κυκλοφορούν πολλά, ελληνικά και ξένα. Πώς, λοιπόν, κρίνουμε καλό ένα από αυτά αν δεν είμαστε ειδικοί του κρασιού; Το μόνο κριτήριο είναι η χρηστικότητα. Και στη χρηστικότητα, το βιβλίο «Ανακαλύπτω το κρασί» του Κύπριου Γιάννου Κωνσταντίνου (εκδόσεις Μεταίχμιο) παίρνει άριστα.
Χωρίζεται σε κατηγορίες, είναι σαφέστατο, απλά γραμμένο, δεν περιέχει κουραστικές ειδικές ορολογίες, είναι ο οδηγός ενός ανθρώπου που αγαπάει το κρασί και θέλει να μάθει τα βασικά, χωρίς να κουραστεί και να ιδρώσει: τις ποικιλίες οιναμπέλου και τα είδη οινοποίησης, την τέχνη και τα μυστικά της γευστικής δοκιμής, τη δημιουργία μιας οικιακής κάβας, το σωστό σερβίρισμα και το αρμονικό πάντρεμα του κρασιού με το φαγητό.
Γράφει ο Γιάννος Κωνσταντίνου - και συμφωνούμε απόλυτα: «Εχω από καιρό κατασταλάξει. Με δύο - τρία είδη κρασοπότηρων μπορούμε να απολαύσουμε οποιοδήποτε κρασί. Δεν χρειαζόμαστε παρά ένα ποτήρι για τα κόκκινα, ένα για τα λευκά, τα ροζέ και τα γλυκά και ένα για τις σαμπάνιες και τα υπόλοιπα αφρώδη. Αρκεί να κάνουμε τη σωστή επιλογή». Οχι υπερβολές, λοιπόν, γιατί μετά δεν έχεις και πού να τα βάλεις τόσα ποτήρια... Το βιβλίο του προσφέρει βασικές γνώσεις και απλές δεξιότητες που θα μεταβάλουν την κατανάλωση κρασιού σε ένα προκλητικό παιχνίδι αισθήσεων».
ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, «Ανακαλύπτω το κρασί», εκδόσεις Μεταίχμιο

from: http://portal.kathimerini.gr

ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

Το e-oinos είναι κοντά σας εδώ και μερικούς μήνες με σκοπό να γίνει ο διαδικτυακός χώρος για τους φίλους του κρασιού. Μέσα στη σύντομη αυτή πορεία του, έχει καταφέρει ήδη πολλά,είναι πλέον στα favorite πολλών ανθρώπων που ασχολούνται με το κρασί,είτε αυτοί ασχολούνται με το κρασί ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά.Η προσέγγιση του κρασιού από το e-oinos είναι πολύπλευρη ,προσπαθούμε να δούμε το κρασί από την αρχή μέχρι το τέλος από το αμπέλι μέχρι το ποτήρι .

 Σ αυτήν την προσπάθεια μεγάλη συμμετοχή έχουν οι επισκέπτες του blog  με τα μηνύματα και τα σχόλια τους, βοηθώντας μας να κάνουμε πιο πλούσια την θεματολογία του blog.Μια φίλη λοιπόν από την Κρήτη η Όλγα μου ζήτησε ένα άρθρο για το κρασί σε σχέση με τα όνειρα.Να πω την αμαρτία μου αρχικά θεώρησα λίγο άσχετο το θέμα σε σχέση με την συνήθη θεματολογία του blog.Όταν όμως βρέθηκα σε μια παρέα  που είχε θέμα συζήτησης τα όνειρα διαπίστωσα ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα.Έτσι,σκέφτηκα την Όλγα και την επιθυμία της.Και όντας άσχετος με το θέμα ρώτησα,διάβασα, βρήκα και σας παραθέτω τη πιστεύει η παράδοση κι ο ονειροκρίτης για το κρασί στα όνειρα μας.

