Παλιό αλλά όχι πάντα καλό. Το κρασί είναι ζωντανός οργανισμός, με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια ζωής και φάσεις «νεότητας», «ακμής» και «ωριμότητας» και «τέλους», όταν ξεπεράσει το χρονικό όριο μέσα στο οποίο μπορεί να καταναλωθεί.
Ο ήλιος, το χώμα και το κλίμα της περιοχής επηρεάζουν την τελική γεύση του κρασιού. Το δοχείο μέσα στο οποία το κρασί θα υποστεί τη διαδικασία της ζύμωσης έχει και αυτό το ρόλο του και μάλιστα σημαντικό. O ανοξείδωτος χάλυβας, ένα σχετικά ουδέτερο υλικό, βοηθά στη διατήρηση των γεύσεων των νωπών καρπών ενός σταφυλιού, καθώς αυτό μετατρέπεται σε κρασί.
Κυρίως αυτό γίνεται με τα λευκά τα οποία διατηρούνται σε δεξαμενές ανοξείδωτου χάλυβα μέχρι την εμφιάλωση. Αντίθετα, για τα περισσότερα κόκκινα κρασιά ισχύει ότι δεν είναι κατάλληλα για κατανάλωση πριν υποστούν τη διαδικασία παλαίωσης στο βαρέλι, η οποία θα τους επιτρέψει να «μαλακώσουν». Η πολύ αργή οξείδωση που επιτυγχάνεται μέσα στα δρύινα βαρέλια, θα δώσει ουσίες η οποίες θα δώσουν το «μπουκέτο» του κρασιού παλαίωσης. Η διάρκεια της ωρίμανσης στο βαρέλι ποικίλλει. Δεν ισχύει "όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα" -συνήθως μιλάμε για κάποιους μήνες έως και λίγα χρόνια στις ακραίες περιπτώσεις.
Η διαδικασία παλαίωσης συνεχίζεται στη φιάλη, με σημαντικούς παράγοντες την απουσία οξυγόνου (με αεροστεγή φελλό και φιάλη σε πλάγια θέση), καθώς και την απουσία φωτός, οσμών και τρανταγμών, τις συνθήκες δηλαδή οι οποίες απαιτούνται για μια σωστή κάβα. Με τον τρόπο αυτό τα κρασιά θα αποκτήσουν το ύφος τους και του «μπουκέτο» που θα τα χαρακτηρίζει.
from: http://www.pelopnet.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου