Σε συνδυασμούς απογειωτικούς

Καρπούζια, πεπόνια, νεκταρίνια, βερίκοκα, σύκα και σταφύλια. Zoυμερά και λαχταριστά, με έντονα αρώματα και γεύση που καθηλώνει τον ουρανίσκο.
Τα καλοκαιρινά φρούτα είναι μέρος της καθημερινής μας απόλαυσης, μας δροσίζουν και αποτελούν μια ξεχωριστή επιλογή για ένα ελαφρύ καλοκαιρινό δείπνο παρέα με ένα ποτήρι κρασί. Επιλέξτε κρασιά με εξίσου έντονο αρωματικό χαρακτήρα, όπως είναι εκείνος των φρούτων, και αποφύγετε τις έντονες οξύτητες (εκτός και αν τα φρούτα είναι άγουρα) και τις πληθωρικές τανίνες - στοιχεία που είναι άκρως επιθυμητά για πιο πλούσιες λιπαρές γεύσεις.





Φρούτο όλο τσαχπινιά, ενδείκνυται για γευστικούς πειραματισμούς. Οι φράουλες συνδυάζονται ευχάριστα με φρέσκα λευκά τυριά, αλλά μπορείτε επίσης να τις προσθέσετε σε μια πράσινη σαλάτα, βάζοντας ελάχιστες σταγόνες από παλαιωμένο ξίδι και μυρωδικά, όπως δυόσμο ή βασιλικό. Στην περίπτωση αυτή, επιλέξτε ένα κρασί με έντονη οξύτητα, που στη μύτη να αποδίδει τα αρώματα της φράουλας. Ενα ροζέ είναι και σε αυτή την περίπτωση ιδιαίτερα ευχάριστο.





Ενα φρούτο συνώνυμο με τις θερινές μας αναμνήσεις. Τρώγεται όλες τις ώρες, αλλά χάρη στη γλυκιά γεύση του συνδυάζεται παραδοσιακά και με λευκά, λίγο αλμυρά, τυριά, όπως η φέτα. Δοκιμάστε το με ένα ποτήρι ροζέ κρασί, όχι απόλυτα ξηρό, απολαμβάνοντας τις εναλλαγές της γλύκας του καρπουζιού με την πιπεράτη γεύση της φέτας και τη φρουτώδη γεύση του κρασιού.





Εχετε παιχνιδιάρικη διάθεση; Μπείτε στην κουζίνα και παίξτε με τις αντιθέσεις των γεύσεων. Σερβίρετε στους φίλους σας φρέσκα ώριμα σύκα με ένα αλμυρό τυρί της αρεσκείας σας -Ροκφόρ, Κοπανιστή Μυκόνου ή Κατσικίσιο (Σεβρ) Μετσόβου- και αφήστε τη γλύκα του σύκου να «σβήσει» τα ατίθασα γευστικά χαρακτηριστικά του τυριού. Βάλτε στο πιάτο λίγους ανάλατους ξηρούς καρπούς και πιείτε ένα ελαφρύ κόκκινο κρασί, με βάση το Merlot, ή ένα ποτήρι Μαυροδάφνη.





Γλυκό και μοσχομυριστό, χάρη στην πλούσια γεύση του μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ένα ευχάριστο ελαφρύ βραδινό. Ο συνδυασμός του με αλλαντικά, όπως το προσούτο, είναι μια κλασική και πάντα νόστιμη επιλογή. Μπορείτε ωστόσο να το συνδυάσετε και με μια ώριμη πικάντικη γραβιέρα. Και στις δύο περιπτώσεις, απολαύστε το με λευκό κρασί. Επιλέξτε ανάμεσα σε ένα πληθωρικό Viognier ή μια διακριτική Μαλαγουζιά.





Αν τα βάλετε στο τραπέζι σας μαζί με παρμεζάνα και καρύδια, έχετε ένα πλήρες γεύμα. Αν τα σταφύλια είναι λευκά, προτιμήστε ένα λευκό κρασί της αρεσκείας σας, ενώ, αν είναι κόκκινα, δοκιμάστε ένα ροζέ ή ένα κόκκινο. Οπως και να τα συνδυάσετε, οι καρποί που μας δίνουν το κρασί είναι ευχάριστοι σύντροφοί του.


Ταιριάζουν επίσης ιδανικά με αλλαντικά. Πλαισιώστε τα με ισπανικό χαμόν και συνοδεύστε τα με ένα φίνο Sherry ή ένα αρωματικό Μοσχοφίλερο και αφήστε τις γεύσεις να σας ταξιδέψουν.





Μπορούν εύκολα να συνδυαστούν με λευκά φρέσκα τυριά όπως το ανθότυρο. Η παρουσία του τυριού κάνει τη γεύση τους πιο φιλική προς το κρασί. Δοκιμάστε τα με ροζέ ή ελαφριά κόκκινα κρασιά από Αγιωργίτικο, μια ποικιλία που παρουσιάζει συχνά στο αρωματικό της δυναμικό το άρωμα του κερασιού. Απολαύστε την αρωματική αρμονία και δροσίστε τον ουρανίσκο σας με τη φρεσκάδα του κρασιού.





Παρότι δεν είναι φρούτα του καλοκαιριού, οι μπανάνες δεν λείπουν από το καλοκαιρινό τραπέζι. Η γλυκιά πλούσια γεύση τους τονίζεται ευχάριστα όταν συνδυάζεται με όξινα φρέσκα τυριά. Συνοδεύστε τες με λίγο Κατίκι Δομοκού ή γαλοτύρι και πιείτε ένα ποτήρι Σαββατιανό ή, για τους πιο τολμηρούς, ένα ερυθρό Gamay, που είναι γνωστό για τα αρώματα μπανάνας που το διακρίνουν.





Αυτά τα τρία φρούτα παρουσιάζουν αρωματικές και γευστικές διαφορές, αλλά και σημαντικές ομοιότητες. Είναι αρκετά σαρκώδη και πλούσια στη γεύση και γι' αυτόν το λόγο μπορείτε να τα απολαύσετε μόνα τους ή να τα πλαισιώσετε με τυριά. Για άλλη μία φορά τα φρέσκα λευκά τυριά είναι μια πολύ καλή επιλογή, μπορείτε ωστόσο να επεκταθείτε και σε πιο ώριμες γεύσεις. Συνοδεύστε τα με λευκά κρασιά που εκφράζουν τα αρώματα των φρούτων, όπως αυτά που βασίζονται στις ποικιλίες Αθήρι, Chardonnay ή Viognier. Και αν έχετε την επιθυμία να γλυκαθείτε περισσότερο, επιλέξτε όσο το δυνατόν πιο ώριμα φρούτα και συνδυάστε τα με ένα ποτήρι γλυκό κρασί από την ποικιλία Μοσχάτο.





Χαρίστε στις σαλάτες σας μια θερινή πινελιά, προσθέτοντας φρέσκα φρούτα. Μη διστάσετε να ανοίξετε ένα μπουκάλι αφρώδες κρασί και αφήστε τις σπαρταριστές φυσαλίδες του να φλερτάρουν με τους δροσερούς παρτενέρ, τα λαχανικά και τα φρούτα.