Όταν ονειρευτής κρασί σε βαρέλι ή μπουκάλι, θα έχεις σημαντικές ερωτικές και οικονομικές επιτυχίες. Το κόκκινο κρασί σημαίνει δύσκολη δουλειά με αρκετά κέρδη ενώ όταν το πίνεις, θα πάρεις αισθηματική χαρά. Ένας άρρωστος που θα ονειρευτεί κόκκινο κρασί θα αναρρώσει γρήγορα. Μαύρο κρασί σημαίνει επιτυχία που θα έρθει μετά από πολύ και κοπιαστικό αγώνα. Το λευκό κρασί συμβολίζει την καλή υγεία. Για τους παντρεμένους, σημαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, ένα παιδί που θα έρθει σύντομα. Το ξινισμένο κρασί σημαίνει στενοχώριες και καβγάδες. Ένα ποτήρι με θολό κρασί, προμηνύει επιτυχία μετά από πολλές προσπάθειες. Όταν δεις κρασί να χύνεται, σημαίνει εγκατάλειψη, στενοχώρια, απώλεια χρημάτων και ενδεχομένως κάποιο δυστύχημα.

Πότε καλό και πότε κακό λοιπόν το κρασί στον ύπνο μας.Γιαυτό το e-oinos σας προτείνει να απολαύσετε ένα ποτήρι κρασί στον ξύπνιο σας, κάνει μόνο καλό!!!

Υ.Γ.Αν κι εσείς θέλετε να να επικοινωνήσετε με το e-oinos για σχόλια,παρατηρήσεις και ιδέες στείλτε mail στο eoinoscontact@gmail.com ή αφήστε το σχόλιο σας κάτω από τις αναρτήσεις.Στην υγεία μας.!!!!

from:ΜΠΡΕΣΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Το πράσινο κρασί

Από τα πορτογαλλικά κρασιά γνωρίζουμε κυρίως τα γλυκόπιοτα Porto και Madeira, είναι δηλαδή περίπου σαν να ξέρουν στο εξωτερικό για τη δική μας ρετσίνα, αλλά να αγνοούν, ας πούμε, το Αθήρι. Το Alvarinho είναι ένα από τα πιο διάσημα κρασιά της Πορτογαλλίας, ο βασιλιάς των λευκών κρασιών της χώρας, το οποίο παράγεται σε μια μικρή περιοχή, στο εντελώς Βόρειο άκρο της, στα σύνορα με την Ισπανία, η οποία ονομάζεται Monção.

Στην γειτονική Ισπανία τώρα και συγκεκριμένα στην περιοχή της Γαλικίας, η οποία συνορεύει με τη Βόρεια Πορτογαλλία, καλλιεργείται η ίδια ποικιλία αμπέλου και το κρασί αυτό ονομάζεται Albariño.

Εάν τώρα η Ισπανία με την Πορτογαλλία έχουν τσακωθεί για την καταγωγή του κρασιού ή για το όνομα του, αυτό δε το γνωρίζω και φυσικά τέτοια φυτίλια εγώ δεν βάζω, αυτό όμως που ξέρω είναι ότι εμείς ως θερμόαιμοι Βαλκάνιοι θα είχαμε μάλλον γίνει μπίλιες με τους γείτονες μας και ενδεχομένως να χρειαζόμασταν και ειδικούς διαμεσολαβητές για να μας δώσουν λύση, αφού πρώτα είχαμε καταφύγει στις αποτελεσματικές λύσεις των συλλαλητηρίων και του εμπάργκο!

Προκειμένου λοιπόν οι άνθρωποι να μην φάνε τα Ιβηρικά μουστάκια τους, ανακάλυψαν μια βολική, αλλά όχι και ιστορικά αποδεδειγμένη θεωρία περί της καταγωγής του, σύμφωνα με την οποία,  το όνομα του κρασιού σημαίνει «Λευκό του Ρήνου», Alba-Riño. Τώρα τι σχέση έχει ο Ρήνος με την Γαλικία και την Βόρεια Πορτογαλλία;

Στην Μεσαιωνική Ευρώπη λοιπόν, λέγεται ότι κάποιοι μοναχοί, οι οποίοι μάλλον το έλεγε η περδικούλα τους και το έτσουζαν λιγάκι, μετέφεραν την συγκεκριμένη άμπελο από την περιοχή του Ρήνου στην Ιβηρική και ως εκ τούτου το Alvarinho πορτογαλλιστί ή το Albariño ισπανιστί, θεωρείται το πρωτοξάδερφο ή ο  κλώνος του Riesling, το οποίο ως γνωστόν προέρχεται από την περιοχή της Αλσατίας και του Ρήνου.

