Κρασί και Μόδα

Τίποτα δε γλυτώνει από τις σκληρές προσταγές της μόδας, αν θέλει να επιβιώσει. Ούτε καν το κρασί, που προσαρμόζεται ανάλογα τουλάχιστον τις τελευταίες 2 χιλιετίες. Ακολουθεί και αυτό την ανθρώπινη ιστορία, τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές, τις ανακαλύψεις

Οι αλλαγές στις προτιμήσεις συγκεκριμένων τύπων κρασιών αναπόφευκτα οδήγησαν και σε αλλαγές που αφορούσαν την επιλογή συγγκεκριμένων ποικιλιών από τους καλλιεργητές, τρόπους παραγωγής κ.α., με απόγειο τη σχεδόν στιγμιαία πια αντίδραση των οινοπαραγωγών στη μόδα που κάθε φορά εμφανίζεται.
Ξεκινώντας από τους αρχαίους χρόνους η Ρώμη έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση στα άσπρα κρασιά και ειδικότερα στα παλαιωμένα, γλυκά, άσπρα κρασιά. Στην αρχή του Μεσαίωνα οι πότες της Βόρειας Ευρώπης ήταν υποχρεωμένοι να πίνουν τα αδύνατα και δριμύα σε γεύση κρασιά της τοπικής παραγωγής, αφού από τη μια το εμπόριο ήταν τελείως υποτυπώδες και από την άλλη τα κρασιά του Ρήνου θεωρούνταν ό,τι πιο «in» εκείνη την περίοδο. Από τη στιγμή όμως που δοκίμασαν τα μεσογειακά γλυκά κρασιά, το εμπόριο των κρασιών αυτών αναπτύχθηκε τόσο, που καθιερώθηκαν ως μόδα σε όλη την Ευρώπη. Έτσι τον 16ο αιώνα τα αλσατικά κρασιά θεωρούνταν τελείως εκτός μόδας (!) από τους Γερμανούς, οι οποίοι άρχισαν να δείχνουν προτίμηση στα κόκκινα. Προς το τέλος του Μεσαίωνα η μόδα πρόσταζε όχι μόνο τα υπολειμματικά σάκχαρα των γλυκών κρασιών, αλλά και την αλκοολική ενδυνάμωσή τους. Ήταν η ώρα των δυνατών κρασιών από τη νότιο Ισπανία να πρωταγωνιστήσουν στην πασαρέλα της οινικής σκηνής, αν και στο τέλος του 17ου αιώνα οι θαλασσοπόροι έφεραν από τις καινούριες χώρες νέα ποτά που εκθρόνισαν τα κρασί από τις προτιμήσεις των Ευρωπαίων. Η εποχή απαιτούσε καινούρια είδη και τα πιο ανθεκτικά από αυτά αποδείχθηκαν ότι ήταν τα French Clarets, ένα είδος ανοιχτόχρωμων κόκκινων κρασιών, που οφείλουν στη μόδα τη μεγάλη τους επιτυχία.
Τον 18ο αιώνα τίποτα δε θεωρείτο πιο μοντέρνο από τα αποκαλούμενα «ειδικά εμπορεύματα», όπως τα Ουγγρικά Tokay ή τα κρασιά Constantia της νοτίου Αφρικής. Κρασιά που αποδείχθηκαν ικανά να κατευθύνουν την παραγωγή ανάλογων τύπων κρασιών όπως του Port, Madeira, Malaga, Marsala, που διακρίνονται για το χρώμα τους, το αυξημένο αλκοόλ και συχνά τη γλυκύτητά τους.
Το 19ο αιώνα οι ειδικές πληροφορίες, η κατάταξη, η σύγκριση διαφόρων κρασιών, αλλά κυρίως οι τιμές τους ήταν αυτές που κατεύθυναν τη μόδα. (Οι τιμές των κρασιών αντικατοπτρίζουν πάντα τη μόδα.) Μπορεί να ξαφνιάζει, όμως είναι γεγονός ότι στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου τα γερμανικά κρασιά απέφεραν πολύ μεγαλύτερες τιμές σε σύγκριση με τα Bordeaux. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο η σαμπάνια θεωρείτο εξαιρετικά της μόδας στη Βόρειο Ευρώπη και ειδικότερα στην Αγία Πετρούπουλη.