Οι αρετές όλων των φρούτων και των χυμών τους συγκεντρωμένες σε ένα μπολ. Ακούγεται -και είναι- άκρως γευστικό και δελεαστικό. Για τους εγκρατείς, το ημιαφρώδες και ημίγλυκο Moscato d' Asti, με μόλις 5,5% alc, είναι ο πιο ταιριαστός συνδυασμός. Αν όμως προσθέσετε και μια μπάλα παγωτό στη φρουτοσαλάτα σας, τότε ένα γλυκό κρασί είναι μάλλον μονόδρομος. Θα πείτε όχι σε ένα Vinsanto; Ποτέ!

from: http://portal.kathimerini.gr/

Tα ελληνικά ροζέ της άνοιξης

Bella Rossa
Kατώγι - Στροφιλιά
Aφρώδης ροζέ οίνος από την ποικιλία Aγιωργίτικο με έντονο χρώμα. Oι λαμπερές, «άτακτες» ροζέ φυσαλίδες του ενισχύουν την καλή διάθεση και την... παρέα τις καλοκαιρινές βραδιές. Στη μύτη, ελευθερώνονται αβίαστα αρώματα ώριμων κόκκινων φρούτων. Στόμα πληθωρικό και δροσερό.

Kτήμα Mουσών 9 ροζέ
Oινοποιία Aθ. Zαχαρία
Aπό την κοιλάδα των Mουσών, ένα κρασί με ζωηρό ρουμπινί χρώμα από 100% Syrah. Στη μύτη, μοσχοβολάει βατόμουρο, κεράσι και κόκκινα φρούτα του δάσους. Στα συν, η πολύ καλή επίγευσή του, που το καθιστά ιδανικό συνοδό πιάτων με πουλερικά και ζυμαρικά με σάλτσα ντομάτας.

Pοζέ
Xατζημιχάλη
Eλκυστικό, με ζωηρό τριανταφυλλί χρώμα, από τις ποικιλίες Grenache Rouge, Ξινόμαυρο και Pοδίτης. H κομψή μύτη αποκαλύπτει ένα ευχάριστο παιχνίδι φράουλας, κόκκινων φρούτων του δάσους και λουλουδιών. Φρουτώδες, με ευχάριστη επίγευση. Eξαιρετικό απεριτίφ αλλά και ιδανικός σύντροφος της μεσογειακής κουζίνας.

Θαλασσογραφία
Kύκλοι Oίνου
Eνταση στο ροδί χρώμα, ένταση και στη μύτη, όπου αποκαλύπτονται αρώματα φραγκοστάφυλου και ροδιού. Στόμα δροσερό και γεμάτο, με ευχάριστη δόση γλυκύτητας στην επίγευση. Eνα κρασί που βάζει στο παιχνίδι θαλασσινά μαγειρεμένα, ζυμαρικά και κοτόπουλο με λευκές σάλτσες.


Pόδινος
Aποστολάκη
Oι ποικιλίες Ξινόμαυρο και Grenache Rouge συμμετέχουν σε αυτό το κρασί με το ροδί χρώμα και τις φλογερές ανταύγειες. Στη μύτη, αναδύονται αρώματα κερασιού που συνδυάζονται με νότες κανέλας και εσπεριδοειδών. Tο γεύεσαι και ανακαλύπτεις πόσο γλυκόπιοτο είναι.

Aμέθυστος ροζέ
Kτήμα Kώστα Λαζαρίδη
Kρασί από τις ποικιλίες Cabernet Sauvignon και Merlot, με ροδί λαμπερό χρώμα. Tο μυρίζεις και ανακαλύπτεις αρώματα φράουλας και φραγκοστάφυλου, που διαγράφονται πάνω σε φόντο καραμέλας. Kάθε γουλιά «γεμίζει» το στόμα. Διάρκεια, χάρη και εξαιρετική επίγευση μαζί.

from:Cook Book magazine και ΤΗ ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ

Γευσιγνωσία για προχωρημένους: Σοκολάτα με κρασί

Κάποιοι πιστεύουν ότι από το συνδυασμό των δυο μπορεί να προκύψει κάτι μαγικά απολαυστικό. Έχουν δίκιο;

Στο φαγητό πάντα υπάρχει διάθεση για πειραματισμούς, καθώς οι κανόνες για το τι επιτρέπεται να συνδυάσεις και τι όχι, έχει να κάνει περισσότερο με την αποφυγή τροφικής δηλητηρίασης, παρά με οτιδήποτε άλλο. Παρ' όλα αυτά, το να ταιριάξεις σοκολάτα με κρασί γίνεται. Όχι μόνο δεν είναι λάθος, αλλά αντίθετα ο συνδυασμός είναι εκπληκτικός. Αρέσει μάλιστα ιδιαίτερα στις γυναίκες που ως γνωστόν είναι fan της σοκολάτας. Παρόλα αυτά, για να ξεκινήσεις τις γευστικές δοκιμές με σοκολάτα και κρασί, θα πρέπει να λάβεις ορισμένα πράγματα υπόψη σου, γιατί πρόκειται για δύο αρκετά δυνατές γεύσεις.

Πρόσεξε τις γεύσεις του κρασιού και της σοκολάτας με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανες και με οτιδήποτε άλλο: ξεκίνα με ελαφριές επιλογές και συνέχισε με πιο βαριές γεύσεις και μυρωδιές, όπως αυτή της μαύρης σοκολάτας. Γενικά, όσο πιο γλυκιά είναι μια σοκολάτα, τόσο πιο γλυκό πρέπει να είναι και το κρασί, ενώ όσο πιο ελαφριά γευστικά είναι, τον ίδιο βαθμό πρέπει να έχει και ο οίνος.

Τα γεμάτα, βαριά κόκκινα κρασιά συνοδεύουν με τον καλύτερο τρόπο μαύρες και πικρές σοκολάτες, τη στιγμή που ένα επιδόρπιο κρασί μπορεί εύκολα να συνοδεύσει τη σοκολάτα γάλακτος. Επίσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η σαμπάνια συνδυάζεται άψογα με τη λευκή σοκολάτα.

Ένα άλλο θέμα που θα πρέπει να σκεφτείς καλά, σχετικά με τα κρασιά και τις σοκολάτες και το πώς αυτά μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους, είναι οι επικρατούσες γεύσεις τους κι αυτές που σου αφήνουν στο τέλος, η επίγευση δηλαδή. Έτσι, θα μπορέσεις να δημιουργήσεις πολλούς διαφορετικούς συνδυασμούς. Γι αυτό πειραματίσου. Άσε τη φαντασία σου ελεύθερη και είναι πολύ πιθανό να βρεθείς μπροστά σε αναπάντεχες ευχάριστες εκπλήξεις!