Μια εύλογη απορία είναι, που ακριβώς κολλάει το πράσινο κρασί μέσα σε όλα αυτά.

Το Alvarinho και συγκεκριμένα το Alvarinho Verde, ανήκει στην μεγάλη οικογένεια των πράσινων κρασιών της Πορτογαλλίας (το Vihno Verde, το πράσινο δηλαδή κρασί, επιτρέπεται να παράγεται μόνο στην Βόρεια Πορτογαλλία, είναι δηλαδή Π.Ο.Π.).

Τώρα εάν εσύ αναγνώστη, ψάχνοντας για το πράσινο διαμάντι της οινοποιίας, περιμένεις να δεις κανένα κρασί τόσο πράσινο όσο και η φανέλα του Παναθηναϊκού μάλλον θα απογοητευθείς.

Με τον όρο πράσινο κρασί, αναφερόμαστε στα κρασιά, τα οποία παράγονται από πρώιμα, σχεδόν άγουρα σταφύλια, με αποτέλεσμα το χρώμα τους να είναι κρυστάλλινα υποκίτρινο με έντονα μεταλλικές πράσινες ανταύγειες. Ο όρος αναφέρεται κατά βάση λοιπόν στην πρωιμότητα των σταφυλιών και λιγότερο στο χρώμα τους.

Όσον αφορά τη γεύση τους, εδώ είναι όλη η μαγεία, καθώς αυτά περικλείουν υπέροχα αρώματα φρούτων, αφήνοντας μιαν εξαιρετικά δροσερή, τραγανή, τανική και φρέσκια αίσθηση στο στόμα.

Τα πράσινα κρασιά, ως φρέσκα, πίνονται σε θερμοκρασία 8-10 βαθμών Κελσίου και ασφαλώς την ίδια χρονιά παραγωγής τους, διαφορετικά γίνονται ωραιότατα ξύδια για τη σαλάτα.

Το Alvarinho Verde είναι κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο πράσινο κρασί, το οποίο φυσικά συνοδεύει ψαρικά και θαλασσινούς μεζέδες, εάν το πιεις ας πούμε στην Ελλάδα, γιατί εάν το πιεις στον τόπο καταγωγής του, έχεις ακόμα περισσότερες επιλογές, φτάνει να μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε χίλιες τουλάχιστον εκδοχές του μπακαλιάρου! Εάν λοιπόν βρεθείς στην Πορτογαλλία, μη φαντάζεσαι ότι θα το πιείς με τσιπούρα πελαγίσια ή με κανένα λυθρινάκι, όμως με μπακαλιάρο σκορδαλιά του Ευαγγελισμού στο χωριό, πηγαίνει τρέλα!

Την επόμενη φορά λοιπόν, αγαπητέ ευζωιστή, που θα ζητήσεις κρασί, μην κολλήσεις στα κόκκινα, στα ροζέ και στα λευκά, δείξε ότι είσαι ψαγμένος γκουρμές και τόλμησε το πράσινο κρασί, εάν όμως δεις να σηκώνουν το φρύδι, είτε από σνομπισμό, είτε από άγνοια, μη μασήσεις, πες τους να μην το αμελήσουν και να σπεύσουν να διαβάσουν για να μάθουν.

