O υδράργυρος στο κόκκινο

Ακόμα και αν ο καύσωνας στέλνει τον υδράργυρο στο κόκκινο, αντισταθείτε στον πειρασμό να παγώσετε υπερβολικά ένα αρωματικό κρασί, καθώς η χαμηλή θερμοκρασία θα καταπνίξει την αρωματικότητά του, και έτσι δεν θα μπορέσετε να το απολαύσετε στην πλήρη αρωματική του ένταση.

 Αντίθετα, αν πρέπει οπωσδήποτε να πιείτε ένα κρασί που ενδέχεται να είναι ταλαιπωρημένο από το χρόνο, δροσίστε το πολύ. Η χαμηλή θερμοκρασία θα κρύψει τις ατέλειές του σε αρκετά μεγάλο βαθμό.  Η λύση της σαμπανιέρας είναι ιδιαίτερα πρακτική και αποτελεσματική, ωστόσο ποτέ δεν τη γεμίζουμε μόνο με πάγο, καθώς το κρασί μας θα «στρεσαριστεί» από την απότομη αλλαγή θερμοκρασίας. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούμε2/3 δροσερό νερό και 1/3 πάγο, ώστε η ψύξη να είναι σταδιακή και ανώδυνη.  Αν βιάζεστε να δροσίσετε το κρασί σας, και ακόμα και στη σαμπανιέρα αυτό φαίνεται να παίρνει πολύ χρόνο, ρίξτε μέσα σε αυτήν μία χούφτα αλάτι. Με τον τρόπο αυτό ο πάγος θα λιώσει πιο γρήγορα και το κρύο νερό θα δροσίσει ταχύτατα το μπουκάλι που περιβάλλει.* Κυκλοφορούν στην αγορά μπόλικα gadgets που αφορούν στην θερμοκρασία του κρασιού. Ο κανόνας λέει ότι συνήθως όσο πιο περίπλοκο μοιάζει ένα gadget, τόσο πιο άχρηστο είναι. Ωστόσο, επενδύστε άφοβα στο απλό αλλά θαυματουργό wine cooler (ειδικά αν περιέχει και παγοκύστη στο εσωτερικό του), καθώς και σε ένα θερμόμετρο-δακτυλίδι, που αγκαλιάζει τη φιάλη και μας ενημερώνει κατά πόσο η θερμοκρασία του κρασιού μας είναι σωστή, ανάλογα με τον τύπο του.  Αν πρέπει οπωσδήποτε να ψωνίσετε από ένα σημείο που δεν δείχνει να τηρεί τις σωστές συνθήκες συντήρησης κρασιού, προτιμήστε τις “best seller” ετικέτες που έρχονται και φεύγουν γρήγορα, και αποφύγετε να αγοράσετε ευαίσθητα κρασιά ή κάποια άλλα που έχουν μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο… ράφι, κάτω από αυτές τις λανθασμένες συνθήκες. Εις υγείαν!

from: http://www.in2life.gr/

Ο μύθος της φυσαλίδας

Σαμπάνια ονομάζεται αποκλειστικά και μόνο το αφρώδες κρασί που παράγεται στην περιοχή της Καμπανίας στη Γαλλία. Οτιδήποτε άλλο αφρώδες, όπως η Ελληνική Καϊρ, δεν μπορεί παρά να περιοριστεί στον όρο αφρώδης οίνος.

Η τέχνη της παραγωγής της σαμπάνιας τοποθετείτε χρονικά στο τέλος του 17ου αιώνα και αποδίδεται στον Ντομ Πιέρ Περινιόν (Dom Pierre Perignon), έναν Βενεδικτίνο μοναχό ο οποίος ανακάλυψε τυχαία την μέθοδο παραγωγής ενός νέου τύπου κρασιού με φυσαλίδες.

Η σαμπάνια λοιπόν παράγεται από τότε μέχρι σήμερα με έναν μόνο τρόπο. Από τη βόρεια περιοχή του Παρισιού και τα καλύτερα αμπέλια της Καμπανίας συλλέγονται οι υγιείς καρποί. Κατά τη συγκομιδή των σταφυλιών, απαιτείται εξαιρετική φροντίδα (απαγορεύεται η χρήση μηχανημάτων) όπως και κατά την μεταφορά τους, αφού ο φλοιός των κόκκινων σταφυλιών δεν πρέπει να λεκιάσει τον άχρωμο χυμό. Η ευαισθησία αυτή λοιπόν απαιτεί να μεταφέρεται η σοδειά απευθείας στο πατητήρι. Ο μούστος που θα παραχθεί, στη συνέχεια θα υποστεί ζύμωση μέσα σε ανοξείδωτες δεξαμενές, και όχι σε βαρέλια όπως νομίζουν οι περισσότεροι, ώστε τα σάκχαρα να μετατραπούν σε αλκοόλ. Το κρασί που θα ληφθεί και δεν είναι φυσικά ακόμη αφρώδης οίνος, θα συνθέσει την "cuvee" που είναι το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης "ήρεμων" (χωρίς διοξείδιο) κρασιών που βγαίνουν από αμπέλια και από διαφορετικής συγκομιδής (χρονικά) σοδειά. Γι’ αυτό και η σαμπάνια συνήθως δεν χρονολογείται. Στη συνέχεια το κρασί μεταφέρεται σε φιάλες, όπου εκεί προσθέτονται ζάχαρη και ζύμες.

Οι φιάλες τοποθετούνται σφραγισμένες σε ειδικές θέσεις με το λαιμό προς τα κάτω για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Κατά την δεύτερη αυτή ζύμωση και την μετατροπή των σακχάρων, μέσω της μαγιάς, σε αλκοόλ παράγεται διοξείδιο του άνθρακα το οποίο παγιδεύεται μέσα στο μπουκάλι. Στην πορεία αφού οι ζύμες υποστούν την απαραίτητη διάσπαση με σκοπό την "διαρροή" αρωματικών ουσιών στην σαμπάνια θα πρέπει να αφαιρεθούν. Γι’ αυτό παγώνετε ο λαιμός του μπουκαλιού, οι ζύμες μετατρέπονται σε ένα μικρό παγάκι και αφού δημιουργηθεί υποπίεση πετάγονται προς τα έξω. Αμέσως, σε μικρό χρονικό διάστημα, συμπληρώνεται η στάθμη με ζάχαρη -ανάλογα με το είδος της σαμπάνιας-και συντηρητικό και ταπώνεται με τον κλασικό φελλό μανιτάρι αλλά και το μεταλλικό στεφανάκι που συγκρατεί το φελλό. Η σαμπάνια δεν είναι απαραίτητο να παλαιωθεί αργότερα γιατί ήδη παραδίδεται σε στάδιο πλήρους ωριμότητας. Ο χρόνος παλαίωσης όμως σίγουρα είναι ένας παράγοντας που καθορίζει την τιμή της σαμπάνιας και εξαρτάται άμεσα από τον τύπο και το άρωμα της.

Τα σταφύλια που χρησιμοποιούνται για τη σαμπάνια είναι τριών ειδών ποικιλίες Pinot: δύο κόκκινες (Pinot Noir, Pinot Meunier) και μια λευκή (Pinot Chardonnay). Η σαμπάνια που προέρχεται μόνο από λευκά σταφύλια λέγεται blanc des blancs, η δε ροζέ σαμπάνια είναι το μοναδικό κρασί στον κόσμο που επιτρέπεται νομοθετικά να παραχθεί με ανάμειξη λευκού και κόκκινου κρασιού. Οποιοδήποτε άλλο ροζέ "ήσυχο" κρασί απαγορεύεται από το νόμο να παραχθεί από την ανάμειξη δυο κρασιών.

H "λευκή των λευκών" σαμπάνια θεωρείται το ιδανικότερο απεριτίφ, ενώ για την συνέχεια προτείνεται σολομός, χαβιάρι και φουά γκρα. Για να συνδυάσετε κάποιο γεύμα επιλέξτε ένα ροζέ ή μια σαμπάνια που μοιάζει με κρασί.

ΤΥΠΟΙ ΣΑΜΠΑΝΙΑΣ

Ανάλογα με την περιεκτικότητα της σε ζάχαρα η σαμπάνια χωρίζεται στις εξής κατηγορίες:

Extra Brut από 0-6 γρμ. ζάχαρα στο ένα λίτρο.

Brut με λιγότερο απο 15 γρμ.

Extra Dry από 12-20 γρμ.

Sec απο 17-35 γρμ.

Demi Sec από 33-50 γρμ.

Doux πάνω απο 50 γρμ.

Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Η ποιότητα της σαμπάνιας καθορίζεται κυρίως από την οξύτητα που παρουσιάζει στο στόμα.