from: http://www.menslounge.gr

Η Ποιότητα του κρασιού

ΤΙ ΣΥΝΘΕΤΕΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΚΡΑΣΙ;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση, για την οποία υπάρχουν δυο κατάλληλες απαντήσεις. Πρώτον, η ποιότητα του κρασιού καθορίζεται από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της γεύσης: τα φρούτα, το αλκοόλ, την οξύτητα και την γλυκύτητα. Η αρμονική ισορροπία αυτών των τεσσάρων συστατικών καθορίζει την ποιότητα του κρασιού.
Η τέχνη της οινοποιίας έγκειται, λοιπόν, στην ισορροπία σακχάρων και οξύτητας. Τα ξηρά και τα γλυκά κρασιά έχουν μια ευχάριστη γινωμένη γεύση. Ένα ιδανικά ισορροπημένο, γλυκό κρασί καταφέρνει να είναι εκλεπτυσμένο και γλυκό, αλλά όχι κολλώδες.
ΦΡΟΥΤΑ:Υπάρχουν ποικίλες ποσότητες φρούτων σε κάθε κρασί. Η φρουτώδης γεύση του κρασιού εξαρτάται από τον τύπο των σταφυλιών, ο οποίος επηρεάζει το κρασί. Τέλος, η περιοχή του αμπελώνα και η ωρίμανση των σταφυλιών κατά τον τρύγο επηρεάζουν επίσης την ένταση των φρούτων. Ανάλογα με τον τρύγο, τα φρούτα στο κρασί μπορεί να έχουν γεύση φρεσκάδας.
Ένα συγκεκριμένο άρωμα φρούτων μπορεί να υπερισχύσει ουσιαστικά στη γεύση του κρασιού. Από την άλλη πλευρά, μπορεί επίσης να είναι πολύ κατησχυμένο. Η φρουτώδης γεύση είναι συνήθως σύνθετη και θυμίζει μια ποικιλία φρούτων, το «καλάθι με φρούτα». Πολλά αρώματα φρούτων έχουν διάφορες αποχρώσεις. Η εξάσκηση και η εμπειρία θα σας δώσει τη δυνατότητα να τις διαχωρίζετε και να καταλαβαίνετε τόσο τα διαφορετικά αρώματα, όσο και τους διάφορους βαθμούς ωρίμανσης.

ΑΛΚΟΟΛΗΤα αλκοολούχα ποτά υπάρχουν σε διεθνές επίπεδο: από το ζυμωμένο γάλα φοράδας στην Σιβηρία, στο κρασί ρυζιού στην Νοτιοανατολική Ασία, στη σαμπάνια της Γαλλίας, και το πίβο (ρΐνο) ή μπύρα στην Τσεχία. Ο τρόπος παραγωγής είναι απλός: οτιδήποτε περιέχει σάκχαρα μπορεί να ζυμωθεί και να μετατραπεί σε αλκοολούχο ποτό, με την προσθήκη μαγιάς.
Κατά την παραγωγή κρασιού, τα σάκχαρα που υπάρχουν στον χυμό των σταφυλιών μεταφέρονται στο στάδιο της ζύμωσης μέσω της χρήσης φυσικής ή τεχνητής μαγιάς. Το αποτέλεσμα είναι η αλκοόλη, κυρίως υπό τη μορφή της αιθανόλης. Η αλκοόλη δίνει στο κρασί το σώμα του και τη δομή του και καθορίζει το αίσθημα της γεύσης στον ουρανίσκο. Τα κρασιά με υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ είναι κατά κύριο λόγο δυνατά και δύσπεπτα, ενώ τα κρασιά με χαμηλό αλκοόλ είναι ελαφριά, λεπτά και έχουν φίνα φρουτώδη γεύση.
ΟΞΥΤΗΤΑΑυτή η λέξη προκαλεί ένα δυσάρεστο αίσθημα σε πολλούς ανθρώπους που πίνουν κρασί. Παρόλα αυτά, η οξύτητα επηρεάζει αποφασιστικά τον χαρακτήρα του κρασιού. Μια κατάλληλη οξύτητα δεν αποτελεί μόνο μια ένδειξη της ποιότητας,
αλλά και της χημικής σύνθεσης. Η ολική οξύτητα του κρασιού περιλαμβάνει διάφορους τύπους οξύτητας, οι πιο σημαντικές από τις οποίες είναι το τρυγικό οξύ, το μαλικό οξύ, και το γαλακτικό οξύ. Η οξύτητα προέρχεται κυρίως από τα σταφύλια και μόνο ένα μικρό μέρος δημιουργείται κατά την ζύμωση.
Τα κρασιά από τις πιο ψυχρές περιοχές συνήθως περιέχουν μεγαλύτερη οξύτητα και πιο πικάντικη γεύση σε σχέση με τα κρασιά των θερμών περιοχών. Για αυτό τον λόγο, η αυθεντία του οινοπαραγωγού έγκειται στην απόφαση του για την κατάλληλη περίοδο του τρύγου, όταν τα σάκχαρα και η οξύτητα είναι σε πλήρη ισορροπία.
Το κρασί περιέχει κυρίως τρυγικό οξύ, μαλικό οξύ και γαλακτικό οξύ. Στα πλήρως ώριμα σταφύλια, υπερισχύουν τα ήπια τρυγικά οξέα.
ΓΛΥΚΥΤΗΤΑΣτην περίοδο του τρύγου, τα σταφύλια περιέχουν γλυκόζη και φρουκτόζη. Όσο πιο ώριμα είναι τα σταφύλια, τόσα περισσότερα σάκχαρα περιέχουν, τα οποία ζυμώνονται με την μαγιά. Ανάλογα με την θερμοκρασία ή την ποσότητα της αλκοόλης, η μαγιά μπορεί να εξαντληθεί σταδιακά και να ολοκληρωθεί η ζύμωση.
Αυτό που απομένει από τα επιθυμητά σάκχαρα στο τέλος της ζύμωσης λέγεται «υπόλειμμα σακχάρων». Η περιεκτικότητα σε υπολείμματα σακχάρων συνήθως μετράται σε ούγιες ανά τέταρτο του γαλονιού και οι ποσότητες διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Όσο αντιφατικό κι να ακούγεται, το γλυκό δεν είναι πάντα το ίδιο γλυκό.
Η γλυκύτητα ενός κρασιού εξαρτάται σημαντικά από την αντίστοιχη οξύτητα. Όσο αμβλύτερο είναι ένα κρασί, τόσο πιο πιθανό είναι να είναι γλυκό.
Είναι δυνατόν να μετρήσουμε την περιεκτικότητα σε αλκοόλ και το βάρος του μούστου. Αλλά οι αναλυτικές παράμετροι δεν δίνουν πραγματική εικόνα για την ποιότητα του κρασιού.
Οι βαθμοί Oechsle είναι ένα μέτρο της συνολικής περιεκτικότητας σακχάρων στο μούστο.
Τα όργανα που χρησιμοποιούμε για να αναγνωρίσουμε ένα καλό κρασί είναι έμφυτα: τα μάτια, η γλώσσα, η μύτη και το στόμα. Όταν έχουμε εξασκήσει αρκετά τις αισθήσεις μας, μπορούμε να καταλάβουμε τα κρασιά χαμηλής ποιότητας.
Οι έμπειροι δοκιμαστές καταλήγουν σε διαφορετικά συμπεράσματα όταν δοκιμάζουν το ίδιο κρασί.
Στα αποκαλούμενα ζυμωμένα κρασιά, η μαγιά έχει κάνει όλη την δουλειά- έχει μετατρέψει πλήρως τα σάκχαρα που περιείχε ο χυμός των σταφυλιών σε αλκοόλη.
Σαν κριτικός δοκιμαστής κρασιών, δεν θα είστε σε θέση να ειδικευτείτε σε όλο το γνωστικό πεδίο των κρασιών. Εμπιστευτείτε την γεύση σας και μην χάνετε το θάρρος σας. Φυσικά, οι επαγγελματίες έχουν το πλεονέκτημα της προηγούμενης εμπειρίας και μπορούν να συγκρίνουν τις μυρωδιές βάσει της εμπειρίας τους. Υπάρχουν διαφορετικά στάνταρ ποιότητας που έχουν καθιερωθεί από τους ειδικούς: ισορροπία, διάρκεια, βάθος, σύνθεση και συμβολισμός. Φυσιολογικά, ωστόσο, αυτά τα κριτήρια αξιολόγησης των κρασιών εξαρτώνται από τα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου. Το πιο σημαντικό είναι να ευχαριστιέστε το κρασί. Συνεχίστε, λοιπόν, να δοκιμάζετε, με μέτρο και με την κοινή λογική φυσικά! Η εξάσκηση φτιάχνει την τελειότητα και ο δρόμος για την ειδίκευση στο κρασί είναι στρωμένος με πολλά άδεια μπουκάλια.
ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΗ γλυκύτητα, η οξύτητα, τα φρούτα και το αλκοόλ είναι τα βασικά συστατικά του κρασιού. Τα τέσσερα αυτά στοιχεία πρέπει να είναι σε ισορροπία και όσο πιο ισορροπημένα είναι, τόσο καλύτερο είναι το κρασί.
ΔΙΑΡΚΕΙΑΗ διάρκεια είναι ένα αλάθητο στοιχείο ποιότητας. Ένα καλό κρασί πρέπει να παραμένει στον ουρανίσκο για τουλάχιστον 20 με 30 δευτερόλεπτα μετά την κατάποση. Αναφερόμαστε σε μια «κατανάλωση μακράς διάρκειας», σε μια «μακριά ουρά παράτασης» ή σε ένα «φινάλε». Όλες οι περιγραφές σημαίνουν το ίδιο πράγμα: η γεύση του κρασιού πρέπει να διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα!

ΒΑΘΟΣΈνα καλό κρασί δεν πρέπει να είναι άνοστο ή μονοδιάστατο, αλλά να έχει σύνθετα αρώματα και φίνες αποχρώσεις, οι οποίες «αφρίζουν» στην επιφάνεια και απελευθερώνονται «μασώντας το κρασί».
ΣΥΝΘΕΣΗΈνα καλό κρασί πρέπει να προκαλεί τις αισθήσεις και το αισθητήριο της γεύσης σε διαφορετικά επίπεδα και με περίπλοκους τρόπους.
ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣΕίναι από τις πιο δύσκολες πλευρές της εκτίμησης του κρασιού, η οποία προϋποθέτει κάποια εμπειρία. Ο συμβολισμός είναι ένας τρόπος κατάταξης των αρωμάτων και των αποχρώσεων της γεύσης που βρίσκονται σε κάθε καλό κρασί. Για παράδειγμα, τα αρώματα και οι γεύσεις Κασί (Cassis) θυμίζουν έντονα πράσινη πάπρικα και είναι τυπικά παραδείγματα αυθεντικών Καμπερνέ Σοβινιόν (Cabernet Sau-vignon).
ΠΩΣ ΕΙΣΧΩΡΟΥΝ ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙΓια ποίο λόγο ακριβώς ένα Ρίσλινγκ (Riesling) να έχει μυρωδιά μήλου και ροδάκινου και ένα Πινό Νουάρ (Pinot Noir) άρωμα από ώριμα κεράσια; Είναι απλό: τα ίδια χημικά στοιχεία που υπάρχουν στο κρασί, υπάρχουν και στα φρούτα ή τα λαχανικά.
Ως τώρα, περίπου 800 χημικά στοιχεία έχουν εντοπιστεί στο κρασί. Είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε αυτά τα στοιχεία ως φρούτα ή λαχανικά γιατί αποθηκεύονται, ταυτοποιούνται και γι' αυτό το λόγο προσδιορίζονται από τον εγκέφαλο. Κυρίως, η μνήμη μας λειτουργεί πάνω στη βάση ενός συστήματος ελέγχου: όσο περισσότερες μυρωδιές και αρώματα αποθηκεύονται, τόσο πιο γρήγορη και πιο ξεκάθαρη είναι η ανάκληση αυτών των δειγμάτων μυρωδιάς.
Για παράδειγμα, το στοιχείο πιραζίνη (pyrazin) βρίσκεται και στην πράσινη πάπρικα και στο Καμπερνέ Σοβονιόν (Cabernet Sauvignon). Η αιθυλπριλατίνη (ethylprylat) υπάρχει και στον ανανά και στο Σαρντονέ (Chardonnay) σταφυλιού. Τα στοιχεία πιπερνόλης (pipernol) μπορούν να εντοπιστούν και στα ροδάκινα και στο Ρίσλινγκ (Riesling) σταφυλιού.
Η μνήμη συνήθως συνδέεται με μια μυρωδιά που αναγνωρίζουμε από εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας ή από αισθήματα διακοπών. Μερικές φορές οι μυρωδιές και τα αρώματα μας εμπνέουν μελαγχολικά συναισθήματα. Τα αρώματα των κρασιών προκαλούν πολλές αναμνήσεις και εντυπώσεις. Κάποιος που έχει μυρίσει μαύρα, ώριμα κεράσια πολύ γρήγορα θα αναγνωρίσει αυτή την μυρωδιά στο κρασί.
ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΑΡΩΜΑΤΩΝΤα αρώματα των κρασιών έχουν διάφορες προελεύσεις: Τα κύρια αρώματα είναι αποτέλεσμα του τύπου του κλήματος, του εδάφους και του κλίματος. Τα δευτερεύοντα αρώματα σχηματίζονται κατά την ζύμωση, ενώ τα αρώματα τρίτης βαθμίδας προέρχονται από την ωρίμανση και την αποθήκευση.
Το να περιγράψει κάποιος τα κρασιά με βάση τις γεύσεις τους είναι κάτι πολύ δύσκολο. Τα αρώματα στο κρασί συντίθενται από μια μεγάλη ποικιλία οσμών, οι οποίες δίνουν ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό μυρωδιάς στο κρασί ανάλογα με την ένταση τους. Εκτός από τους τύπους του κλήματος, του εδάφους και του κλίματος, μπορούμε επίσης να λάβουμε υπ όψιν και την κάθε περιοχή, και τον αμπελώνα και βέβαια τις μεθόδους καλλιέργειας και παραγωγής του οινοποιού. Όταν η μύτη αντιλαμβάνεται μια μυρωδιά, οι σωστές λέξεις συνήθως λείπουν. Πως λοιπόν, μπορούμε να περιγράψουμε επαρκώς και με χειροπιαστό τρόπο μια μυρωδιά; Ο καλύτερος και πιο εύκολος τρόπος είναι να συγκρίνουμε την μυρωδιά με μια άλλη, που μας είναι ήδη γνωστή.
Περπατήστε στον κήπο σας, στο δάσος, στην ύπαιθρο ή στο κέντρο της πόλης έχοντας «ανοιχτή» την μύτη σας: μυρίστε όλα τα λουλούδια, τα δέντρα και τα φυτά που θα συναντήσετε. Κρατήστε τις εντυπώσεις σας και γεμίστε τη μνήμη σας με διάφορες μυρωδιές και γεύσεις. Έπειτα, ανακαλύψτε την ομοιότητα αυτών των μυρωδιών με τα αρώματα των κρασιών. Να έχετε στο μυαλό σας ότι η πρώτη εντύπωση της οσμής προκαλεί την αίσθηση της μνήμης. Δεν υπάρχει κάποιος σταθερός τρόπος για να μυρίζει κανείς ή μέθοδος που να προσανατολίζει επιστημονικά ένα κρασί, ή να κατηγοριοποιεί μια εντύπωση: ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται και εντυπωσιάζεται με διαφορετικό τρόπο.