from: http://johnyonthespot.wordpress.com

Υ.Γ. by e-oinos ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ

The wine in Cyprus

Cyprus is one of the oldest wine producing countries. According to archaeological sources and testimonies, viticulture and wine production date back to 4000-2000 B.C. Dionysus cult was widely spread and this is also evidenced by the mosaics at the “House of Dionysus” in lower Paphos.
Cyprus’ wines were and still are very famous. It is widely known that in antiquity, Aphrodite was worshiped in Paphos and festivities were held with the participation of many visitors who drank the Cyprus’ sweet wine “Kyprion nama” (predecessor of Commandaria wine).
After the Knights Templar’s settlement on the island at the end of the 12th century, a particular type of sweet red wine used also in the Holy Communion (Nama) started to become known as “Commandaria”, because it was produced in the region of the headquarters of the Knights Templar and later on of St John’s Knights or Nights Hospitaller. The name came from a reference to the Grand Commandarie (headquarters) of the Kolossi castle, in the village of Kolossi (1210), 11 km west from Limassol, where the seat of the supreme military administration of Cyprus was situated during the Knights’ era.
Apart from Cyprus, St John’s Knights made Commandaria known in Western European countries as well. It is reported that in 1352 the Master of the Vintner's Company of London, gave a banquet to five west European kings (of England, Scotland, France, Denmark and Cyprus), and served exclusively Commandaria.
St Gregorious mentions that in 1490, John, king of Portugal, chose vines from Cyprus, and had them transplanted in Madera (island – Portugal’s colony in the North Atlantic Ocean), due to the high quality of their wine making grapes.
Various travelers that visited Cyprus reported that its wine was so sweet and thick that it was eaten on bread like honey. In 1735 the Russian monk and traveler Basil Barsky reported that Cyprus produced huge quantities of wine, especially Commandaria, a sweet and flavoured wine, loaded into ships arriving at Cyprus, in order to be sold in Venetia and other western countries.
Until today, Commandaria, as geographical area, is strongly related to this type of wine whose production is permitted only in certain villages of the region of Limassol (Presidential Decree, CPD 214/2005). For the production of Commandaria the two major grape varieties of Cyprus are used, that is Xinisteri and Mavro.
In modern times almost all of the issues concerning the vine/grape/wine products, are regulated by the Vine Products Commission (S.Α.P.), which is a public law legal entity (authorised by the Republic of Cyprus).

from: http://ct-srv2.aegean.gr/krasia/pgs.php?lng=ZW5nbGlzaA===&sbj=6&isle=Y3lwcnVz

Take A Look At Various Types Of Italian Wines

Italy is home to some of the oldest wine-producing regions in the world. There are over 2000 indigenous native grape varietals in the country, which are used to make wines of different tastes and colors. Italian wine falls into two categories- red and white. Take a look at some of the most popular wines in these two categories:

Red Wines
Barolo- This wine is known for its elegance and bouquet of wild mushroom, truffle, roses and tar. It is produced from the grape varietal Nebbiolo. The name of the grape (which means "little fog") refers to the autumn fog that blankets most of Piedmont region of Italy where it is grown.

Barbera- The wine has bright cherry fruit color and a food-friendly acidity. It is produced from a grape varietal of the same name, which is grown in the Piedmont and Southern Lombardy regions of Italy.

Valpolicella- This wine has dark cherry fruit color and a spicy taste. It is made from the grape varietals corvina, rondinella and molinara, which are grown in the Veneto region of Italy.

Salice Salentino- This wine is spicy, toasty, and full of dark red fruits. It is made from the grape varietal Negroamaro, literally meaning black and bitter, which is produced in the Puglia region of Italy.

Sagrantino- This wine is Inky purple in color and contains rustic brooding fruit and heavy tannins. It can easily age for many years. Sagrantino is produced from a grape varietal of the same name, which is a native to the Umbria region of Italy and is planted in an area of only 250 hectares.

White Wines
Trebbiano- This wine is produced from a grape varietal of the same name, which is grown throughout Italy. It has been known to last for more than 15 years.

Moscato d'Asti.: This is a slightly-sparkling, semi-sweet wine. It is produced from the grape varietal Moscato, which is mainly grown in Piedmont region of Italy.

Tocai Friulan- This wine is produced from the grape varietal of the same name, which is grown in the Friuli region of Italy. It is full of peachiness and minerality.

Ribolla Gialla- This is an old-world wine with aroma of pineapple and mustiness. It is produced from a grape varietal of the same name in the Friuli region of Italy.