Μια σημαντική όμως ένδειξη ποιότητας έχουμε κυρίως όταν τη σερβίρουμε στο ποτήρι. Τότε θα πρέπει να προσέχουμε τις φυσαλίδες που εκλύονται αφού θα πρέπει να είναι μικρές και η έκλυση τους να είναι αργή σχηματίζοντας κορδόνια. Δηλαδή η μια φυσαλίδα να είναι πάνω από την άλλη φανερώνοντας έτσι ότι έχει γίνει αργή ζύμωση και σωστή ωρίμανση μέσα στο μπουκάλι. Το ψηλό ποτήρι της σαμπάνιας τύπου flute, βοηθά αυτή τη συγκράτηση των αρωμάτων ώστε να μπορούν να αναδειχτούν αργότερα αλλά και την σωστή έκλυση των φυσαλίδων.

Η θερμοκρασία κατανάλωσης θα πρέπει να κυμαίνεται από 8-10 βαθμούς με στόχο να αναδειχτούν σωστά τα αρώματά της. Στην αντίθετη περίπτωση τα αρώματα που εκλύονται είναι βαριά. Η χαμηλή θερμοκρασία όμως επηρεάζει θετικά τις φυσαλίδες και την οξύτητα και δίνει μια αίσθηση δροσιάς.

ΑΦΡΩΔΕΙΣ ΟΙΝΟΙ

Οι αφρώδεις οίνοι παράγονται είτε με την μέθοδο της σαμπάνιας είτε με μια άλλου είδους μέθοδο όπου η δεύτερη ζύμωση αντί να γίνει στο μπουκάλι γίνεται μέσα στη δεξαμενή. Σε αυτή την περίπτωση παίρνουμε έτοιμο κρασί, του προσθέτουμε ζάχαρη και ζύμες και μια δεύτερη ζύμωση ξεκινάει μέσα στη δεξαμενή. Η ποιότητα σε αυτούς τους αφρώδης οίνους είναι πιο υποβαθμισμένη εξ’ αρχής λόγω του τρόπου παραγωγής τους. Σίγουρα όμως σημαντικό ρόλο έχει η ποιότητα της πρώτης ύλης από την οποία ξεκινάς. Δηλαδή κατά πόσο το σταφύλι είναι καλό, αφού είναι ουσιαστικό να είναι υγιές (να μην έχει σαπίλες, να μην έχει βρέξει, να μην είναι αραιωμένα τα συστατικά της ρόγας). Όσο λοιπόν καλύτερη η πρώτη ύλη τόσο καλύτερο και το αποτέλεσμα, αν δεν υπάρξει βέβαια λάθος χειρισμός κατά την εκμετάλλευση της πρώτης ύλης. Η υποβάθμιση της ποιότητας του αφρώδες οίνου μπορεί να οφείλεται σε κακής ποιότητας κρασί «βάσης». Αν γίνει χρήση ενός τέτοιου κρασιού το οποίο είναι κακής ποιότητας και δεν έχει κανένα αρωματικό χαρακτηριστικό ή είναι ένα απλό κρασί παλιάς χρονιάς, τότε σίγουρα το αποτέλεσμα θα είναι υποβαθμισμένο. Η υποβάθμιση της ποιότητας μπορεί να οφείλεται και σε λάθος χειρισμούς.

Για να επιλέξει κάποιος ένα μπουκάλι σαμπάνια ή οποιοδήποτε άλλο κρασί θα πρέπει να προσέξει το χώρο από τον οποίο το αγοράζει. Και αυτό διότι οι συνθήκες συντήρησης μπορεί να είναι κακές. Βέβαια όταν αγοράζεις από μια κάβα ή επιλέγεις ένα μπουκάλι για να συνοδέψεις ένα γεύμα δεν μπορείς να ξέρεις τι είδους μεταχείριση έχει υποστεί. Σε αυτή την περίπτωση

Θα πρέπει όλα τα μπουκάλια να φυλάσσονται σε χαμηλές θερμοκρασίες, μακριά από το φως και το βασικότερο, θα πρέπει να είναι πλαγιασμένα για να βρέχεται ο φελλός ,έτσι ώστε να μην στεγνώνει και να μην έχουμε τις αρνητικές επιδράσεις του οξυγόνου.

Η ΕΤΙΚΕΤΑ

Η ετικέτα, όσο αστείο και αν ακούγεται, είναι ο καθρέφτης της σαμπάνιας. Εκεί συνήθως αναγράφονται τα εξής στοιχεία:

η ένδειξη σαμπάνια, με μεγάλα συνήθως γράμματα

ο οίκος

ο τύπος της σαμπάνιας

η χρονιά παραγωγής

ο αλκοολικός τίτλος

η χωρητικότητα της φιάλης

η περιοχή παραγωγής (όχι πάντα)

from: http://www.i-do.gr

e-oinos WISH YOU HAPPY EASTER-ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Οι Παράγοντες που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του κρασιού

Τέσσερα είναι, κυρίως τα στοιχεία που καθορίζουν την ποιότητα των κρασιών: το έδαφος, το κλίμα, η ποικιλία του αμπελιού και ο άνθρωπος. Για την παραγωγή ενός μεγάλου κρασιού πρέπει και τα τέσσερα να συνυπάρχουν και να αλληλεπιδρούν, προσθέτοντας έτσι το καθένα τα απαραίτητα στοιχεία της ποιότητας. Ως κυρίαρχο στοιχείο θεωρείται η ποικιλία του αμπελιού, ενώ ακολουθούν το έδαφος και το κλίμα. Ο παράγων άνθρωπος είναι καταλυτικός για τη δημιουργία κρασιών ποιότητας. Η καλύτερη ποικιλία, καλλιεργημένη στο ιδανικό έδαφος και κάτω από ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες, δεν θα αποδώσει ποτέ τα αναμενόμενα χωρίς τη βοήθεια του έμπειρου και γεμάτου μεράκι οινοποιού. Αντίθετα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μέτριες ποικιλίες έδωσαν, χάρη στον ανθρώπινο παράγοντα, εξαιρετικά, για τις δυνατότητές τους, αποτελέσματα. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά:

TO ΕΔΑΦΟΣ 

Το έδαφος δεν προσφέρει μόνον στήριγμα στο φυτό, φιλοξενώντας το ριζικό του σύστημα, αλλά και τα απαραίτητα στοιχεία για τη διατροφή του και τη σωστή ανάπτυξη. Ορισμένα από αυτά τα στοιχεία πρέπει να εμπεριέχονται στο έδαφος σε μεγάλες ποσότητες. Για άλλα πάλι αρκεί η παρουσία εξαιρετικά μικρών ποσοτήτων (ίχνη σχεδόν). Αυτά τα ιχνοστοιχεία λειτουργούν ακριβώς όπως οι βιταμίνες για τον άνθρωπο. Είναι απαραίτητα για την παραγωγή σταφυλιών ποιότητας και η έλλειψή τους, όπως και στον άνθρωπο, επιδρά αρνητικά στην ανάπτυξη του φυτού και την ποιότητας των καρπών του.

Αντίθετα με τις περισσότερες καλλιέργειες που απαιτούν εδάφη πλούσια σε οργανική ύλη, εύφορα και με νερό, το αμπέλι δίνει τον καλύτερο του εαυτό σε φτωχά σε οργανικές ύλες εδάφη και χωρίς πολύ νερό. Όταν το έδαφος είναι πλούσιο, η παραγωγή είναι μεν μεγάλη, όμως ο χυμός του σταφυλιού είναι πλούσιος σε νερό αλλά φτωχός σε συστατικά, καθοριστικά για την ποιότητα. Οι ανάγκες του αμπελιού σε νερό, γενικά, είναι μικρές. Αν όμως τα υπερβολικά ποτίσματα και το υγρό έδαφος δίνουν μέτρια κρασιά, δεν πρέπει, βέβαια να πιστέψουμε ότι η απόλυτη ξηρασία είναι συνώνυμη της ποιότητας. Γιατί όμως το έδαφος παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στην ποιότητας του κρασιού; Είναι γνωστό σε όλους μας πως το Άργος βγάζει καλά πεπόνια, η Λακωνία καλά πορτοκάλια, η Κρήτη καλό λάδι και τα λοιπά. Αυτό συμβαίνει γιατί στην κάθε περιοχή το έδαφος έχει τα κατάλληλα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται φυτό για να δώσει καρπούς ποιότητας. Ταυτόχρονα, το έδαφος της κάθε περιοχής συμμετέχει με τη ρυθμιστική δύναμη που έχει στη διαμόρφωση της ποιότητας. Η ιδιαίτερα ηφαιστειακή γη της Σαντορίνης δεσμεύει την υγρασία της θάλασσας και το αμπέλι καταφέρνει και ευδοκιμεί στο εξαιρετικά ξερό αυτό νησί. Τα χαλικώδη εδάφη του Medoc, στην περιοχή του Μπορντώ συγκεντρώνουν την ηλιακή ακτινοβολία σαν θερμοσυλλέκτες και στη συνέχεια την αποδίδουν βοηθώντας στην ανάπτυξη του φυτού σ’ αυτή την ιδιαίτερα υγρή περιοχή με του ξαφνικούς παγετούς.

ΤΟ ΚΛΙΜΑ

Οι κλιματολογικές συνθήκες, που επικρατούν σε μια περιοχή, επηρεάζουν την ανάπτυξη του αμπελιού και, έμμεσα, την ποιότητας του κρασιού.