from: http://www.wines2u.gr/

Υπάρχουν κρασιά που είναι "της μόδας";

Και βέβαια υπάρχουν. Νέες ποικιλίες και προελεύσεις γίνονται της μόδας - και φέτος, τρεις από αυτές θεωρούνται hot διεθνώς. Μια από αυτές μάλιστα είναι ελληνική!

Σαντορίνη, Ελλάδα

Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, δε λένε; Πως, λοιπόν, θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας μια ελληνική περιοχή με σπάνια αμπέλια, τη στιγμή μάλιστα που οι ξένοι την εκθειάζουν τόσο ώστε να τη θεωρούν μέσα στις κορυφαίες και πιο trendy ποικιλίες αυτή την εποχή; Κι αυτό αποδεικνύει πως δυστυχώς ή ευτυχώς η Ελλάδα έχει πολύ σημαντικά ατού, ώστε να συναγωνίζεται επάξια τους ανταγωνιστές της και να πλασάρεται στους κορυφαίους, παρ'όλο που η υποστήριξη και το marketing είναι σχεδόν μηδενικό. Φανταστείτε μόνο τι θα κάναμε αν είχαμε την στρατηγική προώθησης που ακολουθούν οι Γάλλοι. Να μην μακρηγορούμε όμως: Η Σαντορίνη είναι σταθερή αξία στα Ασύρτικα σταφύλια της, η ποικιλία των οποίων μαγεύει με τη φρεσκάδα και την οξύτητά τους. Κάθε γουλιά του μπορεί -σχεδόν- να σε ταξιδέψει στο πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα του Αιγαίου .

Περιοχή Γαλικία, Ισπανία

Βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της Ισπανίας και παράγει μία ασυνήθιστα μεγάλη ποσότητα εξαιρετικού κρασιού, από τα κόκκινα της Ribeira Sacra μέχρι τα γνωστά σε όλο τον κόσμο πλέον Albarinos. Πλέον η περιοχή θεωρείται μια από τις πιο παραγωγικές περιοχές στον πλανήτη στην κατηγορία της. Οι πεδιάδες και οι πλαγιές είναι γεμάτες από bodegas, όπως λέγονται τα αμπέλια με τα αντίστοιχα οινοποιεία. Η παράδοσή της ξεκινά από τα πολυάριθμα μοναστήρια και τους καλόγερους που ξεκίνησαν πριν αιώνες την παραγωγή κρασιού.
Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος: 2007 D. Ventura Vina Caneiro

Περιοχή Jura, Γαλλία

Η περιοχή βρίσκεται βόρεια της επαρχίας Arbois, 80 χιλιόμετρα ανατολικά της επίσης διάσημης Βουργουνδίας. Είναι μικρή, αλλά παράγει εξαιρετικές ποικιλίες λευκών κρασιών που είναι γνωστές στους "μυημένους". Εγκλωβίζει μέσα του στοιχεία οίνου από τη Βουργουνδία και την Ελβετία. Επίσης, διαθέτει μια ισχυρή δόση από την ποικιλία Poulsard, κάτι που το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό, καθώς αναδεικνύει στοιχεία από τα κόκκινα κρασιά της περιοχής. 
Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος: 2006 Domaine Tissot Arbois Poulsard Vieilles Vignes

Διαβάστε περισσότερα:  http://www.menslounge.gr/

Μπύρα - Κρασί... 0- 1!

Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είναι γεγονός ότι η κατανάλωση μπύρας αυξάνεται στην χώρα μας, ενώ η κατανάλωση κρασιού μειώνεται. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει φυσικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Τελικά, όμως, τι είναι ποιο ωφέλιμο για την υγεία μας να καταναλώνουμε;

• Η μπύρα κατασκευάζεται από πρώτες ύλες όπως το κριθάρι, η μαγιά, τα δημητριακά και το νερό. Η κατανάλωσή της καθόλη τη διάρκεια του χρόνου είναι περισσότερο αυξημένη στις χώρες που κυρίως την παράγουν, όπως για παράδειγμα στην Γερμανία, ενώ στις περισσότερες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, η κατανάλωσή της αυξάνεται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα θετικά οφέλη της μέτριας, πάντα, κατανάλωσης μπύρας στον οργανισμό οφείλονται στο ότι αυτή αποτελεί μια καλή πηγή διαλυτών ινών, λόγω της περιεκτικότητάς της σε κριθάρι. Οι φυτικές ίνες είναι ιδιαίτερα ωφέλιμες για τη καλή λειτουργία του γαστρεντερολογικού σωλήνα αλλά φαίνεται και να ωφελούν στη μείωση της λεγόμενης «κακής» χοληστερίνης. Εξάλλου, έρευνες δείχνουν ότι η μπύρα προστατεύει από καρδιαγγειακά νοσήματα, όπως η στεφανιαία νόσος. Επιπλέον, λόγω και πάλι της περιεκτικότητάς της σε κριθάρι, η μπύρα αποτελεί μια καλή πηγή βιταμινών, κυρίως των Β (όπως Β12, Β6), φυλλικού οξέος και αντιοξειδωτικών. Οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β, όπως και το φυλλικό οξύ, είναι απαραίτητες για την καλή λειτουργία του νευρικού συστήματος, ενώ όσον αφορά στα αντιοξειδωτικά έχουμε δει ήδη σε προηγούμενα άρθρα ότι έχουν προστατευτικό ρόλο σε ασθένειες όπως ο καρκίνος.
• Από την άλλη, και το κρασί είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικά. Αξίζει να αναφερθεί ότι η μπύρα περιέχει περισσότερα αντιοξειδωτικά από το λευκό κρασί αλλά τα μισά από το κόκκινο, σε ίση πάντα ποσότητα αλκοόλ. Συνεπώς και το κρασί προστατεύει τον οργανισμό μας από διάφορες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, αλλά και από τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Το κρασί περιέχει διάφορες ενώσεις οι οποίες μειώνουν τα επίπεδα της «κακής» χοληστερίνης και, ταυτόχρονα, ανεβάζουν εκείνα της «καλής» χοληστερίνης, ενώ φαίνεται και ότι μειώνει τα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης.

