Η ΣΙΩΠΗΡΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ

Παρά τις ποιοτικές προόδους που παρουσιάζει η ελληνική οινοπαραγωγή τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζει αρκετά και σοβαρά προβλήματα, τα οποία όλοι αποφεύγουν να δουν κατάματα.

Οι εξαγωγές ελληνικών κρασιών υποχωρούν, η εσωτερική κατανάλωση παρουσιάζει μικρή άνοδο, η ποιότητα αρκετών κρασιών βελτιώνεται, αλλά οι τιμές τους τραβούν την ανηφόρα. Η ελληνική οινοπαραγωγή, ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν απόλυτα οι φορείς της, βρίσκεται σε φάση “σιωπηρής κρίσης”. Παράλληλα, στο επίπεδο της προσφοράς εμφιαλωμένων κρασιών ο ανταγωνισμός είναι εντονότατος, η πληθώρα των προσφερόμενων ετικετών προκαλεί συγχύσεις και από πλευράς τιμών… “χάνει η μάνα το παιδί” και αντίστροφα…

Με άλλα λόγια, ο αμπελοοινικός κλάδος παρουσιάζει όλα τα γνωστά αρνητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας με κυριότερο, κατά τη γνώμη μας, αυτό του πολυτεμαχισμένου κλήρου των αμπελουργικών εκμεταλλεύσεων, με άμεσο αποτέλεσμα το υψηλό καλλιεργητικό κόστος. Το τελευταίο, σε αρκετές περιπτώσεις επιβαρύνεται και από τη γήρανση των αμπελώνων, στην οποία θα πρέπει να προσθέσουμε τις μικρές επενδύσεις για τεχνολογικές ανανεώσεις και προσαρμογές. Συνεπώς, από πολλές πλευρές τα ελληνικά κρασιά δεν είναι ανταγωνιστικά και βέβαια δεν συνοδεύονται στις εξωτερικές αγορές από τις κατάλληλες ενέργειες σε δράσεις μάρκετινγκ και δημιουργίας εικόνας.

Ωστόσο η εικόνα σήμερα δεν αποτελεί το άλφα και το ωμέγα μιας συγκροτημένης στρατηγικής μάρκετινγκ, ιδιαίτερα στον τομέα των κρασιών”. Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας, αυτού του είδους οι αντιλήψεις και οι ενέργειες που συνεπάγονται θεωρούνται περιττές πολυτέλειες, με άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα το ελληνικό κρασί, με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, να παραμένει ο μεγάλος άγνωστος των διεθνών αγορών.