Το κρύο, η ζέστη, ο ήλιος, η βροχή σε κάθε στιγμή δρουν καθοριστικά, θετικά ή αρνητικά, στην πορεία ανάπτυξης του αμπελιού αλλά και της ωρίμανσής του σταφυλιού και συνεπώς προκαθορίζουν την ποιότητα του κρασιού που θα παραχθεί.

Ο όγκος των βροχοπτώσεων καθορίζει, σε συνδυασμό βέβαια με την απορροφητικότητα του εδάφους, τις διαθέσιμες για το αμπέλι ποσότητες νερού, αν οι ποσότητες αυτές είναι πολύ μικρές δεν είναι δυνατή η κυκλοφορία των θρεπτικών ουσιών μέσα στο φυτό. Αν πάλι είναι υπερβολικές, έχουμε υποβάθμιση της ποιότητας λόγω αύξησης της παραγωγής. Οι βροχές είναι απαραίτητες τους χειμερινούς μήνες για την δημιουργία αποθεμάτων που θα βοηθήσουν το φυτό τους ξηρούς καλοκαιρινούς μήνες. Μια βροχή πριν από τον τρύγο μπορεί να αποβεί μοιραία, γιατί λόγω γης υγρής και ζεστής ατμόσφαιρας ευνοείται η ανάπτυξη ασθενειών που επίσης οδηγεί στην καταστροφή της παραγωγής.

Το αμπέλι, όπως κάθε φυτικός οργανισμός, έχει ανάγκη από ήλιο ώστε μέσα από τις διαδικασίες της φωτοσύνθεσης να αναπτυχθεί και ν δώσει καρπό με συστατικά κατάλληλα για κρασιά ποιότητας (σάκχαρα, οξέα κλπ.). Οι ανάγκες σε ηλιοφάνεια για την περίοδο Μάρτιος – Οκτώβριος είναι 1300-1600 ώρες. Ο ήλιος προσφέρει επίσης και την απαιτούμενη θερμοκρασία για την επιβίωση του αμπελιού. Η ανάπτυξη του απαιτεί μια ελάχιστη θερμοκρασία που ο μέσος ετήσιος όρος δεν πρέπει να είναι μικρότερος από 9 έως 10 βαθμούς για τη δραστήρια περίοδο του αμπελιού. Το άθροισμα των ημερήσιων θερμοκρασιών, για εκείνη την περίοδο, κυμαίνεται από 3.000 ως 3.800 βαθμούς Κελσίου. Για να γίνει αυτό κατανοητό: στο στάρι η ανάγκη αυτή είναι 1.900 ως 2.300 βαθμοί. Αν η θερμοκρασία είναι απαραίτητο να φτάσει τους 10 βαθμούς άλλο τόσο είναι επικίνδυνο να πέσει κάτω από τους 4 βαθμούς κατά την περίοδο που οι βλαστοί είναι ακόμη τρυφεροί. Αναφερόμαστε στις παγωνιές που πέφτουν την άνοιξη και είναι δυνατόν να καταστρέψουν ολόκληρη την παραγωγή ή ακόμη να ξεράνουν ολοκληρωτικά το αμπέλι.

Τέλος οι άνεμοι επηρεάζουν έμμεσα την ποιότητα. Ο ρόλος τους είναι ρυθμιστικός της θερμοκρασίας και την υγρασίας. Στις ψυχρές περιοχές οι νότιοι άνεμοι προστατεύουν από τις χαμηλές θερμοκρασίες (παγετοί) τα φυτά. Αντίθετα ψυχροί βόρειοι άνεμοι, σε θερμές περιοχές, προστατεύουν το σταφύλι από την υπερβολική άνοδο της θερμοκρασίας. Αρκετά σπάνια, ισχυροί άνεμοι σπάνε τα τρυφερά βλαστάρια και συνεπώς η συγκομιδή είναι μειωμένη.

Οι κλιματολογικές λοιπόν συνθήκες επιδρούν στην ποιότητα του σταφυλιού, άρα και του κρασιού, με δύο τρόπους: Ευνοώντας ή εμποδίζοντας την πορεία ωρίμανσης του σταφυλιού και ευνοώντας ή εμποδίζοντας την ανάπτυξη των παρασίτων.

Η ΠΟΙΚΙΛΙΑ

Ο σημαντικότερος παράγων για την ποιότητα του κρασιού είναι η ποικιλία. Το αμπέλι υπάρχει χιλιάδες χρόνια και οι σημερινοί απόγονοί του διαφέρουν σημαντικά από αυτά τα πρώτα φυτά που οι άνθρωποι αντίκρισαν όταν άφησαν τις σπηλιές. Η φύση αλλά και η ανθρώπινη επέμβαση πέτυχαν, με τη διασταύρωση των ποικιλιών, να δημιουργήσουν νέες, δυνατότερες και εθισμένες στο εκάστοτε περιβάλλον. Έτσι δημιουργήθηκαν ποικιλίες ανθεκτικές στις ασθένειες, ποικιλίες με ιδιαίτερες προδιαγραφές αλλά και ποικιλίες με αυξημένες δυνατότητες παραγωγής (κυρίως για επιτραπέζια κρασιά). Ορισμένες ποικιλίες, αποκαλούμενες και ευγενείς, δίνουν παραγωγή κρασιών υψηλής ποιότητας. Παρά το γεγονός ότι οι επιστήμονες σήμερα ελέγχουν απόλυτα τις συνθήκες που επηρεάζουν την ποιότητα των κρασιών δεν είναι πάντα δυνατόν να μεταφέρουμε το δυναμικό μιας ποικιλίας από την περιοχή της καταγωγής της σε μια άλλη περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές ξενικές ευγενείς ποικιλίες που καλλιεργήθηκαν στην Ελλάδα έδωσαν κρασιά μέτριας ποιότητας, ενώ άλλες έδωσαν κρασιά υψηλών προδιαγραφών που όμως είναι ποιοτικά κατώτερα από τα κρασιά που παράγονται από αυτές τις ποικιλίες στον τόπο της καταγωγής τους.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν πάμπολλες ευγενικές ποικιλίες που καλλιεργούνται για χιλιάδες χρόνια στα ίδια μέρη ακόμη και με το ίδιο όνομα. Έχουμε στα χέρια μας ένα όπλο, αλλά δεν έχουμε ακόμη χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο.

Οι τεχνικές αξιοποίησης του ποικιλιακού παράγοντα σε σχέση με τη χρησιμοποίησή του διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη, που είναι η πιο απλή, αφορά την παραγωγή κρασιών που παράγονται από μία μόνο ποικιλία όπως στη Γερμανία, την Αλσατία, τη Βουργουνδία, την κοιλάδα του Λίγηρα. Η δεύτερη περίπτωση είναι η πιο πολύπλοκη και αφορά την ταυτόχρονη ανάμειξη πολλών ποικιλιών στη διάρκεια της ζύμωσης, π.χ. κοιλάδα του Ροδανού και στις περισσότερες ιταλικές περιοχές. Αυτό αφορά τόσο λευκές όσο και ερυθρές ποικιλίες οι οποίες πάλι είναι δυνατόν να συνοινοποιηθούν. Η Τρίτη είναι αυτή, της ξεχωριστής οινοποίησης, για κάθε ποικιλία, και της επιλεκτικής ανάμειξης προς το τέλος του πρώτου χειμώνα. Είναι τεχνική που εφαρμόζεται στο Μπορντώ και αφορά τόσο τα λευκά όσο και τα ερυθρά κρασιά.

from: http://www.wines2u.gr/



Tο τυρί συνοδεύει άριστα το κόκκινο κρασί ;