Εάν θέλαμε, τώρα, να αποφασίσουμε ποιο από τα δύο αλκοολούχα ποτά, το κρασί ή η μπύρα είναι πιο ωφέλιμο για τον οργανισμό μας, θα καταλήγαμε στο κρασί. Η κατανάλωση τόσο του κρασιού όσο και της μπύρας, αρκεί πάντα να είναι σε μέτρια ποσότητα, επιφέρει σημαντικά οφέλη για τον οργανισμό. Όμως το κρασί, και ιδιαίτερα το κόκκινο, φαίνεται να προηγείται στη μεταξύ τους μονομαχία αφενός γιατί οι θερμίδες που προσλαμβάνουμε από την κατανάλωση ενός ποτηριού κρασιού είναι λιγότερες από ότι από την κατανάλωση μπύρας (συνεπώς είναι πιο εύκολο να παχύνουμε πίνοντας μπύρα) και αφετέρου γιατί τα επιστημονικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το κρασί είναι ωφέλιμο για την υγεία μας συνεχώς και αυξάνονται, συνδέοντας την κατανάλωση του κρασιού με ολοένα και περισσότερα οφέλη, όπως τη μείωση του κινδύνου εμφάνισης της νόσου του Αλτσχάιμερ.

from: http://www.metropolitan-hospital.gr

Wine in the Arts & Letters

Apart from the material culture it contributed to, wine, in its role as agricultural product, merchandise, beverage, food, medicament, and everyday pleasure, was destined to become the driving force behind Greece’s intellectual life as well. Wine in Greece was deified and worshipped: it was turned into myth; legend; lore; history; art; science; and culture, coming to interweave itself into Greece’s intellectual life and, together with arts & letters, form the ideal triptych of wine in the Arts & Letters. Ancient poets such as Homer and Hesiod; writers such as Herodotus and Xenophon; philosophers such as Socrates, Plato, and Aristotle; playwrights of tragedy and comedy, thinkers and intellectuals, doctors and artists, the entire intellectual domain of Greece touted and hailed and cited wine, all the while advocating the concept of measure, known today as the concept of wine in moderation.

Wine in the Arts & Letters was in the core of Greek Classical culture with wine being the decisive influence on the other two. Greek philosophy, world-famous today, took shape and form through the discussions of men of intellect at the ancient Greek symposia. The theater, comedy and tragedy alike, rose out of the Dionysian celebrations. Fields of the Arts & Letters such as literature, poetry, painting, sculpture, ceramics, pottery craftsmanship, and metallurgy drew inspiration from wine, bequeathing on humankind unsurpassed masterpieces.
from: http://www.newwinesofgreece.com

Παραδοσιακά κρασιά

Ο ελληνικός αμπελώνας αποτελείται από ένα σύνολο σύγχρονων, αλλά και ιστορικών αμπελώνων, που συχνά συμπίπτουν και βρίσκονται σε διάφορες αμπελουργικές περιοχές. Εκεί καλλιεργείται πλήθος γηγενών ποικιλιών αμπέλου, που δίνουν πολλούς και διαφορετικούς τύπους κρασιών. Σε πολλές από τις περιοχές αυτές, αναπτύχθηκαν και χρησιμοποιούνται μοναδικές οινοποιητικές πρακτικές και συνεχίζουν να παράγονται μοναδικά ελληνικά παραδοσιακά κρασιά.

Ορισμένα από αυτά τα παραδοσιακά κρασιά, φέρουν την ένδειξη «Ονομασία κατά Παράδοση», που κατοχυρώνει και νομοθετικά την ονομασία και τον τρόπο παραγωγής τους. Την ένδειξη αυτή δικαιούνται να φέρουν τα εξής δύο ελληνικά κρασιά:

• Ρετσίνα (παράγεται σε όλη την Ελλάδα, αλλά κυρίως στη Στερεά Ελλάδα)

• Βερντέα (παραδοσιακό κρασί της Ζακύνθου)

Εκτός όμως αυτών, πολλά είναι τα παραδοσιακά κρασιά που παράγονταν, αλλά και παράγονται, σε διάφορες αμπελουργικές περιοχές της Ελλάδας, όπως είναι τα εξής:

• Το νυκτέρι (ΠΟΠ Σαντορίνη) στη Σαντορίνη

• Ο μαρουβάς στη Δυτική Κρήτη

• Τα αεριστά κρασιά στη Σιάτιστα

Ένας χαρακτηριστικός τύπος παραδοσιακού κρασιού που συναντάμε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και παράγεται αδιάλειπτα εδώ και χιλιάδες χρόνια, είναι τα λιαστά κρασιά, που ανάμεσά τους συγκαταλέγεται και το Vinsanto της Σαντορίνης.

Τα παραδοσιακά κρασιά ήταν για πολλά χρόνια αυτά που καταναλώνονταν κυρίως τοπικά, στις αμπελουργικές περιοχές παραγωγής τους. Κάποια όμως απέκτησαν ιδιαίτερη φήμη, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε αγορές του κόσμου. Σήμερα, μερικά ελληνικά παραδοσιακά κρασιά παράγονται με οινοποιητικές πρακτικές που παραπέμπουν στο παρελθόν, ενώ άλλα διατηρούν τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους, έχοντας παράλληλα βελτιωθεί από τις εφαρμογές της σύγχρονης τεχνολογίας, ως σύγχρονα κρασιά. Υπάρχουν επίσης και εκείνα που μόνο το όνομά τους θυμίζει τη σχέση τους με την παράδοση.

Σε όλες τις περιπτώσεις, τα ελληνικά παραδοσιακά κρασιά είναι ιδιαίτερα και μοναδικά και εκφράζουν όχι μόνο τις περιοχές και τις ποικιλίες παραγωγής τους, αλλά και την ιστορία των αμπελιών και των ανθρώπων που τα δημιούργησαν και συνεχίζουν να τα δημιουργούν.

from: http://www.newwinesofgreece.com

Μαυροδάφνη: Πάνω από μισός αιώνας ιστορίας

Φανταστείτε την εικόνα: Βρισκόμαστε στο έτος 1944, και ο Πατρινός οινοποιός Γεώργιος Καρέλας έχει οινοποιήσει 86 χιλιάδες λίτρα Μαυροδάφνης, από επιλεγμένα σταφύλια της περιοχή της Καλλιθέας Πατρών. Λίγο αργότερα ξεσπάει ο εμφύλιος και η μικρή ποσότητα που δεν είχε διατεθεί, ξεμένει στα βαρέλια. Βίαιες ταραχές ακολουθούν σε ολόκληρη τη χώρα, η αγορά και η κατανάλωση κρασιού είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τους Έλληνες εκείνη την εποχή, και η Μαυροδάφνη μας απλά ξεχνιέται στα βαρέλια.
Η ιστορία μας όμως δεν σταματάει εκεί. Στις αρχές της δεκαετίας του 70, ενώ εξακολουθεί να παλαιώνει σε μεγάλα δρύινα βαρέλια των 10 χιλιάδων λίτρων, το κρασί αυτό δηλώνεται στο Υπουργείο Γεωργίας και το Γενικό Χημείο του Κράτους, ενώ το 1985 αναγνωρίζεται ως Μαυροδάφνη Πατρών, Οίνος με Ονομασία Προέλευσης Ελεγχόμενη (ΟΠΕ). Η οινοποιία Καρέλα είναι πλέον στα χέρια του γιου και των εγγονιών του ιδρυτή, οι οποίοι στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας αποφασίζουν να προχωρήσουν σε μία επετειακή εμφιάλωση μίας μικρής ποσότητας του κρασιού, με χρονολογημένη ετικέτα «Μαυροδάφνη 1944».