Τις δεκαετίες του ‘20 και του ’30 τα κρασιά ήταν από κάθε άποψη τελείως εκτός μόδας. Από τη μια πλευρά του Ατλαντικού βασίλευαν τα κοκτέιλ και από την άλλη πλευρά η ποτοαπαγόρευση. Το φαινόμενο αυτό σε σχέση και με την παγκόσμια οικονομική κρίση απείλησε τους περισσοτέρους μικρούς παραγωγούς με εξαθλίωση και σε αυτή την περίοδο καθιερώθηκαν, όχι τυχαία, οι συναιτερισμοί.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την οικονομική ανάκαμψη άρχισε και πάλι να καθιερώνεται το κρασί, για να φθάσουμε στην οικονομική έκρηξη του ’80 που ευνόησε πολλούς στη συλλογή σπάνιων κρασιών.
Η ειδικότερη γνώση των μυστικών του κρασιού, η συλλογή τους, οι γευσιγνωσίες, οι βαθμολογίες και η κατάταξή τους είναι τώρα η μόδα της εποχής. Η πιο σημαντική όμως προσαρμογή της παραγωγής στις επιταγές της μόδας, είναι η αυξημένη ζήτηση ποικιλιακών κρασιών. Έτσι οι διάφορες ποικιλίες «μετανάστευσαν» από τους τόπους καταγωγής τους σε ολόκληρο τον οινοπαραγωγικό κόσμο, με δικαίως να έχουν κερδίσει τον τίτλο «πάγκόσμιες» οι ποικιλίες Chardonnay και, σε μικρότερο βαθμό, Cabernet Sauvignon.
Δεν υπάρχει ούτε μία οινοπαραγωγός χώρα που να σέβεται τον εαυτό της και να μην έχει καλλιεργήσει και παράγει έστω και κάποιες ποσότητες από τις ανωτέρω ποικιλίες. Φυσικά η μόδα αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και ό,τι είναι της μόδας στη Νότιο Ευρώπη δε σημαίνει ότι είναι και της μόδας στο San Francisco ή στο Sydney. Αλλά σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους υπήρξαν τύποι κρασιών που ήταν τελείως εκτός εποχής πέρα από τα σύνορα της περιοχής που παράγονται. Η «παράνοια» της μόδας φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο στην περίπτωση των κρασιών Beaujolais, των περισσοτέρων γερμανικών κρασιών και των sherry, τα οποία ενώ στις αρχές του 1994 βρέθηκαν στο παρασκήνιο, όλοι οι προβολείς της δημοσιότητας στράφηκαν πάνω τους στα τέλη της ίδιας χρονιάς!!!
Τον 21ο αιώνα φαίνεται ότι η μόδα στους οινοφιλικούς κύκλους προστάζει Syrah και Merlot, δύο εντυπωσιακές ποικιλίες (ότι ακριβώς χρειάζεται για να γίνουν μόδα), που πρωταγωνιστούν στις προτιμήσεις τόσο των παραγωγών, όσο και στις δικές μας. Τα κρασιά αυτά είναι μαλακά στη γεύση και πιο «εύκολα» και υπακουούν στην τάση της εποχής που δε θέλει τα στυφά και πιο «δύσκολα» π.χ. Cabernet ή Ξινόμαυρα. Ασχέτως πάντως από τα γυρίσματα των εποχών το καλό κρασί θα είναι πάντοτε στη μόδα, τουλάχιστον στις καρδιές μας.

from: http://www.yumm.gr/