Fiano- This wine is dewy and herbal in taste, with notes of pinenut and pesto. It is produced from the grape varietal of the same name that is grown on the southwest coast of Italy.

Soave- This wine is produced from the grape varietal Garganega, which is grown in the Veneto wine region of Italy. It is dry and crisp in taste.

It is quite fair to state that numerous Italian wines stand with the international elite brands. The country has become increasingly dedicated to meeting the growing demands for quality wines at reasonable prices.

from: http://www.wineartinfrance.com/

Το κρασί στη Κύπρο

Η Κύπρος είναι μία από τις παλαιότερες χώρες παραγωγής κρασιού. Η καλλιέργεια του αμπελιού και η παραγωγή κρασιού χρονολογούνται από το 4.000 έως το 2.000 π.Χ., σύμφωνα με τις πηγές και τις αρχαιολογικές μαρτυρίες. Η λατρεία του Διόνυσου ήταν πολύ διαδεδομένη και αυτό μαρτυρείται και από τα ψηφιδωτά στην «οικία του Διόνυσου» στην κάτω Πάφο.
Η φήμη των κρασιών της Κύπρου ήταν και είναι πολύ μεγάλη. Κατά την αρχαιότητα είναι γνωστή η λατρεία της Αφροδίτης στην Πάφο καθώς και οι γιορτές που διοργανώνονταν με τη συμμετοχή πολλών επισκεπτών οι οποίοι έπιναν το «Κύπριον νάμα» - το γλυκό Κυπριακό κρασί (τον πρόδρομο της σημερινής Κουμανταρίας).
Μετά την εγκατάσταση των Ναϊτών ιπποτών στο νησί στα τέλη του 12ου αι., ένα συγκεκριμένο είδος κόκκινου γλυκού κρασιού που το χρησιμοποιούσαν και για τη Θεία Κοινωνία («Νάμα»), άρχισε να γίνεται γνωστό ως «Κουμανταρία», επειδή παραγόταν στην περιοχή όπου βρισκόταν το αρχηγείο των Ναϊτών και μετέπειτα των Ιωαννιτών ή Οσπιτάλιων (Hospitalliers) ιπποτών. Η ονομασία προήλθε από αναφορά στη μεγάλη Κομανταρία (Grand Commandarie/διοικητήριο) του κάστρου του Κολοσσίου, στο χωριό Κολόσσι (1210), 11 χιλιόμετρα δυτικά της Λεμεσού, όπου ήταν η έδρα της ανώτερης στρατιωτικής διοίκησης της Κύπρου την εποχή των ιπποτών.
Οι Ιωαννίτες έκαναν την Κουμανταρία (Commandaria) γνωστή και εκτός Κύπρου, σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το 1352 ο πρόεδρος των οινεμπόρων του Λονδίνου σε συμπόσιο που παράθεσε προς τιμήν πέντε δυτικοευρωπαίων βασιλιάδων (Αγγλίας, Σκωτίας, Γαλλίας, Δανίας και Κύπρου), πρόσφερε στο συμπόσιο αποκλειστικά Κουμανταρία.
Ο Άγιος Γρηγόριος αναφέρει ότι ο βασιλιάς της Πορτογαλίας Ιωάννης, επέλεξε το 1490 να πάρει κλήματα - αμπέλια από την Κύπρο, λόγω της ποιότητας των σταφυλιών που παρήγαγαν και του κρασιού έβγαινε από αυτά, τα οποία μεταφύτευσε στη Μαδέρα (νησί - αποικία της Πορτογαλίας στο βόρειο Ατλαντικό ωκεανό).
Διάφοροι περιηγητές που επισκέφτηκαν την Κύπρο, ανέφεραν ότι το κρασί της είναι γλυκό και πηχτό, τόσο ώστε να τρώγεται πάνω στο ψωμί σαν μέλι. Το 1735 ο Ρώσος μοναχός και περιηγητής Βασίλειος Μπάρσκυ ανέφερε ότι η Κύπρος παράγει κρασί σε ατελείωτες ποσότητες, κυρίως ένα γλυκό και αρωματικό κρασί, την Κουμανταρία, την οποία αγοράζουν τα πλοία που καταφθάνουν στην Κύπρο για την Ενετία και άλλες δυτικές χώρες.
Μέχρι και σήμερα η γεωγραφική περιοχή της Κουμανταρίας έχει ταυτιστεί με το συγκεκριμένο κρασί, ενώ η παραγωγή της επιτρέπεται μόνο σε ορισμένα χωριά της περιοχής της Λεμεσού (Προεδρικό Διάταγμα, ΚΔΠ 214/2005). Για την παραγωγή της Κουμανταρίας χρησιμοποιούνται οι δύο κύριες ποικιλίες της Κύπρου, το «ξυνιστέρι» και το «μαύρο».
Τη σύγχρονη εποχή όλα σχεδόν τα ζητήματα που αφορούν το τρίπτυχο αμπέλι - σταφύλι - οινικά προϊόντα, ρυθμίζονται από το Συμβούλιο Αμπελοοινικών Προϊόντων (Σ.Α.Π.), το οποίο αποτελεί Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (αρμόδια αρχή της Κυπριακής Δημοκρατίας).

from: http://ct-srv2.aegean.gr/krasia/pgs.php?lng=Z3JlZWs=&sbj=6&isle=Y3lwcnVz

Natural wine: how to pick a winner

The best way to approach the new trend in wine is to think about cheese. Which kind do you prefer? A slab of plasticky, pasteurised, supermarket cheddar, a cheese that you know will taste the same every time you buy it? Or something produced by a farmer on first-name terms with his cows, someone who uses unpasteurised milk and traditional methods to make characterful cheese that tastes slightly different from batch to batch? Or, to put it another way, do you prefer your cheese processed or au naturel?

The natural wine movement would like us to view wine in the same terms. This loosely affiliated, slightly anarchic but growing group of small-scale producers, believes that much of modern wine is too processed for its own good. Too many producers, they argue, are too reliant on a battery of tools and additives to take some of the risk out of winemaking. If nature hasn't given you enough acidity, tannin or sugar in the vineyard, then you can add tartaric acid, powdered tannins or concentrated grape juice to taste. Can't afford an oak barrel? Then chuck oak chips in the vat.
Natural winemakers are committed to the minimum of intervention in winemaking, leading, they hope, to wines with a sense of place. They farm their vineyards organically or biodynamically (although they may not be certified as such), but it's what they don't do that marks them out as "natural". They prefer wild, naturally present yeasts rather than bought-in, cultivated strains. They use very little or no sulphur dioxide. What you taste, in other words, is what you get.
The movement dates back to the 1970s in the Loire and Beaujolais, and it's in these French regions, as well as the Languedoc-Roussillon and parts of Italy, where it is most active. But it is catching on all over the world and I've tasted examples from Spain, Chile, the US, Australia and New Zealand. It is also developing a following among wine lovers, at least in part because of the perceived health benefits (asthmatics react badly to sulphur dioxide), with natural wine bars proliferating in Paris, New York, Tokyo and now London.
Doug Wregg is a director of the wine merchant Les Caves de Pyrene, importing and retailing around 400 "natural" and organic/biodynamic wines, and a major investor in the Terroirs natural wine bar just off Trafalgar Square and its spin-off, Brawn, in Columbia Road, east London. This has made him the UK's de facto natural wine spokesman. "People need to realise that it's about good wine," he says. "Wine that's food-friendly, local and drinkable."
Though I would welcome some formal codification of practice both to protect the genuine practitioners and to ensure punters know what they're letting themselves in for, for the most part I share Wregg's views. After a while, you really do know a natural wine when you taste one, and generally speaking that's a very good thing. Yes, there may be an element of risk: I've had natural wines that have tasted of scrumpy, others have called to mind a gastric incident in a farmyard. It's also true that many of my favourite wines have been made in ways that do not necessarily conform to the loosely defined practices of natural wine. All the same, the best (of which there are many) natural wines really do have a purity, vibrancy and drinkability that is as far from processed as it's possible to get.

from: http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2011/jan/23/natural-wine-david-williams