Η Μαυροδάφνη είναι ταυτισμένη με την σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κρασιού, από τότε που, λίγο μετά τα μέσα του 19 αιώνα, ο Γουσταύος Κλάους έδωσε στο σκούρο σταφύλι της Αχαΐας το όνομα της λατρεμένης μελαχρινής ντόπιας μνηστής του. Η έμπνευση της οινοποίησης της Μαυροδάφνης όπως την ξέρουμε σήμερα ανήκει στον Κλάους, ο οποίος το 1854 εγκαταστάθηκε στην Πάτρα και στη συνέχεια ίδρυσε την οινοποιία Achaia-Clauss, με στόχο την παραγωγή και εμπορία της Μαυροδάφνης. Η Μαυροδάφνη είναι ένας επιδόρπιος οίνος που δημιουργείται με την προσθήκη αλκοόλ κατά την διάρκεια της αλκοολικής ζύμωσης. Με τον τρόπο αυτό το κρασί αποκτάει υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, διατηρώντας όμως τα φυσικά σάκχαρα, αλλά και αρκετά πρωτογενή αρώματα του σταφυλιού.

Στην οινοποίηση της Μαυροδάφνης χρησιμοποιείται η ομώνυμη ποικιλία Μαυροδάφνη Πατρών, επιτρέπεται όμως και η συμμετοχή της γλυκιάς ποικιλίας Μαύρη Κορινθιακή, από την οποία προκύπτει η κορινθιακή σταφίδα. Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας της οινοποίησης, το κρασί μεταφέρεται σε μεγάλα δρύινα βαρέλια, στα οποία όχι μόνο παλαιώνει, αλλά και οξειδώνεται, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό της προσδίδει αρωματική και γευστική πολυπλοκότητα, της δίνει το χαρακτηριστικό χρώμα της, που έχει κεχριμπαρένιες ανταύγειες, και παράλληλα την «σκληραγωγεί».

Έτσι, η Μαυροδάφνη μπορεί να παλαιώσει άφοβα για πολλά χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι, σε ένα συγκεκριμένο σκαλιστό βαρέλι στο Αυτοκρατορικό κελάρι της Achaia Clauss, παλαιώνει ακόμα, μέχρι τις μέρες μας, το παλαιότερο ελληνικό κρασί (και ένα από τα παλαιότερα της Ευρώπης): η πρώτη Μαυροδάφνη που οινοποίησε ο Γουσταύος Κλάους, εσοδείας 1873!
Η Μαυροδάφνη υπήρξε ένα από τα πιο επιτυχημένα προϊόντα εξαγωγής της Ελλάδας για πολλά χρόνια, και είναι γνωστή διεθνώς ως ποιοτικός ελληνικός επιδόρπιος οίνος. Αυτό άλλωστε μαρτυράει και η γαλάζια ταινία που φέρει κάθε φιάλη Μαυροδάφνης, η οποία αφορά στην ένδειξη οίνου ΟΠΕ, που είναι και η ανώτατη κατηγορία ποιότητας στο ελληνικό κρασί. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η κατανάλωση (και η εικόνα) της Μαυροδάφνης βρίσκονται σε ύφεση, κυρίως στην ελληνική αγορά. Αυτό συμβαίνει επειδή η Μαυροδάφνη είναι κρασί που δεν χρησιμοποιείται στο τραπέζι με το φαγητό, αλλά πίνεται ως λικέρ, ή συνδυάζεται πολύ προσεκτικά με επιλεγμένα τρόφιμα. Για τον ίδιο λόγο η κατανάλωση επιδόρπιων οίνων στην Ελλάδα είναι γενικά περιορισμένη, και μονοπωλείται κυρίως από κρασιά και αποστάγματα εισαγωγής. Κατ’ επέκταση, το marketing που γίνεται γύρω από την Μαυροδάφνη είναι σχεδόν ανύπαρκτο, καταδικάζοντάς την σε παράταση της αφάνειας και χαμηλής προτίμησής της στην αγορά.

Χρηστικά, αξίζει να γνωρίζουμε ότι η Μαυροδάφνη πίνεται δροσερή σκέτη, μετά το φαγητό ή ως κέρασμα. Εκεί όμως που απογειώνεται είναι όταν συνδυάζεται με επιδόρπια από ποιοτική μαύρη σοκολάτα, καθώς η γευστική αρμονία μεταξύ των δύο είναι μία πραγματικά απερίγραπτη εμπειρία. Εναλλακτικά, η Μαυροδάφνη μπορεί να συνοδεύσει επιδόρπια με σταφίδες ή ξηρούς καρπούς, αλλά και «μπλε» τυριά, όπως είναι το Ροκφόρ και το Στίλτον.

from: http://www.in2life.gr

Γλυκά κρασιά !!!!!

Είναι γεγονός ότι η καρδούλα μας σκιρτά και ζεσταίνεται όταν ένα γλυκό κρασί διατρέξει ξαφνικά μέσα στις αισθήσεις, ενώ με την πρώτη κιόλας γουλιά, η καλή διάθεση ζωγραφίζεται στα πρόσωπά μας. Η διαπίστωση αυτή εξηγείται οινογνωστικά από το γεγονός ότι ανάμεσα στις τέσσερις θεμελιώδεις γεύσεις που εντοπίζουμε μέσα στο στόμα, δηλαδή το όξινο, το αλμυρό, το στυφό και το γλυκό, μόνο η τελευταία θεωρείται η πλέον ευχάριστη και αποδεκτή απ' όλους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καθολική αποδοχή μιας απρόσμενης γλύκας στον ουρανίσκο αποτελεί πάντα μια ανάπαυλα στη σκληρή καθημερινότητα, στιγματίζοντας γλυκά και τρυφερά κάθε αξέχαστη και μοναδική στιγμή της ζωής μας!

Πρόκειται για την περίφημη γλύκα Ονομασίας Προελεύσεως Ελεγχόμενη που προσφέρουν τα γλυκά κρασιά της χώρας μας, η πρωτοτυπία των οποίων τα καθιστά σήμερα ιδιαίτερα δημοφιλή.

Χωρίς αμφιβολία ο τρόπος παρασκευής και οινοποίησής τους επέβαλε την οινική νομοθεσία να τα χωρίσει σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τους «Οίνους γλυκείς φυσικούς» και τους «Φυσικώς γλυκείς οίνους». Η διαφορά τους φυσικά δεν είναι μόνο ότι το όμικρον της πρώτης περίπτωσης γίνεται… ωμέγα στη δεύτερη, αλλά κυρίως στην προέλευση της γλύκας και του αλκοόλ που περιέχουν.