Οι επαγγελματίες οινολόγοι κάνουν λόγο για λάθος δεκαετιών των επίδοξων γαστρονόμων που επιμένουν να καταναλώνουν κόκκινο κρασί σε συνδυασμό με αλμυρά γαλακτοκομικά. Ισχυρίζονται δηλαδή πως τα «κόκκινα» -που γενικά έχουν πολύ εντονότερη γεύση από τα λευκά- κυριαρχούν πάνω σε όλες σχεδόν τις γεύσεις τυριού και τις «σβήνουν».
Αντίθετα, τα «λευκά» θεωρούνται περισσότερο ταιριαστά, καθώς οι γευστικές τους αποχρώσεις είναι πιο «ευέλικτες» και ταιριάζουν με ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος και ποικιλία τυριών. Λευκό προτείνουν οι ειδικοί και σε συνδυασμό με κυνήγι, ψάρι ή γαλοπούλα, αν και πολλοί ως σήμερα, ειδικά για τα δύο πρώτα, θεωρούσαν «must» το κόκκινο.
Ανάμεσα στα τυριά που συνοδεύουν συνήθως το κόκκινο κρασί είναι τα blue cheese σαν το Roquefort και τα κρεμώδη τυριά σαν το camembert. Ωστόσο, απ’ ό,τι φαίνεται, η κρεμώδης υφή φαίνεται πως «πνίγεται» από το άρωμα της τανίνης, της πικρής αυτής ουσίας που προέρχεται από τα κουκούτσια, τον φλοιό και τους μίσχους των σταφυλιών.
Για να απολαμβάνετε λοιπόν το κρασί σας και να μην «χάνετε» παράλληλα, τις λεπτές γεύσεις των τυριών αλλά και τα χρήματά σας, οι ειδικοί συνιστούν να ξεφύγετε από τα στερεότυπα.
Ο ιδρυτής της Antique Wine Company, Stephen Williams, που έχει αναλάβει πολλάκις την προμήθεια του Λευκού Οίκου στις ΗΠΑ με κρασί, σημειώνει στην Telegraph: «Το βασικό είναι να μην μπλέκεις ποτέ κανενός είδους κρεμώδες τυρί με κόκκινο κρασί. Πρόκειται για απαράβατο κανόνα. Αλλά το ζήτημα είναι ευρύτερο. Το λευκό κρασί ταιριάζει καλύτερα με σχεδόν όλων των ειδών τα τυριά».
Μάλιστα, τα ημίγλυκα ή γλυκά λευκά κρασιά όπως τα sauternes, «ζευγαρώνουν» καλύτερα με το blue cheese σαν το roquefort, καθώς ενισχύουν και τονίζουν το αλμυρό τους στοιχείο, συμπληρώνει ο Αμερικανός ειδικός.
Η ευχάριστα όξινη γεύση του γερμανικού Riesling αποτελεί καλό αντίβαρο για την αδρή ξηρότητα ενός parmigiano-reggiano, ενώ οι «χορτώδεις» ή «μεταλλικές» γεύσεις ενός γαλλικού sauvignon blanc μπορούν να δώσουν υπέροχους συνδυασμούς όταν συναντιούνται με κατσικίσιο τυρί. Οι πιο «τολμηρές» πάλι, γεύσεις του sauvignon της Νότιας Αμερικής ή της Νέας Ζηλανδίας είναι υπερβολικά «δυνατές» για έναν τέτοιο συνδυασμό.
Τα λευκά, που έχουν μείνει για καιρό σε δρύινα βαρέλια κι έχουν απορροφήσει το άρωμα του ξύλου, πρέπει γενικά να αποφεύγονται σε συνδυασμούς με κάθε είδους τυρο-απολαύσεις. Άλλωστε, το βασικό κριτήριο επιτυχίας σε ένα συνδυασμό τυριού και κρασιού είναι η ισορροπία και όχι η αντίθεση.
Οι ειδικοί τείνουν επίσης, να συμφωνούν πως σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, φαγητά που κανονικά σερβίρονται με κόκκινο κρασί μπορεί να απαιτούν λευκό ή το ανάποδο. Αν θέλετε όμως, σώνει και καλά να συνδυάσετε κόκκινο κρασί και τυρί, πρέπει να επενδύσετε τις ελπίδες σας σε παλαιότερο των 5 ετών και σχετικά ακριβότερο κρασί, για παράδειγμα σε ένα rioja.
Ο λόγος είναι ότι το πέρασμα του χρόνου εξασθενεί στη γεύση την αίσθηση της τανίνης. Ακόμη κι έτσι όμως, ο συνδυασμός θα είναι επιτυχημένος μονάχα με ένα «δυνατό» τυρί, για παράδειγμα το cheddar.
Φυσικά, δεν είναι απαραίτητο να σταματήσει κανείς να συνδυάζει π.χ. το κόκκινο Porto με το blue cheese από το Stilton. Μπορεί όμως, απλώς να προτιμήσει τις πιο ανοιχτόχρωμες κι όχι τις βαθυκόκκινες ποικιλίες του...

from: http://www.clickatlife.gr/

Τα ροζέ της άνοιξης

Η γενέτειρα των σύγχρονων ροζέ κρασιών είναι -φυσικά- η Γαλλία. Κι όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται, οφείλεται στην αφοσίωση αυτού του λαού στο… ερυθρό κρασί. Μάλιστα, στο ερυθρό! Διότι αν βάλεις έναν Γάλλο σε ζεστό κλίμα, θα θελήσει να πιει κάτι που να θυμίζει όσο το δυνατόν περισσότερο το αγαπημένο του ερυθρό κρασί. Πράγμα που σημαίνει πως είτε θα πιει ένα δροσερό, ελαφρύ ερυθρό ή έστω ένα είδος μεταμφιεσμένου ερυθρού, δηλαδή ένα ροζέ κρασί. Δεν πρέπει λοιπόν να μας ξαφνιάζει το ότι οι μεσογειακοί μας εταίροι, κάθε άνοιξη και καλοκαίρι πλημμυρίζουν τη Γαλλική και την Ιταλική Ριβιέρα με ροζέ κρασιά από το Tavel, το Anjou ή το Trento.

Πράγμα που βεβαίως δεν συμβαίνει στη χώρα μας, όπου, ακόμη κι αν δεν έχετε διαβάσει σχετικές στατιστικές, φαντάζομαι πως θα έχετε αντιληφθεί ότι το ροζέ κρασί δεν παίζει και πολύ σοβαρό παιγνίδι στο τραπέζι του Έλληνα. Αντιμετωπίζεται με προκατάληψη, η οποία έχει βεβαίως τους λόγους της.

Και πρώτα απ' όλα, η αντιμετώπισή του από τους ίδιους τους οινοποιούς, οι οποίοι του έδωσαν από την αρχή τον ρόλο του... παραπαιδιού του ερυθρού, του «καλού» τους κρασιού. Και μας πρότειναν άνοστα, άγευστα ακόμη κι ελαφρώς οξειδωμένα ροζέ κρασιά.
Κάποιοι άλλοι, θεωρώντας defacto ότι το ροζέ είναι το χρώμα του ασθενούς φύλου, το οποίο (όντας επίσης σίγουροι πως είναι άσχετο στα της γεύσεως θέματα) συμπέραναν πως αρέσκεται στις εύκολες γεύσεις, έδωσαν στα ροζέ κρασιά τους έναν υπερβολικά γλυκό, ανισόρροπο χαρακτήρα.
Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, λίγο και η καχυποψία του καταναλωτή απέναντι στο άγνωστο, έχουν φέρει το ροζέ στη θέση της περιστασιακής κατανάλωσης ή της επιλογής του μη χείρον βέλτιστο.

Και όμως είναι κρίμα κι άδικο. Καταρχάς άδικο για τους υπόλοιπους οινοπαραγωγούς που περιβάλουν με φροντίδα τα ροζέ κρασιά που φτιάχνουν. Φροντίδα αντίστοιχη μ' αυτή που δίνουν στα λεπτεπίλεπτα λευκά ή στα πολύπλοκα ερυθρά τους. Και κρίμα για όλους εμάς, που έτσι στερούμαστε τη γοητεία ενός όμορφου ροζέ χρώματος στο ποτήρι μας, ενός φρουτώδους αρώματος και μιας ευχάριστα ελαφριάς, δροσιστικής γεύσης στον ουρανίσκο μας. Πόσο περισσότερο που έχουμε τη τύχη να ζούμε σε μια μεσογειακή χώρα, όλο ζωηρά χρώματα και μυρωδιές αλλά και θερμοκρασίες που ευνοούν, αν όχι απαιτούν, τις δροσιστικές γεύσεις.

Ευτυχώς την τελευταία δεκαετία κάτι αλλάζει παγκοσμίως στο τοπίο. Στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία, η άνοδος των πωλήσεων των ροζέ κρασιών είναι ραγδαία, παρόλο που οι αναλυτές εκτιμούν πως οφείλεται αποκλειστικά στην προτίμηση του γυναικείου πληθυσμού. Οι παραγωγοί των πιο διάσημων ροζέ ετικετών συσπειρώνονται και τις παρουσιάζουν σε λαμπρές εκδηλώσεις.
  
Γι' αυτό σας λέω, give rose wine one more chance!

Τι πρέπει να ξέρετε για την παραγωγή των ροζέ κρασιώνΑν ανήκετε σ' αυτούς που πιστεύουν πως το ροζέ κρασί φτιάχνεται ανακατεύοντας λευκό με ερυθρό, σας παρακαλώ πολύ να το ξεχάσετε. Η πρακτική αυτή, νέτα-σκέτα, απαγορεύεται. Τα ροζέ κρασιά αποτελούν μια ενδιάμεση κατηγορία. Βρίσκονται ανάμεσα στα λευκά και τα ερυθρά. Και για την οινοποίησή τους απαιτούνται κατ' αρχάς ερυθρά σταφύλια.
Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε πως οι ανθοκυάνες, οι ερυθρές δηλαδή χρωστικές ουσίες στις οποίες οφείλεται το κόκκινο χρώμα ενός κρασιού, βρίσκονται στους φλοιούς του σταφυλιού. Και ακόμη, πως μόνο η επαφή του χυμού με το φλοιό, στη σωστή θερμοκρασία και για συγκεκριμένο χρόνο, θα δώσει το ποθητό αποτέλεσμα του χρωματισμού του. Συνεπώς, το κλειδί στην παραγωγή των ροζέ κρασιών είναι η εμπειρία του οινοποιού, ο οποίος θα επέμβει τη σωστή στιγμή. Θα απομακρύνει τους φλοιούς όταν ο χυμός πάρει το ροζέ χρώμα που ο ίδιος θέλει. Ο χρόνος αυτής της διαδικασίας που ονομάζεται εκχύλισηδεν είναι σταθερός και καθορισμένος. Μπορεί να διαρκέσει από λίγες ώρες μέχρι και εικοσιτέσσερις, ανάλογα με το σταφύλι που θα χρησιμοποιηθεί.
 Το προφίλ των ροζέ κρασιώνΧρώμα που ανεβοκατεβαίνει με άνεση μια μεγάλη γκάμα αποχρώσεων, από το έντονο ροζ, το κερασί, το τριανταφυλλί έως το ροζ του σολομού και το πορτοκαλί της φλούδας κρεμμυδιού. Άρωμα, έντονα φρουτώδες. Σαν να μασάς φράουλες, μούρα, βατόμουρα κι όλα αυτά τα μικρά κόκκινα φρούτα του δάσους, όπως συνηθίζουμε να τ' αποκαλούμε. Γεύση δροσερή και φρέσκια με έντονη όμως προσωπικότητα. Κυρίες και κύριοι, αυτά είναι τα ροζέ κρασιά.
 Πως θα τα απολαύσετεΤα ροζέ κρασιά είναι τα απόλυτα γευστικά passe partout. Οι πλέον ευέλικτοι παρτενέρ, διότι συνδυάζονται τέλεια, πρώτα απ' όλα με τα ορεκτικά και τα λαδερά φαγητά των λαών της Μεσογειακής λεκάνης. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ταιριάζουν με τις, όλο σκόρδο και αρωματικά χόρτα, κουζίνες αυτών των περιοχών. Δοκιμάστε για παράδειγμα ένα ωραίο ροζέ κρασί με τα δικά μας πιάτα με σκορδαλιά ή ακόμη και με τη δύστροπη απέναντι στο κρασί, αγκινάρα. Θα εντυπωσιαστείτε από τη μαγεία του αρμονικού συνδυασμού. Τα πηγαίνουν επίσης πολύ καλά με τ' αλλαντικά και τα ζυμαρικά, ή με τις φριτούρες και τις μυρωδάτες σαλάτες της κινέζικης. Φροντίστε απλώς, με τους μεζέδες να βγάλετε τα πιο όξινα, με τα ψαρικά τα περισσότερο μαλακά, ενώ για τα πουλερικά, τα ψητά κρέατα και τα μαγειρευτά φαγητά κρατήστε τα λιπαρά και σαρκώδη. Όλα τους βεβαίως, πρέπει να σερβιριστούν δροσερά, αλλά όχι παγωμένα.

Ροζέ κρασιά από…Ξινόμαυρο: συνήθως έχουν ελαφρύ ροζ χρώμα, με αποχρώσεις που θυμίζουν το πορτοκαλί της φλούδας κρεμμυδιού. Μοσχοβολούν ρόδι, φράουλα, γλυκό βύσσινο.
Αγιωργίτικο: καθώς ο φλοιός του περιέχει περισσότερες ανθοκυάνες, το χρώμα των κρασιών είναι πιο έντονο, ρόδινο, κερασί ή τριανταφυλλί. Το δε άρωμά τους, έντονα φρουτώδες.
Cabernet Sauvignon: διαθέτει και αυτό πολλές ανθοκυάνες, οπότε τα κρασιά του εμφανίζονται ζωηρόχρωμα, μερικές φορές θυμίζουν «κοκκινέλι». Το άρωμα τους είναι χαρακτηριστικό, οξύ, ποικιλιακό.
Cinsault και Grenache: δίνουν ροζέ κρασιά με όμορφο τριανταφυλλί χρώμα και ιδιαίτερα ευχάριστο «γλυκό» άρωμα ώριμων φρούτων.

 

from: http://www.wineplus.gr  της Μαρίας Νέτσικα

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 12ΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΟΙΝΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

1 Κτήμα Τσέλεπου Κοκκινόμυλος 2007 Τσέλεπος Οινοποιητική Α.Ε. Π.Γ.Ε. Τεγέα Ερυθρός Ελλάδα ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΥΣΟ
2 Saint Barnabas Commandaria 2002 ΣΟ7ΑΠ ΛΤ7 Κουμανδαρία Ο.Ε.Ο.Π. Λευκός Κύπρος ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΥΣΟ
3Anselmann Ortega Trockenbeerenauslese 2011 Weingut Anselmann Pfalz - Schweigener Sonnenberg Λευκός Γερμανία ΧΡΥΣΟ
4 Vorinos 2010 Ειρήνη Ι. 7ασκαλάκη Π.Γ.Ε. Κρήτη Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
5 Κτήμα Γεροβασιλείου Μαλαγουζιά 2011 Κτήμα Γεροβασιλείου Π.Γ.Ε. Επανομή Λευκός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
6 Psithiros 2009 Ειρήνη Ι. 7ασκαλάκη Π.Γ.Ε. Κρήτη Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
7 Επιλήνιος 2011 Αμπελώνες Οινοποιητική Σώκος Α.Ε. Π.Γ.Ε. Πλαγιές Κιθαιρώνα Λευκός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
8 Cabernet - Κοτσιφάλι 2009 Αφοί Στραταριδάκη Ο.Ε. Π.Γ.Ε. Κρήτη Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ

9 Merlot 2008 Σ. 7. Παναγιωτόπουλος Ο.Ε. Π.Γ.Ε. Τριφυλία Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ

10 Sauvignon Blanc Αμπελοτόπι Κρυόβρυση 2011 Κτήματα Χατζημιχάλη Α.Ε. Π.Γ.Ε. Κοιλάδα Αταλάντης Λευκός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ

11 Syrah - Κοτσιφάλι 2009 Αφοί Στραταριδάκη Ο.Ε. Π.Γ.Ε. Κρήτη Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
12 Golden Lady 2008 Κτήμα Καρακίτση Π.Γ.Ε. Πέλλα Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
13 Terra Leone Merlot 2008 Παλυβού-Ζάβου Αγγελική Π.Γ.Ε. Πελοπόννησος Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
14 Κτήμα Γεροβασιλείου Avaton 2008 Κτήμα Γεροβασιλείου Π.Γ.Ε. Επανομή Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
15 Μέλισμα 2009 Οινοποιείο Γ. Καραμήτρου & Σία Ο.Ε. Π.Γ.Ε. Καρδίτσα Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
16 Ραψάνη Ειδικά Επιλεγμένος 2007 Ευάγγελος Τσάνταλης Α.Ε. Π.Ο.Π. Ραψάνη Ερυθρός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
17 Χαρισματικός Chardonnay 2011 Καραμπερίδου Χρυσούλα Π.Γ.Ε. Παγγαίο Λευκός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ

18 Samos Anthemis 2006 Ε.Ο.Σ. Σάμου Π.Ο.Π. Σάμος - Οίνος Γλυκύς Λευκός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ

19 Αρετή 2011 Κτήμα Βιβλία Χώρα Α.Ε. Π.Γ.Ε. Παγγαίο Λευκός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ
20 Κτήμα Παπαγιαννάκου 2008 Οινοποιία Παπαγιαννάκου Π.Γ.Ε. Μαρκόπουλο Λευκός Ελλάδα ΧΡΥΣΟ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΔΩ:http://www.winesofnorthgreece.gr/fileviewer.php?file_id=4670
from:e-oinos

ΟΙΝΟΡΑΜΑ 2012



Το Οινόραμα είναι η μοναδική έκθεση στην Ελλάδα αφιερωμένη αποκλειστικά σε ό,τι έχει σχέση με το κρασί και οργανώνεται κάθε δύο χρόνια, στην Αθήνα, από το 1994.

Οι εκθέτες του Οινοράματος, είναι οινοπαραγωγοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό, εισαγωγείς οίνων και αλκοολούχων ποτών, αποσταγματοποιοί ούζου, τσίπουρου και άλλων ελληνικών αποσταγμάτων, παραγωγοί και εισαγωγείς εμφιαλωμένων νερών, εισαγωγείς και κατασκευαστές οινικών αξεσουάρ

Φέτος ο χώρος διεξαγωγής του Οινοράματος αλλάζει και  μεταφέρεται στο ΕΚΕΠ της Mεταμόρφωσης, όπου έχει φιλοξενηθεί και στο παρελθόν (2000, 2002, 2004 και 2006). Η έκθεση αναμένεται να καλύψει δύο επίπεδα, το ισόγειο (κρασί και μηχανήματα) και τον 1ο όροφο (κρασί).
Το Οινόραμα διαρκεί  3 1/2 ημέρες και φέτος οργανώνεται, Παρασκευή 16, Σάββατο 17, Κυριακή 18 και Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012. Οι ώρες λειτουργίας της έκθεσης είναι 15:00-19:00 την Παρασκευή,  10:00-19:00 το Σάββατο και την Κυριακή και 10:00-18:00 τη Δευτέρα.

Το Οινόραμα είναι η μοναδική έκθεση στην Ελλάδα αφιερωμένη αποκλειστικά σε ό,τι έχει σχέση με το κρασί. Στο Οινόραμα εκθέτουν οινοποιοί και αποσταγματοποιοί απ’ όλη την Ελλάδα καθώς και εταιρείες που εισάγουν κρασιά. Σημαντικό κομμάτι του Οινοράματος αποτελεί το τμήμα όπου εκτίθενται προϊόντα και υπηρεσίες εταιρειών που προμηθεύουν τον αμπελοοινικό κλάδο (μηχανήματα, εξοπλισμός, αναλώσιμα κ.λπ.). Το Οινόραμα οργανώνεται κάθε δύο χρόνια, στην Αθήνα, από το 1994. 

from :Mpeskas konstantinos

Διεθνής Διαγωνισμός Οίνου στη Θεσσαλονίκη

Περισσότερα από 614 δείγματα κρασιών από την Ελλάδα και το εξωτερικό (Βουλγαρία, Βραζιλία, Γερμανία, Ιταλία, Κύπρος, Σλοβακία, Ρουμανία, Τουρκία)  κρίθηκαν από γευσιγνώστες στο πλαίσιο του 12ου Διεθνούς Διαγωνισμού Οίνου Θεσσαλονίκης, που άρχισε τη Δευτέρα, και θα ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 14 Μαρτίου, στο ξενοδοχείο «Hyatt Regency». Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός είναι ο μοναδικός διεθνής διαγωνισμός οίνου που πραγματοποιείται στην Ελλάδα. Διεξάγεται σε συνεργασία με τη Helexpo και την έκθεση Oenos, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου (OIV) και βάσει ειδικής απόφασης του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, για την αναγνώριση δικαιώματος διοργάνωσης-διεξαγωγής διαγωνισμών οίνων, στην Ένωση Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Βορείου Ελλάδος (ΕΝΟΑΒΕ).

Η τελετή απονομής μεταλλίων θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, το Σάββατο 17 Μαρτίου 2012, από τις 18:00 έως τις 20:00, στην έκθεση ΟΙΝΟΡΑΜΑ, στο συνεδριακό κέντρο ΕΚΕΠ, στη Μεταμόρφωση Αττικής

from: e-oinos

Πισώπλατο χτύπημα στο ελληνικό κρασί

«Ανάστατοι είναι οινοποιοί και αμπελουργοί από την σκέψη να επιβληθεί ειδικός φόρος κατανάλωσης στο Ελληνικό Κρασί», αναφέρει ανακοίνωση που εξέδωσε ο Σύνδεσμος Ελληνικού Οίνου (ΣΕΟ).

Ο ΣΕΟ σε ανακοίνωση που εξέδωσε μετά από την έκτακτη σύγκληση του Διοικητικού του Συμβουλίου,ανάμεσα σε άλλα τονίζει τα ακόλουθα:

«1. Το κρασί είναι αυτούσιο τοπικό γεωργικό προϊόν και επομένως βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την έννοια του «ειδικού φόρου κατανάλωσης».

 2. Το κρασί είναι τρόφιμο πάνω στο καθημερινό Ελληνικό Τραπέζι και δεν μπορεί να εξομοιωθεί με άλλα σκληρά αλκοολούχα ποτά.

 3. Ειδικός φόρος κατανάλωσης για το κρασί υπάρχει μόνο σε μερικά βόρεια Ευρωπαϊκά κράτη που δεν παράγουν κρασί. Σε καμία οινοπαραγωγό χώρα της Ευρώπης ούτε καν στην Γερμανία δεν υπάρχει ειδικός φόρος κατανάλωσης για το κρασί.

4. Το ελληνικό κρασί έχει περάσει την τελευταία δεκαετία από 8% ΦΠΑ σε 23% ΦΠΑ.

5. Οποιαδήποτε σκέψη για επιπλέον οικονομική του επιβάρυνση θα το έκανε απαγορευτικό στον Έλληνα καταναλωτή και θα ενίσχυε την ανεξέλεγκτη παραοικονομία που εμποδίζει τα Ελληνικά Οινοποιεία να δυναμώσουν και να κερδίσουν τις ξένες αγορές. Ταυτόχρονα θα οδηγήσει σε κατάρρευση της Ελληνικής αμπελουργίας πλήττοντας άμεσα την Ελληνική Περιφέρεια.

6. Η εισαγωγή ΕΦΚ στο κρασί θα έρθει σε αντίθεση με τη στρατηγική της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς και της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής η οποία στοχεύει στην αύξηση του ανταγωνισμού του Ευρωπαϊκού Οινικού τομέα διασφαλίζοντας το εισόδημα των αμπελουργών καθώς και την ισορροπία της αγοράς.

Ο Σύνδεσμος Ελληνικού Οίνου θα απευθυνθεί με στοιχεία στο Υπουργείο Οικονομικών, στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, καθώς και στην ίδια την Τρόικα αλλά και στην ομάδα της task force στην Ελλάδα και ακόμη σε Έλληνες βουλευτές και στους Περιφερειάρχες της χώρας.

Ο Σύνδεσμος Ελληνικού Οίνου δεν υπηρετεί συντεχνιακές απόψεις αλλά την ιστορική συνέχεια του αμπελώνα στη χώρα μας, τονίζει σε κάθε κατεύθυνση: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΣΙ!
Εάν θέλετε χρήματα που θα πιάσουν τόπο στην ανάπτυξη της χώρας, ελέγξτε την παραοικονομία στα προϊόντα αλκοόλης».

from : ΑΓΡΟΤΥΠΟΣ 06/02/2012

3 ΛΕΥΚΑ ΓΕΝΝΗΜΕΝΑ ΣΤΟ ΒΑΡΕΛΙ

 ΓΕΡΟΒΑΣΙΛΕΙΟΥ SAUVIGNON BLANC-FUMÉ
Τοπικός Οίνος Επανομής

Προέρχεται από την ποικιλία Sauvignon blanc που καλλιεργείται σε μικρό τμήμα του αμπελώνα του Κτήματος. Μετά την εκχύλιση, ζυμώνεται στους 20 °C περίπου σε καινούρια δρύινα γαλλικά βαρέλια, όπου και παραμένει για μερικούς μήνες με τις οινολάσπες του.
Έχει λαμπερό χρυσοκίτρινο χρώμα και μπουκέτο με χαρακτήρα καλοκαιρινών και εξωτικών φρούτων (πεπόνι, αχλάδι, μάνγκο, ανανάς) σε φόντο καπνιστής βανίλιας και αρωματικών χόρτων. Παρουσιάζεται μεστό, ισορροπημένο και καλά δομημένο, καθώς έχει κερδίσει από την επαφή του με το ξύλο. Είναι κρασί με δυνατότητες μεγάλης εξέλιξης έως και 7 χρόνια. Απολαμβάνεται δροσερό στους 10-12 °C.
Γευστικοί συνδυασμοί: οστρακοειδή, ψάρια με αρκετά λιπαρή δομή, γλώσσα τηγανισμένη σε αρωματισμένο βούτυρο, πουλερικά ή χοιρινό με άσπρες σάλτσες, καπνιστά τυριά.

ΑΣΠΡΟΣ  ΛΑΓΟΣ -ΔΟΥΛΟΥΦΑΚΗΣ

Λευκός Κρητικός Τοπικός  Οίνος

 .

Η ονομασία του είναι το  τοπωνύμιο των  αμπελώνων μας.
 Ποικιλία : Βιδιανό
 Εσοδεία: 2010
 Οινοποίηση: Ζυμώθηκε και ωρίμασε για 5 μήνες σε βαρέλια. Χρησιμοποιήθηκαν κατά 60%  βαρέλια  ακακίας και 40%  γαλλικός δρύς.
 Γευστικά χαρακτηριστικά :  Χρυσό χρώμα με λεμονοπράσινες ανταύγειες.  Αρώματα εσπεριδοειδών και  λευκών λουλουδιών. Πλούσια γεύση,   στο στόμα αρώματα ώριμων φρούτων  και βανιλάτη μακριά επίγευση.

ΚΑΤΩΓΙ ΣΤΡΟΦΙΛΙΑ-ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΛΕΥΚΟΣ

ΜΑΛΑΓΟΥΖΙΑ

Συνοδεύει:Ζυμαρικά με λευκές σάλτσες, ψάρια με μυρωδικά, λευκά κρέατα

Χαρακτηριστικά: Ανοιχτό κίτρινο χρώμα. Έντονα αρώματα λευκόσαρκων φρούτων και εσπεριδοειδών, πλαισιωμένα από διακριτικές νότες λουλουδιών και βοτάνων. Πλούσιο και ιδιαίτερα εκφραστικό άρωμα στόματος που αντανακλά τα φρουτώδη αρώματα, αλλά και τα αρώματα της δρυός. Διακρίνεται για τη λιπαρότητα του και την καλοδομημένη γεύση του, που βρίσκονται σε ισορροπία με την ευχάριστη οξύτητα και την πιπεράτη του επίγευση.

Οινοποίηση: Προζυμωτική κρυοεκχύλιση των σταφυλιών με σκοπό την παραλαβή των αρωματικών συστατικών που βρίσκονται στους φλοιούς. Στη συνέχεια ακολουθεί ελαφρά πίεση του σταφυλοπολτού σε πνευματικό πιεστήριο και αυστηρή απολάσπωση με τη βοήθεια ψύξης. Το γλεύκος εμβολιάζεται με επιλεγμένο στέλεχος σακχαρομύκητα και η αλκοολική ζύμωση πραγματοποιείται σε θερμοκρασίες 11-13οC, σε ανοξείδωτες δεξαμενές και εν μέρει σε βαρέλια 300 lt από γαλλική δρυ. Ο νέος οίνος παραμένει σε επαφή με τις οινολάσπες για μερικές εβδομάδες με στόχο τον εμπλουτισμό του σώματος και της αρωματικής του σύνθεσης

Λοιπά χαρακτηριστικά: Ποικιλίες: Μαλαγουζιά Περιοχή: Ανάβυσσος Αττικής, ιδιόκτητος αμπελώνας στη θέση Πατητήρια

FROM: e-oinos  ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ?ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ

Κρασί στο ποτήρι

Οπως και πολλά άλλα οινικά «ρεύματα», η πώληση κρασιού σε ποτήρι στα εστιατόρια «γεννήθηκε» στις ΗΠΑ. Αρχικά, βέβαια, ήταν περισσότερο πολυτέλεια παρά ανάγκη? ξεκίνησε από έμπειρους οινόφιλους, που ήθελαν να δοκιμάζουν πολλά και διαφορετικά κρασιά κατά τη διάρκεια του γεύματός τους. Αυτή η πρακτική έγινε με τον καιρό τόσο δημοφιλής, που γρήγορα εξαπλώθηκε στις περισσότερες οινογαστρονομικές μητροπόλεις της Ευρώπης και όλου του πλανήτη.
Τι σημαίνει κρασί στο ποτήρι;
•   Προέρχεται από επώνυμο εμφιαλωμένο κρασί που αναγράφεται στη wine list του εστιατορίου ή «φιλοξενείται» σ' αυτήν εκτάκτως.
•   Σερβίρεται σε κολονάτο ποτήρι, σε συγκεκριμένη δόση, που ορίζεται στα 125 ml (ένα έκτο της φιάλης).
•   Τιμολογείται έτσι ώστε να δίνει κίνητρο στον πελάτη να απολαύσει ακόμα ένα ποτήρι από το ίδιο ή διαφορετικό κρασί κατά τη διάρκεια του γεύματός του.
•   Υπάρχουν περιπτώσεις, πάντως, όπου ένας εστιάτορας ή σομελιέ θα αποφασίσει να διαθέσει σε ποτήρι ένα «μεγάλο» κρασί (π.χ. ένα Μπορντό μεγάλης εσοδείας) για πολύ «ψαγμένους» πελάτες. Εννοείται ότι σε τέτοια περίπτωση η τιμή του θα είναι υψηλή, σίγουρα όμως θα αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία να απολαύσει κάποιος ένα κρασί, η φιάλη του οποίου ενδεχομένως κοστίζει κάποιες εκατοντάδες ευρώ.
Γιατί να το επιλέξω;
Διότι τα πλεονεκτήματά του είναι πολλά:
•   Ευνοεί τη συνετή και υπεύθυνη κατανάλωση (ειδικά για τους οδηγούς ή όσους έχουν ευαισθησία στο αλκοόλ).
•   Δίνει τη δυνατότητα δοκιμής διαφορετικών στυλ κρασιών με κάθε πιάτο ενός γεύματος.
•   Είναι μια οικονομική λύση για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να διαθέσουν το τίμημα μιας ολόκληρης φιάλης.
•   Είναι ιδανική επιλογή για μια παρέα, τα μέλη της οποίας έχουν παραγγείλει διαφορετικά πιάτα ή έχουν ξεχωριστά οινικά γούστα, αλλά και για λίγα άτομα (π.χ. ένα ζευγάρι) που δεν μπορούν να πιουν μια ολόκληρη φιάλη μόνοι τους.
Η σημασία της σωστής συντήρησης
Το σερβίρισμα κρασιού σε ποτήρι, βέβαια, προϋποθέτει την ύπαρξη συγκεκριμένων υποδομών ή, τουλάχιστον, μιας υποτυπώδους οργάνωσης για τη σωστή συντήρηση των ανοιγμένων φιαλών. Από τη στιγμή που το οξυγόνο είναι ο χειρότερος εχθρός του οίνου, από τη στιγμή που μια φιάλη έχει ανοιχτεί, ένα καλό εστιατόριο επιβάλλεται να μπορεί να τη συντηρήσει σωστά, μέχρις ότου διατεθεί όλη η ποσότητα που περιέχει.
Στην πιο απλή (και οικονομική) μορφή της, η συντήρηση γίνεται με ειδικά λαστιχένια πώματα που εφαρμόζουν απόλυτα στο στόμιο της φιάλης, ενώ στη συνέχεια ο αέρας που αυτή περιέχει (ή, τουλάχιστον, ένα μεγάλο μέρος του) αφαιρείται χειροκίνητα με μια ειδική μικρή τρόμπα. Τα πιο οργανωμένα εστιατόρια, εξάλλου, διαθέτουν ειδικό εξοπλισμό, ο οποίος αντικαθιστά το οξυγόνο του μπουκαλιού με κάποιο αδρανές αέριο (συνήθως άζωτο), προστατεύοντας έτσι το περιεχόμενό του από τον κίνδυνο της οξείδωσης. Τέλος, αρκετοί χώροι εστίασης που πωλούν κρασί σε ποτήρι, επιλέγουν δημοφιλείς ετικέτες, που αποδεδειγμένα «φεύγουν γρήγορα», έτσι ώστε ο χρόνος κατανάλωσης να είναι ο ελάχιστος δυνατός.
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: η συντήρηση απαιτεί εκπαίδευση, χρόνο και σημαντική επένδυση (ειδικά στην περίπτωση της εγκατάστασης τεχνολογικού εξοπλισμού με παροχή αζώτου). Γι' αυτό αρκετοί επιχειρηματίες ισχυρίζονται ότι τελικά η πρακτική πώλησης κρασιού σε ποτήρι είναι ασύμφορη.

from: http://portal.kathimerini.gr/

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ

«Οίνος, ο αγαθός δαίμονας», όπως τον αποκαλεί ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές.
Το αγαπημένο ποτό των αρχαίων μας προγόνων. Το συνοδευτικό των γευμάτων μας.
Ο σύντροφος στις χαρές και τις στενοχώριες μας.

Για τον Έλληνα, το κρασί πάντα κατετάσσετο στα πέντε πρωτογενή στοιχεία της διατροφής του μαζί με το νερό, το αλάτι, το λάδι και τα δημητριακά. Ποτό συνοδευτικό του γεύματος, ηρεμιστικό ή φάρμακο είναι επίσης στενά συνδεδεμένο με τον πολιτισμό και τη θρησκεία του. Στην ελληνική κοινωνία το κρασί παρευρίσκεται και συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις των ανθρώπων, μοιράζεται μαζί τους τις χαρές και τις λύπες. Κοινωνός της ευτυχίας και της δυστυχίας, σφράγισμα της φιλίας και βάλσαμο στις στενοχώριες, είναι ένας έμπιστος και σταθερός σύντροφος.

Ένα στοιχείο που συνέβαλλε σημαντικά στην ποιοτική αναβάθμισή των ελληνικών κρασιών είναι η σωστή αξιοποίηση του ελληνικού αμπελώνα. Η γεωγραφία της χώρας ευνόησε τη δημιουργία μικρών ανεξάρτητων αμπελώνων. Αν και στον γεωγραφικό χάρτη της Ελλάδας δεν θα συναντήσουμε υψηλές οροσειρές, οι λόφοι και τα βουνά που τη διασχίζουν, την κατακερματίζουν σε μικρές περιοχές (μερικές φορές απομονωμένες και από τις γειτονικές τους) διαμορφώνοντας ιδιόμορφη μορφολογία εδάφους.
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά λοιπόν του ελληνικού αμπελώνα είναι ο μεγάλος αριθμός μικροπεριοχών με ιδιαίτερο οικοσύστημα (έδαφος - κλίμα - ποικιλία αμπέλου) όπου παράγονται κρασιά με ποιοτικό χαρακτήρα. Σε κάθε μία από αυτές τις περιοχές οι εδαφοκλιματικές συνθήκες είναι εξαιρετικά ευνοϊκές για το αμπέλι.
Το γλυκό μεσογειακό κλίμα της Ελλάδας με τους μαλακούς χειμώνες και τα ηλιόλουστα καλοκαίρια διαφοροποιείται από την επίδραση των διπλανών βουνών ή της κοντινής θάλασσας, και αποκτά χαρακτήρα μοναδικού μικροκλίματος.
Τα εδάφη, μέτριας γονιμότητας, συχνά άγονα, οδηγούν σε καρπό καλής ποιότητας. Οι αμπελώνες είναι τοποθετημένοι σε προνομιούχες θέσεις, σε παραθαλάσσιες περιοχές, σε νησιά, σε πλαγιές βουνών φτάνοντας σε υψόμετρο μέχρι και 1000 μ. Οι πεδινοί αμπελώνες είναι ελάχιστοι.