Στην πρώτη λοιπόν κατηγορία ανήκουν τα περισσότερα ελληνικά «μιστέλια» που επίσημα ονομάζονται «Vins de liqueur». Ο γλυκός χαρακτήρας των κρασιών αυτών είναι αποτέλεσμα επέμβασης του οινολόγου, ο οποίος σε κάποιο σημείο της αλκοολικής ζύμωσης (ανάλογα με την περιεκτικότητα σε σάκχαρα και τον αλκοολικό βαθμό που επιζητείται), τη διακόπτει με προσθήκη οινικού οινοπνεύματος.

Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της κατηγορίας αυτής είναι τα κρασιά από Μοσχάτο όπως αυτό των Πατρών και του Ρίου, το Μοσχάτο Κεφαλληνίας, το Μοσχάτο Λήμνου, το Μοσχάτο Ρόδου και το Μοσχάτο Σάμου που είναι ίσως και το μοναδικό ευρύτατα γνωστό ελληνικό κρασί στη διεθνή αγορά. Επίσης η «Μαυροδάφνη», που παρασκευάζεται από την ομώνυμη ποικιλία και από κορινθιακή σταφίδα, έχει δικαίωμα στην Ονομασία Προέλευσης, όταν η ποικιλία «Μαυροδάφνη» συμμετέχει στο τελικό κρασί, σε ποσοστό τουλάχιστον 50%.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα περίφημα και σπάνια «λιαστά» κρασιά για την παραγωγή των οποίων χρησιμοποιούνται υπερώριμα σταφύλια τα οποία μετά τον τρύγο, μένουν για ένα χρονικό διάστημα είτε στον ήλιο είτε σε ειδικούς χώρους για φυσική αφυδάτωση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συμπύκνωση της γλύκας μέσα στις σταφιδιασμένες ρώγες της οποίας μέρος θα μετατραπεί σε αλκοόλ κατά τη διάρκεια της αλκοολικής ζύμωσης. Αντιπροσωπευτικά δείγματα της κατηγορίας αυτής είναι το περιζήτητο Vinsanto της Σαντορίνης, αλλά και τα «vins de paille» της περιοχής του Jura της Γαλλίας.

Τέλος, θα έχετε ακούσει για τα γλυκά κρασιά της περιοχής Sauternes, που δημιουργούνται με τη βοήθεια ενός σπάνιου μύκητα ο οποίος όταν ευνοείται από το κλίμα της περιοχής του Μπορντό, προσβάλλει την ποικιλία σεμιλιόν και την αφυδατώνει πάνω στο κλήμα. Ετσι, η φανταστική συμπύκνωση κάθε σταφιδιασμένης ρώγας περιέχει τα πολύτιμα σάκχαρα των κρασιών Sauternes, που όχι μόνο θεωρούνται τα μονάκριβα παιδιά της Γαλλίας αλλά και οι πανάκριβες επιλογές κάθε υψηλής γαστρονομικής εκδήλωσης στον κόσμο.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι η τεχνολογία και η μέθοδος που χρησιμοποιείται κάθε φορά για την παρασκευή ενός γλυκού κρασιού είναι πολύπλοκη και διαφορετική για κάθε περίπτωση. Γι' αυτό η επιτυχία του εξαρτάται πάντα από τη σωστή επιλογή της κατάλληλης μεθόδου, η οποία θα σέβεται την αρμονική συνύπαρξη των υπόλοιπων αρωματικών συστατικών με τη γλύκα του σταφυλιού, που χωρίς αμφιβολία γοητεύει και συγκινεί στις μέρες μας κάθε απαιτητικό ουρανίσκο.

from: http://portal.kathimerini.gr του Δημήτρη Χατζηνικολάου, οινολόγου

Οινολατρεία

Συγγραφέας: Παυλίδης Δημήτρης   Βρόντης Δημήτρης
 Το βιβλίο Οινολατρεία περιλαμβάνει γενικές και εμπεριστατωμένες πληροφορίες, οι οποίες ασχολούνται με τη διαδικασία προσέγγισης, ανάλυσης, αξιολόγησης και απόλαυσης του οίνου. Το πρώτο κεφάλαιο ασχολείται με τους παράγοντες που επηρεάζουν το χαρακτήρα και τη ποιότητα του οίνου. Το δεύτερο κεφάλαιο καθοδηγεί τον αναγνώστη στο να εμπεδώσει βασικές πληροφορίες οι οποίες υποβοηθούν στο διάβασμα της ετικέτας. Το τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζει τα διάφορα αναγκαία αξεσουάρ οίνου τα οποία κρίνονται απαραίτητα ως προς τη σωστή προσέγγιση, αξιολόγηση και απόλαυση του οίνου.
Το τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζει λεπτομερώς τη διαδικασία ανάλυσης και αξιολόγησης οίνου, όπου παρατίθενται και συγκεκριμένες κάρτες οι οποίες δημιουργήθηκαν από τους συγγραφείς και υποβοηθούν στην όλη διαδικασία. Στο πέμπτο κεφάλαιο συνδέεται ο οίνος με τη φιλοξενία και παρουσιά ζονται πληροφορίες ως προς το σωστό τρόπο σερβιρίσματος του οίνου και συνδυασμούς οίνου - φαγητού.

Τι είναι τελικά το Fumé???

Βλέποντας τον όρο Fumé πάνω σε ένα μπουκάλι κρασί, έρχονται στο μυαλό μας γεύσεις από καπνιστά αρώματα, μυρωδιές από ξηρούς καρπούς και αποξηραμένα φρούτα και έντονο λιπαρό σώμα.

Πίσω από τη γαλλική λέξη, κρύβεται μια εμβληματική προσωπικότητα του κρασιού, ο Robert Mondavi, ο πρώτος που λάνσαρε την ονομασία Fumé και την έκανε γνωστή σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή…

Τη δεκαετία του 1960 το Sauvignon Blanc δεν ήταν η αγαπημένη ποικιλία των Αμερικανών. Η ποικιλία δεν καλλιεργούταν σωστά, η παραγωγή ήταν μικρή και τα κρασιά ήταν κακής ποιότητας.

Το 1966, ο Robert Mondavi παρέλαβε μια εξαιρετική παρτίδα από σταφύλια Sauvignon Blanc που του κέντρισαν το ενδιαφέρον. Έχοντας εντυπωσιαστεί από τα εξαιρετικά κρασιά του Λίγηρα, αποφάσισε να πειραματιστεί με την ποικιλία για να προσφέρει στους οινόφιλους ένα κρασί αντάξιο των μεγάλων γαλλικών Sauvignon. Το 1968, δύο χρόνια μετά ήταν έτοιμος. Φοβούμενος, όμως, ότι το κρασί του μπορεί να αποτύχει λόγω της προκατάληψης που επικρατούσε απέναντι στην ποικιλία, ονόμασε το κρασί του Fume Blanc, ένα όρο που δανείστηκε από το χωριό Pouilly Fume του Λίγηρα και όνομα της ποικιλίας Sauvignon Blanc. Με εξαιρετικό marketing, κατάφερε να μετατρέπει το μαύρο πρόβατο της Καλιφόρνιας σε μια από τις πιο αγαπημένες ποικιλίες των Αμερικανών!