Σε αυτές τις συνθήκες καλλιεργούνται οι ποικιλίες του αμπελιού, οι αυτόχθονες ελληνικές ποικιλίες, πολλές από τις οποίες μας παραπέμπουν στην αρχαία Ελλάδα. Συνολικά, υπάρχουν πάνω από 300 πολύτιμες γηγενείς ποικιλίες στην Ελλάδα. Και παράγουν μία ολόκληρη γκάμα κρασιών. Το καθένα με τη δική του προσωπικότητα και τον έντονα τυπικό χαρακτήρα φέρει όλο το βάρος της γεωλογικής ιστορίας του τόπου παραγωγής του. Όμως και της ιστορίας του αμπελώνα, της εξέλιξης του, των λαών που τον καλλιεργούν, των παραδόσεων και του πολιτισμού τους.

Βεβαίως την τελευταία τριακονταετία έχουμε και στην Ελλάδα  την εμφάνιση και εκλεκτών ξενικών ποικιλιών, οι οποίες προσαρμόσθηκαν με αρκετή επιτυχία στην ελληνική γη με αξιόλογα αποτελέσματα, χρησιμοποιούμενες ως βελτιωτικές ή συμπληρωματικές.

Από όλες αυτές τις ποικιλίες αυτές παράγουμε κρασιά με Ονομασία Προελεύσεως, Τοπικούς οίνους αλλά και πολλά κρασιά που κυκλοφορούν εμφιαλωμένα στην αγορά με εμπορικά ονόματα, γνωστοί ως επιτραπέζιοι οίνοι κατά την κοινοτική ονοματολογία.
Ο πλουραλισμός σε οικοσυστήματα, μικροκλίματα και ποικιλίες σταφυλιών οδηγεί σε μια θαυμαστά μεγάλη γκάμα ελληνικών κρασιών.

from: http://greekwinefederation.gr/

12 χρυσοί κανόνες για το "μάξιμουμ" της απόλαυσης

1. Ποτέ δεν βάζουμε το κρασί στην κατάψυξη.Το θερμοκρασιακό σοκ το καταστρέφει.
Επίσης ποτέ δεν αφήνουμε κρασί στο ψυγείο για μεγάλο χρονικό διάστημα .Αποκτά μια
δυσάρεστη οσμή από την μακροχρόνια ψύξη.
2. Πρέπει να πίνουμε το κάθε κρασί στην σωστή του θερμοκρασία.Τα λευκά γύρω
στους 10-12 C και τα κόκκινα περίπου στους 18C.
3. Τα κόκκινα κρασιά και κυρίως τα παλαιωμένα τα μεταγγίζουμε σε καράφα μεγάλης
διαμέτρου έτσι ώστε να "αναπνεύσει" το κρασί και να αποδώσει σωστά το μπουκέτο των
αρωμάτων του.

4. Ποτέ δεν γεμίζουμε το ποτήρι μέχρι τα χείλη.Το σωστό είναι να σερβίρουμε το κρασί
μέχρι τη μέση του ποτηριού και λίγο χαμηλότερα .Ο λόγος είναι ότι πρέπει να έχουμε χώρο
για να το ανακινήσουμε ,έτσι ώστε να απολαύσουμε τα αρώματα του.

5. Τα ποτήρια έχουν μεγάλη σημασία.Μεγαλύτερη απ' όση φαντάζεστε.Το σωστό ποτήρι
διεκδικεί ένα μεγάλο μερίδιο στην απόλαυση του κρασιού.Πρέπει να είναι κολονάτο και στο
σχήμα που απαιτεί το αντίστοιχο κρασί.Υπάρχουν ποτήρια -φετίχ όπως τα Riedel που όταν
τα χρησιμοποιούμε αμέσως καταλαβαίνουμε την διαφορά.

6. Όσο πίνουμε ,διατηρούμε το κρασί σε σαμπανιέρα.Ιδιαίτερα το καλοκαίρι -αλλά και τον
χειμώνα-το κρασί ζεσταίνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς.

7. Πριν το σερβίρισμα μυρίζουμε τον φελλό και δοκιμάζουμε λίγο από το κρασί σ' ένα ξεχω-
ριστό ποτήρι για να σιγουρευτούμε ότι δεν υπάρχουν περίεργες και δυσάρεστες οσμές.

8. Αν σ' ένα τραπέζι πιούμε πάνω από ένα είδος κρασιού ,τότε η σωστή σειρά είναι πρώτα τα
λευκά ,μετά τα ροζέ και τέλος τα κόκκινα

9. Το κρασί δεν αγαπάει ,άρα δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με λαχανικά ,σαλάτες ,σάλτσες που
έχουν ξίδι ,σούπες,πιάτα που έχουν έντονο λεμόνι ,αβγά ,ξινά φρούτα και σοκολάτα.

10. Τα τοπικά πιάτα είναι καλό να συνδυάζονται με αντίστοιχα τοπικά κρασιά

11. Το κρασί έχει και την ώρα του .Όπως δεν μπορεί να καταναλωθεί για .....πρωινό ,έτσι και η κάθε ώρα μέσα στην ημέρα έχει το κρασί της.Δεν είναι ευχάριστο να πίνουμε κόκκινα και βαρειά κρασιά μεσημέρι η δροσερά και παγωμένα τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

12. .Τέλος ...περί ορέξεως κολοκυθόπιτα .Οι κανόνες είναι για να μπορούμε να τους παραβαίνουμε και καθώς η γεύση είναι προσωπική υπόθεση μην διστάσετε να αφεθείτε στη μαγεία της ανα-
ζήτησης.

from: http://oinoagapi.blogspot.com/

Same Wine Different Name – Syrah/Shiraz

Syrah is mainly a dry table wine that originated in the wineries of southeastern France. When the grapes were cultivated in Australia, the wine produced from them was called Shiraqz, which accounts for the two names for the same wine. Shiraz is also the name of the wine produced in South Africa and Canada.

There is also a legend that says this wine was first produced in the city of Shiraz, Iran, which would mean that this is the original name of the grape. At first this wine was called Hermitage in Asutralia but because there is an Hermitage grape and registered wine of the same name in France, the name Shiraz (http://www.wineaccess.com/wine/grape/Syrah/Shiraz/) was adopted.

Syrah or Shiraz wine is a dark red wine that packs a powerful punch in a full-bodied wine. There are different flavors of the wine depending on the soil conditions and climate of the areas in which it is produced and the different cultivation and winemaking procedures used.

The aromas can vary from that of red berries to chocolate, black pepper and even espresso. Blackberry is usually a typical aroma although it is hard to characterize it into one scent and taste. As the wine ages in the bottle, it does take on an earthier aroma, such as leather or truffles. The flavor and aroma also vary depending on whether the wine is aged in heavy or light oak barrels.

The Syrah grape loves heat, which is why it does well in the vineyards of California. However, they have also thrived in cooler climates of the world. These grapes are very vigorous and hardy. They grow in long, large bunches containing at least 130 grapes. They are resistant to rot and to many
of the diseases that plague other types of grapes.

In the Rhone area of France, Syrah wine is an important component of the Grenache based red wines and in the famous Chateauneuf de Pape. The Australian versions of the wine tend to be fruitier even though peppery spices are added in the production process.

There are two different styles of Australian Shiraz. In the wines with a high tannic quality the flavor and aroma of blackberry and raspberry predominate. Some of the cheaper varieties are very bitter tasting and have a hint of Grenache (http://www.wineaccess.com/wine/grape/Grenache). The wine produced in the Hunter Valley of New South Wales is perhaps the best known of the earthy Shiraz wines, while those of the Barossa Valley have more tannin and less fruity tastes.

Syrah wines have a concentrated flavor and high tannic properties. For this reason, they are best consumed after they have been aged for quite some time. Most of these wines are bottled for at least 15 years before they are sold on the market. The wine also has the highest recommended serving temperature at 65°F.

Foods that go well with this wine include red meats that have been richly flavored, grilled meats and vegetables, wild game, meat stews and pizza. It is the perfect wine to choose for a barbeque because of the taste of marinated steak combined with barbeque sauce. In is a great wine to serve in place of a Cabernet Sauvignon (http://www.wineaccess.com/wine/grape/Cabernet%20Sauvignon/).

When you are looking for this wine, you may find it under the Syrah or Shiraz label, but there are also many different varieties. Some of these include:

• Antournerein Noir

• Balsamina

• Marsanne Noir

• Schiras

from: http://www.winearticlesonline.com/

You like this article? leave your comments in e-oinos